اين بوكسور دلش جسد مي‌خواهد
علي كربلايي
«مي‌خواهم يك حريف را در رينگ بكشم.» اين جمله‌اي بود كه ديونتوي وايلدر بوكسور سنگين‌وزن امريكايي اعلام كرد و گويا براي اجراي اين تصميم بسيار مصمم است. چند روز بعد از اينكه اين جملات را به زبان آورد، افكار عمومي و رسانه‌ها به اين بوكسور حملات زيادي كردند و او را به‌شدت مورد انتقاد قرار دادند. اما او پا پس نكشيد و با دفاع از گفته‌هاي قبلي خود اعلام كرد: «اين تنها ورزشي است كه شما مي‌توانيد حريف‌تان را بكشيد و همزمان هزينه‌اش را بدهيد. اين كار قانوني است. كماكان تلاش مي‌كنم يك جسد به ركوردم اضافه كنم.» اين صحبت‌هاي وايلدر چالش جديدي در دنياي ورزش حرفهاي به راه انداخته است و افكار عمومي كه پيش‌تر نيز نگران خشونت ورزش‌هايي مثل بوكس بودند شديدترين انتقادات‌شان را روانه وايلدر كرده‌اند.
موضوع اينجاست كه بوكس ورزشي متفاوت و نسبت به ديگر هنرهاي رزمي كمي آزادتر است. تورنمنت‌هاي متفاوت زيادي با بهره‌گيري از هنرهاي رزمي تركيبي برگزار مي‌شود كه معروف‌ترين‌شان مسابقات سازمان UFC است. اين مسابقات در رينگي احاطه شده با قفس برگزار مي‌شود و تقريبا هر نوع آسيب رساندن به حريف مجاز است. بوكس اما يك ورزش المپيكي است و موضوع از اينجاست كه حساس مي‌شود. چرا در يك ورزش المپيكي بايد اين امكان وجود داشته باشد كه يك ورزشكار حريفش را با قصد كشت كتك بزند؟ تهديدي كه وايلدر كرده، داغ دل بسياري از مادران و همسراني كه عزيزان‌شان را پيش‌تر در رينگ بوكس از دست داده‌اند را زنده كرده است. آمار دقيقي از تعداد كساني كه در رينگ بوكس كشته شده‌اند در دست نيست اما اينديپندنت در گزارشي كه سال 1995 منتشر كرده نوشته كه از سال 1884 يعني 111 سال پيش از انتشار گزارش تا زمان انتشار گزارش اطلاعات بيش از 500 ورزشكار را پيدا كرده‌اند كه يا در رينگ بوكس جان‌شان را از دست داده‌اند يا از شدت جراحت وارده در مبارزه آخر جان به جان آفرين تسليم كرده‌اند. ويكي‌پديا در ليستي كه از سال 1926 جمع‌آوري شده، نام 61 ورزشكار بوكس حرفهاي را ذكر كرده كه يا در رينگ بوكس جان‌شان را از دست داده‌اند يا از شدت جراحات در روزهاي بعد فوت كرده‌اند. اين حرفهاي وايلدر باعث شده تا صحبت در مورد مخاطرات ورزش بوكس از سر گرفته شود و اين سوال دوباره نقل محافل شود كه چنين ورزشي با اين سطح از خشونت آيا بايد جايي در مسابقات المپيك داشته باشد؟ كودكاني كه اين ورزشكاران الگوي خود قرار مي‌دهند چه سرنوشتي در انتظارشان خواهد بود؟ چرا بايد يك بوكسور بدون ترس از محروميت علني اعلام كند كه مي‌خواهد يك حريف را بكشد و هيچ محروميتي در انتظارش نباشد؟ چرا اتحاديه‌ها و فدراسيون جهاني بوكس در اين مورد سكوت كرده‌اند و كسي از اين‌طور اظهارنظرها جلوگيري نمي‌كند؟