12 فعال رسانهاي و خبرنگار از فرصتها و چالشهاي نمايشگاه مطبوعات ميگويند
هزار توي اهالي رسانه، مخاطبان و نمايشگاه
فرزانه قبادي
نمايشگاه بيست و دوم هم تمام شد. حالا كارگران كم كم در حال جمعآوري غرفهها هستند و اهالي مطبوعات به روال روزمره كاريشان برگشتهاند. در هياهوي يك هفتهاي شبستان، اتفاقات زيادي افتاد، برخي گلهمنديهايشان را به گوش اهالي رسانه رساندند و اميدوار بودند تا اين گلههايشان به گوش مسوولان برسد مثلا راهپيمايي سكوت معترضين به وضعيت مسكن مهر در راهروي اصلي نمايشگاه توجهها را به خود جلب كرد. ميهمانان هم كه يكي از بخشهاي ثابت نمايشگاه مطبوعات هستند و به تعبير بسياري از شركتكنندگان يكي از مهمترين جذابيتهاي نمايشگاه، هر روز به مصلي سر زدند تا شور نمايشگاه را افزايش دهند. در نهايت روز گذشته نمايشگاه مطبوعات پس از يك هفته تكاپو و همهمه و هياهو به كار خود پايان داد. اما شايد در ميان تمام شلوغي غرفهها، انتقاداتي هم مطرح شد، انتقاد از نحوه جانمايي و طراحي غرفهها، تا فرهنگ و رفتاري كه در نمايشگاه مطبوعات نهادينه شده، از كاهش ميزان مخاطبان تا ركودي كه برخي اهالي مطبوعات گويي تسليمش شدهاند. از مخاطبان نا آشنا با مطبوعات كه با اهداف خاص به غرفهها سر ميزدند، تا ميهماناني كه برخي تنها براي جلب لنز دوربينها در راهروي نمايشگاه قدم ميزدند. اما در اين بين اتفاقات خوبي هم در جريان بود، ديد و بازديدها، رفع دلتنگيها، خندههايي از سرذوق ديدن استادي بزرگ، گپي كوتاه با كساني كه شايد در طول سال دسترسي به آنها كار سادهاي نباشد و... نمايشگاه مطبوعات تمام شد ولي قرار بر اين است كه آبان سال آينده، باز هم تمام اين ماجرا و اتفاقات تكرار شود. در اين بين به سراغ مطبوعاتيها رفتيم تا نظرشان را در مورد نمايشگاه جويا شويم، انتقادات و پيشنهاداتشان را منعكس كنيم و از زاويه نگاه آنها نمايشگاه مطبوعات را ببينيم. نكات جالب توجهي در اين بين مطرح شد، نكاتي كه شايد بتواند با كنار هم قرار دادن آنها، نمايشگاه بيست و سوم را سال آينده در شرايطي مطلوبتر برگزار كرد.
پژوهشگاه به جاي نمايشگاه
رضا ساكي، مدير مسوول پايگاه خبري گُلوني: در مورد نمايشگاه مطبوعات هم انتقاد زياد است و هم پيشنهاد. سيد فريد قاسمي در يكي از نشستها گفت: ما بيشتر از اينكه نمايشگاه بخواهيم، نياز به پژوهشگاه داريم، اي كاش بار نمايشگاهي نمايشگاه مطبوعات كمتر شود و بتوانيم به ابعاد ديگر آن هم بپردازيم. برخي از غرفهها هيچ برنامه خاصي ندارند، غرفههايي را ميبينيم كه ساعت سه تعطيل شدهاند. از طرفي غالب مخاطباني كه به نمايشگاه مطبوعات ميآيند سرگردانند، ما بايد جذبشان كنيم، ما نبايد در غرفه بنشينيم و منتظر باشيم مخاطب به سمت ما بيايد، چرا بايد مخاطب بيايد پيش ما؟ غرفهآرايي جذابي داريم؟ مطالب جذابي داريم؟ بسياري از غرفهداران و مسوولان غرفهها هيچ فعاليتي نميكنند و بعد از مخاطب گله ميكنند كه چرا نميآيد.
