شفقت، تنها الهام‌بخش ذاتي اعمال اخلاقي
چگونه است كه يك فرد آنچنان مي‌تواند خودش و امنيتش را فراموش كند كه براي نجات ديگري از مرگ يا رنج، خود و زندگي‌اش را در معرض خطر قرار دهد، مثل اينكه زندگي ديگري، زندگي خودش و خطر ديگري، خطر خودش است؟ شوپنهاور اين چنين پاسخ مي‌دهد كه اين چنين فردي از روي بصيرتي ذاتي كه او و ديگري در واقع يكي هستند، عمل مي‌كند. او نه با معرفت پست و كوته‌بينانه از خود كه جداي از ديگران است، بلكه با بصيرت آني، حقيقتي واقعي‌تر و بزرگ‌تر كه همه ما از يك شالوده‌ايم، برانگيخته مي‌شود و به حركت در مي‌آيد. نامي كه شوپنهاور روي اين انگيزه مي‌گذارد «شفقت» است و آن را تنها الهام‌بخش ذاتي اعمال اخلاقي ما مي‌پندارد.