كارتن‌خواب‌ها
بچه‌هاي همين مملكت هستند
اكبر رجبي
700 سال قبل مي‌گفتند خدا هم نمي‌تواند به يك فرد معلول كمك كند. مي‌گفتند اين آدم‌ها به دليل نقص ظاهري‌شان طرد شده‌اند. در قرون وسطي در بيت‌المقدس، معلولان را به سياهچال‌ها مي‌انداختند و در جنوب بيت‌المقدس، منطقه‌اي بود كه جذاميان را به آنجا تبعيد مي‌كردند و هر كه مرتكب خلافي مي‌شد نفرين مي‌كردند و مي‌گفتند، بروي به جهنم. جهنم، نقطه‌اي در جنوب بيت‌المقدس بود كه تمام افراد درد‌مند به آن منطقه تبعيد مي‌شدند و عيسي مسيح(ع) هم به اين منطقه مي‌رفت و به دردمندان كمك مي‌كرد. امروز، همان نگاهي كه 700 سال قبل در نقطه‌اي از دنيا به معلولان و دردمندان داشتند، ما در تهران و به كارتن‌خواب‌هاي شهرمان داريم. آن زمان بلد نبودند به اين افراد كمك كنند و به تنها راه‌حل فكر مي‌كردند؛ اينكه چطور آنها را از بين ببرند. 20 سال بعد هم به ما اينطور نگاه خواهند كرد. اينكه امروز اين كارتن‌خواب را چطور مي‌بينيم، مهم نيست. مهم اين است كه 20 سال بعد، آدم‌ها به ما چطور نگاه خواهند كرد. مردم اين مملكت به ما تهراني‌ها چشم اميد دارند. كساني كه گرفتار كارتن‌خوابي شده‌اند، بچه‌هاي همين آب و خاك هستند. اصلا مهم نيست ما كارتن‌خواب‌ها را چطور مي‌بينيم چون اصلا ما به كارتن‌خواب‌ها نگاه نمي‌كنيم. علي(ع) مي‌گويد: «حكومت و مردم در مقابل تمام در‌راه‌ماندگان مسوولند.» اين را بنويسيد كه من، اميدم را از تمام نهادها و سازمان‌هاي مسوول حمايت از كارتن خواب‌ها بريده‌ام. ما تمام تلاش مان را كرديم كه نگاه مسوولان را نسبت به كارتن خواب‌ها تغيير بدهيم ولي آنها نمي‌خواهند نگاه‌شان تغيير كند. كارتن خواب‌ها مگر چه مي‌خواهند؟ از هر حق و حقوقي هم كه محروم هستند و حتي يارانه هم نمي‌گيرند. مگر قرآن نمي‌گويد به كدامين گناه؟ مسوولاني كه مي‌گويند كارتن خواب‌ها در اين وضع امروزشان مقصرند، بدانند كه مقصر اصلي خودشان هستند. چند صد نفر از بهبود يافتگان من بروند و مقابل سازمان‌ها و نهادها صف بكشند؟ فقط خدا به آن مسوولاني كه كارتن خواب را نمي‌بينند، كمك كند.
مديرعامل «طلوع بي‌نشان‌ها»