روزبه دلاور
به گزارش «اعتماد»، تيم دوچرخه‌سواري كوهستان ايران در مسابقات قهرماني آسيا كه از سوم ارديبهشت در چين برگزار مي‌شود فقط با ركابزنان دختر شركت خواهد كرد. فدراسيون دوچرخه‌سواري اين تصميم را گرفته و فقط دو دختر، فرانك پرتوآذر و فاطمه عباسي را به اين مسابقات اعزام مي‌كند. عدم اعزام تيم مردان به دليل اينكه شانس كمي براي كسب مدال داشتند از تصميمات عجيب و بحث‌انگيز فدراسيون دوچرخه‌سواري بود كه انتقادات زيادي هم در پي داشته است. به همين بهانه با طاها اقبالي، ملي‌پوش دوچرخه‌سواري مردان گفت‌وگويي ترتيب داديم كه ماحصل آن را در ادامه مي‌خوانيد.
در ابتدا از سوابقت بگو؟
از سال ۸۹ عضو تيم ملي هستم. مهم‌ترين مقام‌هايي كه كسب كردم دومی مسابقات تركيه بود و مقام سوم مسابقات بين‌المللي چين و يك مقام دومي بين‌المللي هم كه در كشور خودمان برگزار مي‌شد به دست آوردم.
اولين واكنش شما وقتي متوجه شدي به دليل اينكه شانس كمي براي كسب مدال داريد به مسابقات آسيايي اعزام نمي‌شويد، چه بود؟
اولا فدراسيون در جايگاهي نيست كه بخواهد تمرينات ما را زير سوال ببرد چون در چند سالي كه عضو تيم ملي بوده‌ام تمام مسووليت‌ها و هزينه‌ها و تمرينات با خودمان بوده و فدراسيون هم هيچ‌وقت تلاش نكرده براي ما مربي درنظر بگيرد يا مسابقات مناسبي را برگزار كند يا بخواهند مربي بياورند تا زيرنظر يك مربي آموزش ببينيم! هر چه بوده خودمان انجام داده‌ايم و تلاش و هزينه‌هاي شخصي خودمان بوده براي همين فدراسيون در جايگاهي نيست تا نظر بدهد يا كارشناسي در اين باره داشته باشد تا اظهارنظر كند درباره اين مساله.
اما در نهايت بايد زير نظر فدراسيون به مسابقات اعزام شويد!
چون مسابقات قهرماني آسيا است بايد زيرنظر فدراسيون ريجستر شويم و در قالب تيم ملي به مسابقات قهرماني آسيا اعزام بشويم اما در مسابقات جهاني هم كه مي‌خواستيم با هزينه خودمان برويم فدراسيون با بهانه‌هاي الكي مانع از حضورمان در مسابقات يا خارج شدن از كشور شده است! حالا به دلايلي كه خودشان مي‌دانند!
به شما دلايلش را نگفتند؟
ما هر وقت سوال كرديم دليل منطقي يا قانع‌كننده‌اي ارائه ندادند و بيشتر بهانه بوده است! يا مي‌گويند بودجه نداريم يا گفتند مسابقات كنسل شده يا به تعويق افتاده! مثلا براي مسابقات قهرماني جهان نياز بود فدراسيون ما را ريجستر كند اما فدراسيون گفت اين كار را نمي‌كنيم و بايد دو ماه قبل اعلام مي‌كرديد تا بسنجيم و صلاح ببينيم هست يا نه تا در مسابقات شركت كنيد! هميشه همين‌مسائل بوده است.
در تمام مسابقات برون‌مرزي با هزينه شخصي شركت مي‌كنيد؟
تنها مسابقه‌اي كه فدراسيون سعي مي‌كرد هزينه كند مسابقات قهرماني آسيا بود آن‌‌هم با بدترين شرايط؛ يعني بدون هيچ امكانات و هزينه‌اي. رشته ما طوري است كه نياز به يك‌سري اقلام مصرفي داريم كه هزينه‌هايش هم خيلي بالا است. مثلا به لاستيك و لنت نياز داريم تا بتوانيم با رقبا، رقابت كنيم اما بدون امكانات و هيچ لوازمي يا با هزينه شخصي سعي كرديم شرايط را فراهم كنيم تا در مسابقات شركت كنيم. تنها هزينه بليت با فدراسيون بود!
در اين چند سال كه عضو تيم ملي بوديد از طرف فدراسيون‌حمايت شديد؟
اصلا! تمام اين سال‌ها كه در مسابقات حضور داشتيم هيچ ساپورتي از طرف فدراسيون نبوده حتي اگر آسيب مي‌ديديم هيچ احوال‌مان را نمي‌پرسيدند انگار اصلا وجود نداشتيم! تنها زماني كه فدراسيون يادش مي‌افتاد همين قهرماني آسيا بود كه يك اردو مي‌گذاشتند آن وقت متوجه مي‌شدند چه كساني هستند و چه كساني نيستند! در خارج از اين حيطه خبري از حمايت يا حتي اردو يا مربي نبود كه بخواهند فراهم كنند. نه حقوقي و نه هيچ چيز دیگری! همه چيز در تمام اين سال‌ها از خريد دوچرخه تا سرويس و نگهداري دوچرخه و مكمل‌ها با خودمان بوده و اگر آسيب هم مي‌ديديم از جيب‌خودمان خرج مي‌كرديم.
