درباره نمايشگاه «شكستني»
صعود و سقوط احساس زنان
بهمن لواساني
نمايشگاه «شكستني» تجربه‌اي است از احساس زنانه؛ آنچه با عنوان خشونت از آن درباره زنان ياد مي‌شود و هيچگاه به درستي تعبيرو تفسير نمي‌شوند.
آثار فرشين طهماسب، در اين نمايشگاه سير حركتي را دنبال مي‌كند. او آنچه زنان در موقعيت اجتماعي تجربه مي‌كنند را در قالبي بصري و فرمال بر بستر بوم‌هايش ارايه داده و تلاش داشته در چيدمان آثارش سير حركتي مخاطب را نيز طراحي كند تا در پايان نمايشگاه مخاطب به بازخواني انديشه هنرمند و زنان جامعه‌اش دست يابد.
نمايشگاه «شكستني» با پرتره‌اي پنهان زير ماسك آغاز مي‌شود، با موضوع تنهايي، عشق، جدايي، قضاوت، مقاومت و تعريف حريم خصوصي ادامه مي‌يابد و در پايان به وصال ختم مي‌شود. اما در اين سير، زنان هستند كه گويي خود را بازنده در اين روند مي‌بينند. پرتره‌ها و فيگورهاي آثار اين نمايشگاه در ظاهري تلخ جلوه مي‌كنند و تنها زماني خنده بر لبان‌شان ظاهر مي‌شود كه در زمان پيري طعم وصال را متصورند.
اين روند با خط نوشته‌ها و اشعاري كه در جاي جاي برخي از تابلوها خودنمايي مي‌كنند بر وصف حال موضوع آثار افزوده و به پيوند عاطفي مخاطب و اثر تاكيد دارند.
اگرچه شيوه ارايه اين خط نوشته سنخيتي با كاليگرافي و خط‌نقاشي ندارد؛ اما نوع ارايه آنها در قالب جنبه‌هاي فرمال اثر، نه‌تنها باعث ضعف آثار نشده، بلكه بر غناي مفهومي اثر نيز افزوده و مخاطب را با احساسات پرتره‌هاي درون اثر پيوند مي‌دهد. شيوه ارايه موضوع از سوي طهماسب در اين نمايشگاه گوياي برخورد هنرمند با دغدغه‌هاي اجتماعي زنان است.
طهماسب در اين آثار بدون قرار گرفتن در جايگاه قضاوت با ارايه موضوع در قالب شيوه‌هاي فرمال، دست به ارايه آثاري زده كه مخاطب خود مي‌تواند برداشت‌هاي مختلفي از آنها داشته باشد.
شيوه كنشگر اين هنرمند در ارايه سبك‌هاي مختلف هنري نيز در آثارش اين روند را تشديد كرده است. او با بهره‌گيري از سبك‌هاي مختلف اكسپرسيو، آبستره هندسي و ضربه قلم‌هاي خشن و حتي رنگ‌پاشه‌ها به برون‌گرايي حالات پرتره‌هاي درون آثارش پرداخته و آنان را به نوعي در قالب پاسخگويي در مقابل مخاطب
قرار داده است.
آنچه بايد وجه تمايز نمايشگاه «شكستني» با ساير نمايشگاه‌هايي كه در تهران برگزار مي‌شود، دانست، جسارت هنرمند در ارايه موضوعاتي روزمره در قالبي بديع است؛ طهماسب هم در طرح موضوع مفهومي آثارش و هم در شيوه فرماليستي ارايه آثار به گونه‌اي برخورد كرده كه كمتر شاهد چنين نمايشگاه‌هايي هستيم. او تكنيك‌هاي مختلف را براي بيان موضوع‌اش انتخاب كرده و مخاطب در فضاي نمايشگاه با آثار متنوعي از لحاظ سبك هنري روبه‌رو است؛ آثاري كه با وجود موضوع تلخ و گزنده اما از زيبايي بصري قابل توجهي برخوردار هستند.