تمام ناتمام

اين پايان فوتبال ايران نيست؛ اما بي‌ترديد پايان خيلي چيزها و خيلي افراد خواهد بود. ما نتوانستيم حقمان را بگيريم در حالي كه هميشه شعار مي‌دهيم «حق گرفتني است». به فوتبال ايران ظلم شد و ما اين ظلم را پذيرفتيم و اين نه تقصير مردم و فوتبال كه تقصير مديراني است كه در جايگاهي كه قرار گرفته‌اند نبايد باشند و اين در حالي است كه به هر قيمتي مي‌خواهند بمانند و باشند. فوتبال ما و در كل ورزش ما و اصلا جامعه ما با بحران مديريت و تخصص مواجه است. باور كنيد امروز به جاي ايران هر تيم ديگري بود، به جاي عراق راهي نيمه نهايي مي‌شد و در راي صادره نمي‌آمد «به علت عدم وجود مستندات كافي بازيكن تبرئه مي‌شود.» جالب اينكه هيچ گونه جريمه و محروميتي هم در نظر گرفته نشد. اصلا از همان روزي كه بحث جلسه به ميان آمد، معلوم بود كه تنها راه پيروزي لابي است؛ اما آيا ما واقعا نفوذ لازم و كافي را براي اين‌كار داشته و داريم؟! پس از همان ابتدا سرنوشت تيم ملي مشخص بود و ما بيهوده دلخوش بوديم و اميدوار و اميد هم از آن چيزهايي است كه ما هميشه داريم و بهتر است داشته باشيم، نااميدي خوب نيست. و حالا هم اميدواريم اين تمام، اين اتفاقات ناتمام باشد!
واقعيتش را بخواهيد ما نبايد به جمع چهار تيم پاياني جام ملت‌ها راه يابيم! اين توقع نابجايي است از ورزش ايران كه در بازي‌هاي آسيايي سوم يا چهارم شود يا فوتبال به مراحل پاياني جام ملت‌ها برسد. مگر ما در حوزه‌هاي ديگر در بين چهار كشور نخست آسيا هستيم كه در ورزش هم باشيم و انتظار داريم كه در ورزش به اين جايگاه برسيم؟! آن هم با مديراني كه نه خلاقيت دارند و نه برنامه. باور كنيد ورزش اگر مي‌درخشد، اين درخشش فراتر از انتظار است و به جز چند رشته محدود كه به موفقيت مي‌رسند، نه اين موفقيت‌ها حاصل كار مديران، بلكه به خاطر استعداد‌هاي فردي و تلاش خود ورزشكاران است و تا زماني كه ما در همه حوزه‌هاي مديريتي جايگاه‌مان را ارتقا ندهيم، وضع همين خواهد بود. واقعا چرا وقتي مشخص است كه بازيكن عراق دوپينگ كرده و محروم است و اين ثابت شده، نبايد بتوانيم حق خود را بگيريم؟ ترديدي نيست تا زماني كه مديران بلند‌پايه كشور نخواهند به اين مساله ورود كنند و از ورزش حمايت لازم و كافي براي تصاحب كرسي‌هاي بين‌المللي نداشته باشند و افراد متخصص و كاربلد را براي اداره ورزش به كار نگيرند، همچنان با اين مشكلات و معضلات مواجه خواهيم شد. باور كنيد روزي كه در ديگر حوزه‌ها جايگاهمان ارتقا پيدا كند در ورزش هم به جايگاه واقعي خود خواهيم رسيد، اين مسائل در پشت پرده زنجيروار به هم وصل هستند و ما بايد زنجيرها را محكم كنيم.
ما نمي‌گوييم اگر كفاشيان و دوستانش اعضاي فدراسيون را تشكيل نمي‌دادند و افراد ديگري امور را در دست داشتند، امروز ايران به جاي عراق راهي مرحله نيمه نهايي مي‌شد نه، چرا كه اين موضوعات به حمايت ارتباط دارد و چيزي فراتر از ورزش است و تا زماني هم كه چهره‌هاي مطرح كشور احساس نكنند و به اين موضوع ورود نكنند، نبايد انتظار داشته باشيم كه در چنين لابي‌هايي به پيروزي برسيم؛ اما خب به اين موضوع نيز اشاره مي‌كنيم كه اگر افراد مدير‌تر و صادق‌تري از اعضاي امروز فدراسيون در اين مجموعه حضور داشتند، اصلا كار به اينجا كشيده نمي‌شد. حالا هم گفته مي‌شود، مهدي محمدنبي، دبيركل فدراسيون بركنار شده است و بي‌ترديد در ادامه علي كفاشيان هم خواهد رفت؛ اما چه رفتني در حالي كه معلوم نيست نفر و نفرات بعدي چه كساني خواهند بود و حمايتي كه بايد از فوتبال و ورزش در زمينه‌اي كه بايد، نمي‌شود و همه ما در آفسايد هستيم!
حالاهم بهتر است به جاي اينكه به دنبال تسويه با داور بازي و عراقي‌ها باشيم، به دنبال طرح سوال از مديران ورزش و فوتبال باشيم و از شخصيت‌هاي بلند‌پايه ايران هم بپرسيم «به چه دليل در جايگاه و زماني كه بايد از ورزش حمايت كنند اين كار را نمي‌كنند؟! اما در مقابل از ورزش انتظار موفقيت و درخشش دارند؟» واقعا چرا ما نبايد حتي يك وكيل خوب براي گرفتن حق فوتبال در استراليا داشته باشيم؟! در حالي كه مي‌توانستيم در جام بمانيم، و به همين سادگي از بازي‌ها كنار برويم؟