عدم حضور شما در مسابقات آسيايي به دليل اينكه شانس مدال نداشتيد تا چه حد منطقي است؟
اصلا منطقي نيست. من صددرصد به شانس مدال خودم ايمان داشتم چون تمريناتي كه من كردم شايد در ايران دو نفر باشيم كه به اين شكل تمرين مي‌كنيم. با وجود اينكه در ايران هستيم و خيلي از لوازم و امكانات را نمي‌توانيم داشته باشيم اما هميشه سعي كرديم با متد روز تمرين كنيم و با هر سختي و به هر طريقي لوازم خودمان را فراهم كنيم. اين آمادگي ما براي مسابقات هميشگي است در تمام مسابقات. اصلا قبول نمي‌كنم شخصي بدون اينكه اطلاعات و تجربه‌اي داشته باشد، بخواهد تمرينات من را زير سوال ببرد.
اعزام دو زن به مسابقات و عدم حضور مردان يك تصميم تبعيض‌آميز بود؟
رشته بانوان جدا با ما است. رشته آنها كراس كانتري است و ما رشته دانهيل که متفاوت است. نمي‌توانيم بگوييم چرا آنها را فرستادند و ما را نفرستادند بحث اين است ما تمرين و تلاش كرديم و با كمي و كاستي‌ها بهترين خود را ارائه داديم. اتفاقا بانوان هم بايد باشند حتي رشته كراس كانتري هم مردانش بايد در مسابقات شركت مي‌كردند چون تمام بچه‌ها به سختي تلاش مي‌كنند تا پيشرفت كنند اما اينكه بيايند اختلاف بين بانوان و آقايان بيندازيد يا بين رشته‌ها فرق بگذارند كار فدراسيون است و چيزي نيست كه ما ورزشكاران به آن فكر كنيم.
اين تصميم به لحاظ روحي و‌انگيزشي تا چه حد روي شما مي‌تواند تاثير منفي بگذارد؟
خيلي؛ چه براي ما و چه كوچك‌تر از ماها كه به ما نگاه مي‌كنند و انگيزه مي‌گيرند چون ما الگوي آنها هستيم. وقتي مي‌بينند كساني كه اين همه سال در اين رشته فعاليت مي‌كنند به همين راحتي زيرسوال مي‌روند، معلوم است آنهايي كه جوان‌تر و بااستعداد هستند دلسرد و نااميد مي‌شوند. ما كه جاي خود داريم! در تمام اين سال‌ها اميدمان فقط خودمان بوديم و هيچ‌وقت نتوانستيم به طور صددرصد روي فدراسيون حساب كنيم يا به ما اميدي بدهند. رشته ما نياز به ذهن آرام و متمركز دارد، اين چالش‌ها نزديك مسابقات خيلي روي عملكردمان مي‌تواند تاثيرگذار باشد.
براي آمادگي بيشتر جهت حضور در اين مسابقات چقدر هزينه كرده بوديد؟
هزينه لوازم مصرفي از زماني كه مسابقات قهرماني آسيا زمانش مشخص شد و خواستيم خودمان را به پيك تمريني برسانيم از هزينه لاستيك و نگهداري دوچرخه و تعويض يك‌سري لوازم و از عمر ورزشي و تفريحات و كار و خانواده زديم و حتي دو بار در تمرينات زمين خوردم كه هر بار 60 - 50 ميليون براي خودم و دوچرخه‌ام هزينه كردم كه اينها را درنظر بگيريم بالغ بر 500 ميليون تومان و شايد هم بيشتر هزينه كردم.
درخواست شما از فدراسيون و وزارت ورزش چيست؟
در تمام اين سال‌ها مشكلات را با فدراسيون در‌ميان گذاشتيم كه ناديده گرفتند اما اميدوارم فدراسيون به خودش بيايد و شرايط ما را درك كنند، چون با اين اوصاف تمام با استعدادهاي اين رشته نااميد مي‌شوند و اين رشته را كنار مي‌گذارند. ما در ايران دو نفر هستيم‌كه حرفه‌اي كار مي‌كنيم به خاطر خطراتش كمتر علاقه‌مندي وارد اين رشته مي‌شوند كه اين خيلي بد است. خانواده‌ها اين برخوردها را ببينند، دلسرد مي‌شوند تا بچه‌هاي‌شان به اين رشته وارد شوند.
صحبت پاياني؟
ما هر وقت خودمان در مسابقات شركت كرديم با آرامش و تمركز بهتري بوديم. ما كه داريم هزينه‌هايمان را مي‌دهيم حداقل فدراسيون ريجستري ما را بدون دغدغه انجام بدهد. پارسال مي‌خواستم در سه تورنمنت اروپايي شركت كنم كه فدراسيون حاضر به ريجستري ما نشد تا خودم بروم بليت بگيرم و بروم به سويیس و آنجا در چادر مسافرتي بودم! اروپايي‌ها باور نمي‌كردند كه من از 400 نفر به 50 نفر برتر پاياني رسيدم. در صورتي كه فدراسيون بايد در شرايط مشابه برايمان تمرين بگذارد.