اسوه اهل ادب و فرهنگ ايران

سالروز ولادت استاد سميعي را به خودمان و به اهل فرهنگ به‌طور كلي به خصوص دوستداران فرهنگ ايران و زبان فارسي تبريك مي‌گويم و اميدوارم ايشان همچنان راه و كار بزرگ خود را ادامه دهند.
آدمي عجيب‌ترين عجايب است. پرسش انسان چيست را فقط فيلسوفان به ميان نياورده‌اند. انسان در دين و فرهنگ و تاريخ و شعر و فلسفه يك معماست.  او مي‌تواند سراسر مراتب وجود را از اعلي عليين تا اسفل سافلين بپيمايد. آنچه به او آرامش و ثبات مي‌بخشد، فرهنگ است. سوفوكل در پايان اديپ در كولونوس آورده است: 
«هرگز از مادر نزادن از هر چه به پندار و گفتار در‌آيد بهتر است اما اگر آدمي را ديده بر جهان افتاد بهتر است هر چه زودتر به دياري كه از آن آمده است بازگردد.» آنگاه شاعر يوناني از زبان ته‌سه‌ئوس بنيانگذار آتن نقل مي‌كند:«آنچه آدميان را از پير و برنا به تحمل بار زندگي توانا مي‌كند همانا زيستن در پليس (مدينه) است يعني فضايي براي كردار و گفتار كه جلال زندگي است.» (هانا آرنت، انقلاب، ترجمه عزت‌الله فولادوند، ص 398) 
ظاهرا سوفوكل مي‌خواهد بگويد كه شاعران و متفكران و صاحب‌نظران و محققان و سياستمداران بزرگ علاوه بر تاثير آشكاري كه در زمان و در تربيت مردمان دارند با گفتار و كردار خود از دشواري تحمل بار زندگي نيز مي‌كاهند و ما چه بدانيم و چه ندانيم در زندگي خويش مديون آنانيم. اما صاحبان اين گفتارها وكردارها كيانند؟ كساني كه از دور فراخوانده شده‌اند كه فضاي تيره زندگي آدمي را روشن كنند. مردمان همه براي گذران زندگي‌شان بايد كار كنند اما كار بزرگان فرهنگ براي گذران زندگي نيست بلكه پاسخ به كششي براي يافتن و دانستن و گفتن و نوشتن است كه به درستي نمي‌دانيم از كجاست اما نتيجه‌اش روشن شدن فضا و حفظ سلامت زندگي است. مردمان چنانكه به هوا براي تنفس نياز دارند، نيازمند فرهنگند. به اين جهت قدرداني از اهل فرهنگ حرمت به انسان و زندگي انساني است. حضرت استاد سميعي همه زندگي‌اش را بي‌مزد و منت و بي‌سوداي سود و زيان در خدمت ادب و فرهنگ صرف كرده و اداي احترام به او وظيفه همه كساني است كه تعلقي به فرهنگ دارند. مي‌گويند علم ارتباط مستقيم با اخلاق ندارد. درست است علم و اخلاق با هم ارتباط منطقي ندارند اما كسي كه دل در گرو دانايي و فرهنگ دارد، زندگي‌اش يكسره نيكويي است و از آن نيكويي بارمي‌آيد. استاد سميعي خوب زندگي كرده يا زندگي خوبي براي خود برگزيده است. طول عمرش هم كم و بيش به تعلق خاطر به  دانايي بازمي‌گردد.  مرد بافرهنگي كه فارغ از سودا و غم مال و جاه است و در فضاي شعر و ادب و دانايي به سر مي‌برد كمتر دچار آسيب‌هاي دهر مي‌شود و سالم‌تر از ديگران زندگي مي‌كند و عمرش طولاني مي‌شود. اميدوارم همچنان زندگي پرثمر استاد سميعي دوام داشته باشد و ما بتوانيم از او بيشتر بياموزيم. استاد سميعي اسوه اهل ادب و فرهنگ ايران است. عمر پر بركتش پر دوام باد.