انتقاد ديگر ميزان چوبي است كه در بعضي غرفهها استفاده ميشود و بعد خراب ميشود. بعضي غرفهها فقط يك سينك ظرفشويي كم دارند تا تبديل به يك خانه شوند.اي كاش به جاي اينكه صرفا به طراحي غرفهها و هزينه براي طراحي و ساخت آن فكر كنيم، محتوا را هم در نظر بگيريم. البته بعضي از رسانههاي پر مخاطب و شناخته شدهتر مجبورند كه به دليل ميزان زياد بازديدكنندگانشان غرفههاي بزرگتري داشته باشند، اما بعضي از رسانههاي تازهكار كه مخاطب چنداني هم ندارند، هزينههاي زيادي ميكنند براي تجهيز غرفهها و در نهايت در ارزيابي غرفهها هم امتياز بيشتري ميگيرند.
نكته ديگر در مورد تالارهاي گفتوگوست، حدود 5 تالار داريم و چند كارگاه كه هر كدام هم نهايتا 60 -50 صندلي دارند، ما بايد يك فكري براي اين پنلها و سخنرانيها بكنيم، سخنران حتي وقتي داد ميزند هم صدا به مخاطب نميرسد. نه سخنران متوجه صحبتهايش ميشود و نه مخاطب. ميتوانيم در نمايشگاه مطبوعات اصلا جلسه سخنراني و كارگاه نداشته باشيم، يا يك فضاي مناسب در نظر بگيرند. مورد ديگري كه وجود دارد اين شيوه دعوت مهمانان به غرفهها و همين طور ازدحام بيش از حد اطراف شخصيتهايي است كه به نمايشگاه ميآيند. نزديك غرفه ما يكي از هنرمندان از ازدحامي كه اطرافش بود حالشان بد شد. اميدوارم بتوانيم فرهنگ نمايشگاهداري را رعايت كنيم.
شبكههاي اجتماعي به جاي مطبوعات
مهرنوش سلكوي، خبرنگار روزنامه دنياي اقتصاد: درنمايشگاه امسال نسبت به سالهاي قبل برجستگي نگاه مطبوعاتي كمتر است. شايد يك دليل آن اطلاعرساني ضعيف باشد و دليل ديگر استفاده مردم از شبكههاي اجتماعي. يكي از مشكلات ما اين است كه در ايران حزب فعال آنطور كه بايد نداريم، به همين دليل روزنامهها رويكرد مشخصي براي فعاليت ندارند در نتيجه هواداران مشخصي هم نميتوانند جذب كنند، اين موضوع در روزنامههاي سياسي بيشتر است. اما دليل ديگر بر ميگردد به نبودن فضاي گفتوگو در روزنامه، ما در مطبوعاتمان فضاي گفتمان نداريم، اما در شبكههاي اجتماعي اين فضاي ارتباطي دو سويه وجود دارد، در نتيجه مخاطب بيشتر به سمت شبكهها و رسانههاي اجتماعي جذب ميشود. قبلا مردم ما اقبال خوبي به روزنامه داشتند كما اينكه در حال حاضر هم استفاده شان از شبكههاي اجتماعي نسبت به بسياري از كشورها بيشتر است. در اين زمينه هم دولت ميتواند حمايت كند و هم اينكه اگر رسانهها صنف فعال داشته باشند، فضاي مطبوعات ميتواند ارتقا پيدا كند.
