راه‌حل يعني سهم هر منبع آلاينده را مشخص كنيم
اگر سهم خودروهاي شخصي به اندازه‌اي كه در موردش صحبت مي‌كنيم، نقشي تاثيرگذار است، بايد با ايجاد ممنوعيت و اجراي طرح‌هاي محدودكننده تردد آنها در سطح شهر، آلودگي هوا به ميزان قابل توجهي كاهش پيدا كند. اگر سهم خودروهاي با موتور ديزلي چشمگير است بايد نتيجه محدوديت‌هاي ايجادشده براي آنها اثر ملموسي داشته باشد. تا زماني كه اين سهم‌ها مشخص نشوند معلوم نيست كه طرح‌هاي جديد ترافيكي هم گره‌اي از كار فروبسته آلودگي هواي پايتخت بگشايند. تنها وقتي بر اساس مطالعات و داده‌هاي دقيق سهم هر يك از منابع مشخص شود مي‌توان راهكار درست ارايه كرد، در اين صورت است كه مي‌توان بيشتر بر ارايه تسهيلات براي حذف خودروهاي فرسوده، برقي شدن موتوسيكلت‌ها، تعبيه فيلتر دوده بر خودروهاي سنگين و ورود خودروهاي هيبريدي تمركز كنيم و در انتظار هواي پاك بمانيم. بي‌نتيجه ماندن طرح‌هاي ترافيكي در كنترل ميزان آلودگي هواي تهران شايد بي‌اعتمادي شهروندان را براي طرح‌هاي بعدي به دنبال داشته و روي ميزان مشاركت آنها در اجراي موفق اين طرح‌ها تاثيرگذارد. بايد در كشور بنا بر اعتمادسازي باشد، اگر اعتماد نباشد نمي‌توان كاري را از پيش برد. به هر حال مديران چه در سطح شهري و چه در عرصه حاكميتي با هدف رفع مشكلات شهروندان مشغول فعاليت و خدمت هستند. اگر در اين ميان انگشت‌شماري از مسوولان راه ديگري را در پيش گرفته‌اند نمي‌توان آنها را نماينده مديريت در كشور ديد. مردم بايد فرض‌شان بر اعتماد باشد و از سوي ديگر مسوولان چه در سطح ملي و چه در سطح محلي بايد در نظر داشته باشند كه وقتي تصميمي مي‌گيرند، قابل دفاع و سنجش‌پذير باشد. بايد بدانند اگر تصميمي گرفته مي‌شود، هزينه‌اي براي مردم ايجاد مي‌شود، بنابر اين تصميمات بايد به گونه‌اي باشد كه مردم بتوانند تاثير مثبت آن را در زندگي‌شان احساس كنند. در كنار ايجاد اعتماد، مديران شهري بايد خود را به جاي شهروند بگذارند و پس از آن پيشنهاد سفرهاي درون شهري با وسايل نقليه عمومي را بدهند. هر شهروند اگر اين امكان را داشته باشد كه با فاصله بين 5 تا 15 دقيقه پياده‌روي به ايستگاه مترو برسد، و به مقصد مورد نظر برود، كارهايش را انجام دهد و بعد باز با مترو يا اتوبوس، با دسترسي مناسب به مبدا برگردد، قطعا ترجيح مي‌دهد كه با انتخاب اين گزينه با اعصاب آرام و هزينه كم به كارهايش برسد. اگر اين گزينه هنوز در ميان مردم به اندازه كافي رواج ندارد، بخشي از آن به ضعف سيستم حمل‌ونقل عمومي شهر بازمي‌گردد، بنابر اين اميدواريم با همكاري دولت، مجلس و مديريت شهري منابع لازم براي تجهيزات مترو در بودجه سال آينده تامين شود و ضمن تجهيز و توسعه خطوط مترو در يك بازه چند ساله شاهد كاهش آلودگي هوا به طور جدي باشيم.
رييس كميسيون سلامت، محيط زيست و خدمات شهري شوراي شهر تهران