دمي براي خوشي
آرمن ساروخانيان
هرساله در روزهاي اول زمستان رسانه‌ها مطالبي درباره كريسمس و سال نوي ميلادي دارند. بيشتر اين نوشته‌ها وجه تاريخي اين اعياد و رسوم مسيحيان ايران در اين ايام را مورد توجه قرار داده.
يكي از مشهورترين آنها يادداشتي است كه روبرت صافاريان سال‌ها پيش نوشته و هنوز هم گاهي بازنشر مي‌شود. اين منتقد سينما توضيح داده كه ارامنه مثل اروپايي‌ها و امريكايي‌ها كه اكثرا كاتوليك هستند، 24 دسامبر را به عنوان كريسمس جشن نمي‌گيرند و در تقويم‌شان پنجم ژانويه را به عنوان شب تولد حضرت مسيح تيك زده‌اند. اگر به اين موضوع علاقه‌مند باشيد، مي‌توانيد اين يادداشت را در اينترنت پيدا كنيد.
از اين بحث تاريخي كه بگذريم به نمادهايي مثل بابانوئل و البته درخت كاج مي‌رسيم كه از عناصر مهم اين جشن‌ها هستند. اين روزها ديدن درخت كاج تزيين‌شده پشت ويترين مغازه‌ها تقريبا عادي شده و تنها به محلات مسيحي‌نشين محدود نمي‌شود، تا جايي كه به محلات ديگر تهران و حتي برخي شهرستان‌ها هم سرايت كرده است.
اين فراگيري در سطح جامعه البته حساسيت‌هايي به وجود آورده و يكي از بحث‌هاي داغ شبكه‌هاي اجتماعي است. گروهي اين روزها ترجيح مي‌دهند در جشن مسيحيان شريك باشند، درخت مي‌خرند و آن را با گوي‌ها و ريسه‌ها تزيين مي‌كنند. مخالفان اما اين كار را تقليدي كوركورانه مي‌دانند و آنها را كاسه داغ‌تر از آش مي‌نامند.
اين اتفاق را مي‌توان در قالب نظريه جهاني شدن تحليل كرد و عادي دانست يا به نشانه نفوذ فرهنگي عليه آن موضع گرفت. حالت سوم هم اين است كه فارغ از بحث‌هاي نظري، به چشم فرصتي نگاه كرد كه مردم دمي خوش باشند و از كابوس آلودگي هوا و زلزله فاصله بگيرند. آن چهارشنبه شب هراسناك كه تهران لرزيد، مي‌تواند تلنگري باشد كه زندگي را جور ديگري ببينيم و قدر فرصت‌ها براي بودن در كنار دوستان و نزديكان را بيشتر بدانيم.