فرصتي براي ديدارهاي قديمي
عباس اسد زاده، خبرنگار روزنامه خبر ورزشي: مردم بيشتر براي سرگرمي به نمايشگاه مطبوعات ميآيند، در مورد نمايشگاه كتاب اينطور نيست، اينجا مردم بيشتر براي بازديد از غرفهها و سرگرمي و ديدن چهرهها ميآيند، كسي با نگاه تخصصي به روزنامهنگاري به نمايشگاه نميآيد. نمايشگاه براي روزنامهنگاران هم فرصتي است كه در يك هفته دوستان و همكاران قديميشان را ببينند، خود من اينجا همكاراني را ميبينم كه شايد 10سال پيش در يك رسانه همكار بوديم. اين فضا براي ما جذاب است. بودن نمايشگاه مطبوعات و اين فضاها بهتر از نبودنشان است.
رو در رو با مخاطبان
مجتبي يار زمان، خبرنگار ضميمه همشهري: رسانهها با حضور در نمايشگاه مطبوعات ميتوانند رو در رو و بدون واسطه با مخاطب خود در ارتباط باشند و اين مهمترين رسالت نمايشگاه مطبوعات است. اما اينكه اين موضوع چقدر اتفاق ميافتد، من در مورد برخي رسانهها ميتوانم بگويم كه ممكن ميشود به خصوص رسانههايي كه پر مخاطب هستند و قوي در نمايشگاه حاضر ميشوند، اين ارتباط با مخاطب تا حد زيادي اتفاق ميافتد. در كنار اين ديدار مخاطبان بخشي از هدف نمايشگاه هم اين است كه جامعه مطبوعات با هم ارتباط برقرار كنند، ديدارها تازه و ارتباطات پر رنگتر شود اما اين طور هم نيست كه كسي صرفا به دليل اين ديد و بازديدها در نمايشگاه حضور پيدا كند ولي اين موضوع يكي از جذابيتهاي مهم نمايشگاه براي اهالي مطبوعات است.
تعامل با مخاطب كجاي نمايشگاه است؟
فريد عطار زاده، دبير صفحه ويژه روزنامه هفت صبح: نمايشگاه مطبوعات بيشتر حالت ديد و بازديد دارد تا ايجاد تعامل با مخاطب. اينجا بيشتر خود مطبوعاتيها ميآيند و ديدارها را تازه ميكنند تا اينكه قشر مخاطب بخواهد به نمايشگاه بيايد. از طرفي شيوه تعامل ما با مخاطبان اشتباه است، البته از ابتداي شكلگيري و پايهگذاري نمايشگاه اين موضوع اشتباه بوده و تا الان ادامه دارد. روزنامهها از بسياري از ابزارهاي نوين دور ماندهاند، از اپليكيشن دور ماندهاند. در واقع ارتباط با مخاطبان در طول سال تنها محدود ميشود به يك هفته نمايشگاه، خواننده به هيچ عنوان شناختي از نويسندهها، روزنامه و مجموعهاش ندارد و فقط ميداند كه چنين جايي وجود دارد. ميتوان از مخاطبان خواست كه اگر سوژهاي دارند بيايند سوژههاي شان را با روزنامهنگاران در ميان بگذارند و درمورد آن تبادل نظر كنند و از مخاطبان به عنوان شهروند خبرنگار استفاده كنيم. حتي در دورههاي مختلف در طول سال مخاطبان امكان اينكه در تحريريهها حضور پيدا كنند را داشته باشند. مثلا يك تور تحريريه خارج از زمان نمايشگاه برگزار شود، ارتباط با مخاطب بايد در طول سال و به شكل مستمر ممكن شود. اين كار را مجله چلچراغ يك زماني انجام ميداد و هنوز هم گاهي انجام ميدهد، جشن شب چله برگزار ميكرد، تحريريه مجله سفر ميكردند به شهرهاي مختلف و موارد ديگر. تعامل با مخاطب بايد اينطور باشد و محدود به يك نمايشگاه نباشد. به نظر من در نمايشگاه مطبوعات مخاطب حلقه گم شده است.
