نوري يا نبوي؟
بدون توجه به ساز و كارهاي دموكراتيك و مدرن، علاقه‌مند به نشاندن شخصي نزديك به خود بر كرسي رياست شوراي عالي هستند. از اين حيث و با توجه به وجود دو ديدگاه در بدنه اصلي جريان اصلاحات، طرفداران مشاركت بي‌قيد و شرط در هر انتخابات، بهزاد نبوي را گزينه‌اي ايده‌آل براي رياست شوراي عالي مي‌دانند. دليل اين انتخاب نيز بر مشي سياست‌ورزي مهندس نبوي استوار است كه همواره معتقد به سياست‌ورزي صندوق راي‌محور است. هرچند اين مساله كه انتخاب ايشان حامل پيامي مثبت به حاكميت است، محل مناقشه جدي است. گروهي ديگر اما معتقد به انتخاب رييسي هستند كه انتخابات‌محوري را به كناري گذاشته و استراتژي اصلي‌اش احياي بدنه راي اصلاح‌طلبان و همسويي با مطالبات مردم باشد. از اين‌رو انتخاب اين گروه براي رياست شوراي عالي، عبدالله نوري، روحاني كم‌سر‌وصدا اما پرتحرك جريان اصلاحات است. هرچند كه موضع حاكميت درباره انتخاب نوري نيز به صورت جدي قابل بحث است، اما نكته مهم‌تر اين است كه مطرح‌كنندگان هر دو ديدگاه توجهي به ساز و كارها ندارند و تنها به دنبال جابه‌جايي مهره‌ها هستند. ساختار شوراي عالي كه متشكل از احزاب عضو شوراي هماهنگي جبهه اصلاحات و شخصيت‌هاي منتخب رييس دولت اصلاحات و محمدرضا عارف است، در طول ساليان گذشته به كرات مورد انتقاد نيروهاي مختلف سياسي قرار گرفته. از اعضاي حقيقي كه بنا بود به صفت دهان‌پركن «چهره ملي» وارد شورا شوند، اما در عمل، اكثريت آنها ديگر حتي چهره‌هاي محلي هم نبودند تا مساله احزاب اقماري و زيرمجموعه كه نه تنها تمسخر فرهنگ حزبي بوده، بلكه در واقعيت آنها را به ماشين راي‌دهي بر اساس نظر برادر بزرگ‌تر تبديل كرده بود. همچنين مفروض برابري همه احزاب با يكديگر، فارغ از سابقه، تعداد عضو، اثرگذاري در سطح بدنه و نيروهاي اجتماعي نيز با انتقادات بسياري مواجه شده بود. به نظر مي‌رسد تا زماني كه اين ايرادات ساختاري برطرف نشده باشد و عقل جمعي اصلاح‌طلبان به سازوكاري مناسب و همسو با نظر بدنه سياسي خود نرسد، خيلي تفاوتي نمي‌كند كه عبدالله نوري رييس اين شورا باشد يا بهزاد نبوي. هرچند كه بعيد به نظر مي‌رسد اين دو شخصيت برجسته و ارزشمند نيز ميلي به پذيرش هدايت اين شير بي‌يال و دم و اشكم داشته باشند. نحوه ادامه فعاليت سازمان اجماعي اصلاح‌طلبان بايد از درون گفت‌وگوهاي افرادي از اين جريان استخراج شود كه در كف خيابان سياست، پاسخگوي مردم عادي و بدنه اصلاح‌طلبان هستند، نه سياستمداران بازنشسته‌اي كه خيلي از مردم آنها را فراموش كرده‌اند. در چنين شرايطي و با توجه به اين مساله كه رييس دولت اصلاحات علاقه‌اي به پذيرش مسووليت در قبال نهاد اجماع‌ساز اصلاح‌طلبان ندارد، بهتر است تا احزاب بزرگ و تاثيرگذار اين جريان سياسي اختلاف سلايق را كنار گذاشته و با گفت‌وگوهاي فشرده در همه سطوح، به سازوكار مناسب و واحدي براي راهبري جريان اصلاحات برسند.