اشتراك را جدي بگيريم

ما مشكل پيشاتكنولوژي در كشور داريم و آن هم فرهنگ شفاهي است. از آنجايي كه فرهنگ ما شفاهي است، خيلي با مطبوعات مانوس نبوده‌ايم و اگر خوب نگاه كنيم تيراژ كتاب‌هاي‌مان هم خيلي بالا نبوده است. نه اين دوره كه تيراژ كتاب‌ها افت كرده، قبل از اين هم تيراژها خيلي دندان‌گير نبوده است. اگر در اروپا، امريكا يا ژاپن تيراژ كتاب‌ها ميليوني بوده است، در ايران تيراژ در بهترين حالت صد هزارتا بوده. حالا كه تيراژ در دنيا كاهش پيدا كرده، در ايران كاهش شديدتري داشته است. يك مشكل اساسي كه ما داشتيم، فرهنگ شفاهي بوده و تازه تكنولوژي آمده و مشكلي به مشكل قبلي اضافه كرده است. آن هم اينكه فرد به جاي اينكه بخواهد برود از دكه روزنامه بگيرد يا منتظر باشد كه سيستم اشتراك برايش روزنامه بياورد، با همان گوشي كه در دست دارد از طريق شبكه‌هاي اجتماعي يا ورود به سايت روزنامه‌ها يا سايت‌هاي خبري به مطالب مورد نظرش دسترسي پيدا مي‌كند. البته مساله توزيع در كشور ما درد درازدامني است. سيستم توزيع ما سنتي است و اين سيستم سنتي اجازه نمي‌دهد كه روزنامه‌ها و رسانه‌هاي چاپي به موقع دست مخاطب برسند و به خصوص در تهران دكه‌ها به شكلي است كه اگر فردي بخواهد پارك كند و روزنامه بخرد، بايد به زحمت جاي پارك پيدا كند و حتي با جريمه خودرو هم مواجه مي‌شود، به همين دليل ترجيح مي‌دهد كه اصلا پياده نشود. مگر اينكه خيلي علاقه‌مند باشد يا ناچار به خريد از دكه باشد. كاري كه ما در اين دوره بايد انجام دهيم اين است كه حتما بحث اشتراك را جدي بگيريم. البته نه به آن شكلي كه معاونت مطبوعاتي ارشاد شروع كرد و متاسفانه فاجعه‌اي در بحث يارانه‌ها درست كرد و تمام يارانه را به سيستم اشتراك اختصاص داد و نه‌تنها اشتراك اجرا نشد بلكه به همان روزنامه‌هاي موجود كه تيراژ يا مخاطبي داشتند، آسيب زد. بنابراين اگر دنبال اين هستيم كه روزنامه صبح سر ميز صبحانه دست مخاطب باشد، بايد حتما خود رسانه‌ها اقدام كنند. هي نبايد بگوييم دولت، دولت. خود مديران رسانه‌ها مي‌توانند دور هم جمع شوند و صنف مديريت رسانه‌اي ايجاد كنند و از رهگذر آن سيستم اشتراك، توزيع و بقيه مسائل‌شان را مديريت كنند. مديرمسوول روزنامه شرق