جشنواره يا نمايشگاه
علي زادمهر، خبرنگار خبرگزاري ايلنا: نمايشگاه مطبوعات بايد فرصتي باشد براي اينكه مردم با مديران مسوولان رسانهها صحبت كنند، اما در حال حاضر نمايشگاه مطبوعات بيشتر شكل جشنواره دارد تا نمايشگاه. نفس برگزاري نمايشگاه اين است كه در غرفهها محصولات جديد را عرضه كنند، مثلا در نمايشگاه صنعت برق يا نمايشگاه پوشاك يا امثال اينها ميبينيد، يك محصول جديد عرضه ميكنند، اما محصولي كه رسانهها توليد ميكنند مدام در دسترس است، نميتوانيم بگوييم ما در اين نمايشگاه محصولي عرضه ميكنيم كه قبل از اين نداشتيم و پس از اين هم نخواهيم داشت. همين موضوع لطمه ميزند به نمايشگاه مطبوعات، فرداي روزي كه اين نمايشگاه تمام ميشود، كسي به خاطر ندارد كه چه اتفاقي افتاده است، در حالي كه در بقيه حوزهها اينطور نيست، حتي در حوزه علوم انساني نمايشگاه كتاب اينطور نيست. به صرف اينكه نمايشگاه را به اين شكل برگزار كنيم سودي براي رسانهها ندارند، فقط بسياري از همكاران در يك زمان فشردهاي فشار كار بيشتري را تحمل ميكنند. فقط اينكه براي همه حوزهها نمايشگاه برگزار ميشود براي مطبوعات هم يك نمايشگاهي برگزار كنيم، خوب نيست، فكر ميكنم بهتر است جشنواره مطبوعات به جاي نمايشگاه مطبوعات برگزار شود.
حضور مهمانان در غرفهها روتين شده
معصومه عبدالجوادي، خبرنگار ايسنا: اينكه همه خبرگزاريها و روزنامهها دور هم جمع شوند، اتفاق خوبي است. اينكه از شهرستانها براي بازديد ميآيند، اتفاق بسيار خوبي است. بعضي از خبرنگاران شهرستانها اينجا ميآيند و از كار با ما صحبت ميكنند و از مشكلات ميگويند و ميپرسند، استانداردها چطور تعريف ميشود و... اينها اتفاقات خوبي است؛ اما فكر ميكنم موضوع مهماناني كه به غرفههاي ميآيند تا حد زيادي روتين شده، بعضي از مهمانان ميآيند كه خودشان را معرفي كنند، بعضي هم شناخته شده هستند اما باز ميآيند و تك، تك غرفهها را ميبينند، اين موضوع عايدي مثبتي براي ما ندارد، ما هر روز كارمان همين است كه با مسوولان صحبت كنيم و در ارتباط باشيم، اما در نمايشگاه بيشتر ميتوان اين موضوع را پر رنگ كرد كه يك خبرنگار، يك خبرگزاري يا يك تحريريه روزنامه چطور خبر توليد ميكند و چطور كار ميكند، اما ما اصلا اين را نميبينيم، كساني كه اينجا ميآيند بيشتر ميخواهند ببينند چه بازيگري آمده چه ورزشكاري در نمايشگاه است يا كدام چهره سياسي در غرفههاست و اصلا به اين موضوع دقت نميكنند كه تايپيستها و اديتورهاي عكس يا خبرنگاران چه كار ميكنند. هيچ كدام به مشكلات كار خبرنگاران توجه نميكنند، همه يا دنبال ايجاد چالش و بحثهاي چالشي در غرفهها هستند يا دنبال ديد و بازديد با شخصيتها و همكاران.
فضاي نمايشگاه رسانهاي باشد نه سياسي
مسجدي، خبرنگار هفت صبح: اينجا فرصتي است كه مخاطبان انتقادات و پيشنهاداتشان را به ما منتقل ميكنند. اما در شكل، برگزاري نمايشگاه ميتواند بهتر باشد و در چيدمان غرفهها ميشود تجديد نظر كرد. انتقادي كه دارم اين است كه رسانههايي كه در هر دوره اپوزيسيون محسوب ميشوند، مثلا الان رسانههاي اصولگرا، استفادهاي سياسي از نمايشگاه ميكنند، انتقاد ميكنند، كاريكاتور گذاشتهاند، نظرسنجي عليه دولت ميكنند، اين موضوع فضاي رسانهاي را در نهايت تخريب ميكند و باعث ميشود نمايشگاه از هدف خود دور شود. اين موضوع بايد كنترل شود تا فضا بتواند رسانهاي بماند.
نمايشگاه بدون خلاقيت و نگاه دولتي
شيده لالمي، خبرنگار روزنامه شهروند و سردبير مجله زنان و زندگي: شكل نمايشگاه مطبوعات همان شكلي است كه هميشه بوده، ساختار طراحي و نحوه برگزاري و شيوه اطلاعرساني تغييري نداشته، ما سالهاست نمايشگاه مطبوعات را با همين شيوه ميبينيم. شيوه برگزاري نمايشگاه مطبوعات ما يك شيوه حداقلي در برگزاري نمايشگاههاست، يك برنامه مناسبتي است كه هر سال طبق تقويم نمايشگاهي بايد برگزار شود و در آن خلاقيتي در روند برگزاري و مخاطب يابي و ارتباط گرفتن با جامعه هدف نمايشگاه صورت نميگيرد. اما نكته كليدي اين است كه چه كسي بايد اين كار را انجام دهد. نمايشگاه مطبوعات ما از نظر سيستم برگزاري يك نمايشگاه دولتي است و دولت متولي آن است، به دليل اينكه بدنه مطبوعات ما از نظر اقتصادي ضعيف است و نيازمند اين است كه از دولت براي برگزاري چنين نمايشگاهي كمك بگيرد، اما چطور ميشود اين نمايشگاه را بهتر برگزار كرد تا اين نمايشگاه يك اتفاق براي مطبوعات باشد نه يك گردهمايي و دور همي. اينجا نمايشگاه مطبوعات نيست، اينجا در واقع دور همي خبرنگاران و روزنامهنگاران با هم است. ما تعداد محدودي از مخاطبان واقعيمان را در نمايشگاه ميبينيم، هر چند كه از طرفي هم اين رفت و آمد كم مخاطبان نشان ميدهد ما وضعيتمان در ارتباط با مخاطب تغيير كرده. ما حتي شاهد اين هستيم كه برنامههاي جانبي هم مورد استقبال قرار نميگيرد. دليل آن هم اين است كه به صورت كليشهاي برگزار ميشود. همه اينها برآمده از نگاه دولتي و نگاه مناسبتي است كه معتقد است اين نمايشگاه با هر كيفيتي بايد برگزار شود و نميشود كه نباشد. شايد اگر در مطبوعات از نظر صنفي يك ساختار فعال وجود داشت، انجمن صنفي فراگيري داشتيم كه كار ميكرد و روزنامهنگاران در اين صنف فعال بودند، ميشد بخشي از روند برگزاري نمايشگاه را به خود آنها واگذار كرد تا خود نمايشگاه را برگزار كنند و شايد ميشد اميدوار بود كه كيفيت برگزاري بهتر باشد. نمايشگاه مطبوعات هر سال خلوتتر ميشود، اين بحث رسانههاي مكتوب نيست، در بخش غرفههاي آنلاين هم وضعيت جالبي وجود ندارد. رسانههاي ما در ارتباط گرفتن با مخاطب ضعف دارند و نميتوانند مخاطب را جذب مطبوعات كنند.
فرصتي براي رسيدن صداي مردم به مسوولان
احسان ميرزا محمدي، خبرنگار آموزش و پرورش خبرگزاري پانا: در مورد بازديد مسوولان از نمايشگاه هيچ مديريتي اتفاق نميافتد. همه رسانههايي كه در نمايشگاه شركت كردهاند جزو رسانههاي همين كشورند و زحمت ميكشند، اگر رسانه نباشد نه مسوولان ميتوانند صدايشان را به گوش مردم برسانند و نه مردم ميتوانند مشكلاتشان را به گوش مسوولان. ارتباط ما در خبرگزاري پانا تا حد زيادي با مخاطبان خوب است، چون مردم خودشان را با آموزش و پرورش عجين ميدانند و وقتي متوجه ميشوند پانا خبرگزاري دانشآموزي است حتي دلشان ميخواهد درد دل كنند و مشكلاتشان را بگويند، يك سري از حرفها را ميخواهند ما به وزير آموزش و پرورش منتقل كنيم. در حال حاضر تعداد زيادي از فرهنگيان نگران صندوق ذخيره فرهنگيان هستند، ما اين را به گوش مسوولاني كه به غرفه آمدند رسانديم، تعدادي از دانشآموزان گلهمند و نگران از وضعيت تنبيههاي بدني بودند، كه سعي كرديم مساله را با مسوولاني كه به نمايشگاه ميآمدند، طرح كنيم. از اين منظر نمايشگاه تاثيرگذار و مفيد است زيرا صداي مردم به گوش مسوولان ميرسد.
فرصت براي جذب منابع مالي
سينا قليچ خاني، دبير تحريريه هفتهنامه چلچراغ: نمايشگاه تا حدي ميتواند مفيد باشد زيرا باعث ميشود كساني كه مطبوعات را بهطور جدي دنبال ميكنند، سر بزنند و اعضاي تحريريه را ببينند و بدون واسطه نقدهايشان را بگويند. اما در كل فكر ميكنم زمان برگزاري نمايشگاه خيلي طولاني است، زمان مفيد نمايشگاه سه روز آخر هفته است. همچنين نمايشگاه ميتواند فرصتي براي رسانهها باشد تا منابع مالي جذب كنند و آشنايي رسانهها با برندهاي مختلف اتفاق بيفتد اما اين اتفاق اصلا در نمايشگاه نميافتد.
حساسيت جامعه به رسانه كاغذي كم شده
كيارش زندي، مدير مسوول ماهنامه خط خطي: در كشوري كه مردم فقط براي خريد هايپ مشكي و ويتامين سي به دكه مطبوعات ميروند، هر فرصتي براي ديده شدن مطبوعات عالي است. هر چند كه نمايشگاه ميتواند با شكل بهتري هم برگزار شود. در خط خطي به لحاظ اينكه محتواي مجله طنز و كارتون است، ما دستمان براي شوخي كردن و ارايه برنامههاي خاص بازتر است و همين موضوع براي مخاطبان جذابتر است، اما كسي كه در نمايشگاه مطبوعات شركت ميكند نخستين نيتش جذب مخاطب است. اما اينكه تلاشها ميتواند مخاطبان را جذب نمايشگاه كند يا نه مسالهاي است كه بايد با دقت بيشتري مورد بررسي قرار گيرد. در مورد فضاي برگزاري نمايشگاه هم بگويم اينجا يكي از بهترين جاهايي است كه نمايشگاه مطبوعات ميتوانست برگزار شود از طرفي مركز شهر است و دسترسي آسانتري دارد. اما اصولا اين نكته وجود دارد كه حساسيت جامعه ما نسبت به نشريات كاغذي كم شده، با وجود مجاني خواني كه عادت شده روي گوشيها، اقبال مردم كمتر شده، در گذشته دو روزنامه رسمي منتشر ميشد كه هر خانواده اشتراك يكي از اين دو روزنامه را داشت، اما حالا نشريات افزايش پيدا كرده، اما ميزان مخاطب كم شده است.