نگاهي به باخت پرسپوليس مقابل الوحده امارات
بي‌انگيزگي، خستگي يا اشتباه تاكتيكي؟
سامان سعادت
پرسپوليس بهترين تيم ايران تا پايان هفته چهارم مرحله گروهي ليگ قهرمانان آسيا در بازي پنجم مقابل الوحده امارات با يك گل شكست خورد. اين نخستين باخت پرسپوليس در اين رقابت‌ها بود. سرخ‌ها در شرايطي مقابل تيم اماراتي قرار گرفتند كه با ۱۲ امتياز صعودشان را حداقل به عنوان تيم دوم به دور بعد مسجل كرده بودند. خيلي‌ها همين اطمينان خاطر را دليل افت بازيكنان پرسپوليس عنوان كردند و از بي‌انگيزگي تيم گفتند. در سمت مقابل برخي به خستگي بازيكنان تيم اشاره كرده و درنهايت عده‌اي نيز به اشتباهات تاكتيكي يحيي گل‌محمدي اشاره كردند. به نظر مي‌رسد دليل باخت نماينده كشورمان تلفيقي از هر سه گزينه باشد. شكي در اين نيست كه هر تيمي كه شرايطش تثبيت شده باشد در هر تورنمنتي انگيزه‌هايش براي جنگيدن را از دست مي‌دهد يا لااقل اين انگيزه‌ها كمرنگ مي‌شود. اين شرايط حتي بارها براي خود پرسپوليس هم رخ داده است. آنها فصل قبل بعد از اينكه قهرماني‌شان را در ليگ برتر مسجل كردند پس از مدت‌ها شكست خوردند. در چنين شرايطي كادر فني هم كار خيلي سختي دارد. اينكه بتواند در بازيكني كه تكليفش معلوم شده انگيزه ايجاد كند جزو وظايف پيچيده يك مربي است. سهل‌انگاري بازيكنان پرسپوليس در دقايق ابتدايي شروع بازي مقابل الوحده هم ثابت مي‌كند كه اين ديدگاه دور از واقعيت نيست. جايي كه مدافعين اين تيم به راحتي اجازه ورود مهاجم حريف به محوطه جريمه خودشان را دادند تا الوحده روي تنها موقعيتش تا آخر بازي به گل برتري برسد. خستگي بازيكنان پرسپوليس هم در اين شكست بي‌تاثير نبود. يحيي گل‌محمدي در بازي قبلي به برخي بازيكنان اصلي تيمش استراحت داد. او در مجموع ۵ بازي تلاش كرد از سيستم چرخشي استفاده كند تا شرايط وحشتناك آب و هوايي هند و كيفيت بد زمين مسابقه توان بازيكنان تيمش را تحليل نبرد. با اين حال برخي مسائل نظير خستگي اجتناب‌ناپذير هستند. شكل دويدن بازيكنان پرسپوليس مخصوصا در ۱۵ دقيقه پاياني بازي جايي كه تيم حريف 10 نفره شده بود و سرخ‌ها مي‌توانستند با فشار بيشتر كار را لااقل به تساوي بكشانند، نشان مي‌داد كه ديگر نايي براي ادامه باقي نمانده. اين خستگي منجر به دادن پاس‌هاي اشتباه، تصميم‌گيري‌هاي غلط و بروز رفتار پرخاشگرانه شد و درنهايت پرسپوليس نتوانست به گل تساوي برسد. پرسپوليس در بازي مقابل الوحده ۷۵درصد مالكيت توپ را در اختيار داشت، ۵۳۷ پاس در مقابل كمتر از ۲۰۰ پاس حريف ارسال كرد و در مجموع حاكم ميدان بود. با اين حال اين تيم برخلاف هميشه در خلق موقعيت چندان موفق نبود و همچنين در استفاده از كارهاي تركيبي هميشگي‌اش شكست مي‌خورد. بخش عمده‌اي از اين شرايط محصول تجمع شديد مدافعين الوحده مقابل دروازه خودي بود. بخش ديگرش نيز به جابه‌جايي‌هاي بي‌ثمر بازيكنان پرسپوليس برمي‌گشت. اميد عاليشاه وقتي وارد زمين شد نتوانست آن نقش محوري بازي‌هاي قبلي را به دست بگيرد، چراكه تجمع بازيكنان حريف اجازه نمي‌داد اميد فضا به دست بياورد. بازيكنان ديگر پرسپوليس هم كمكي به عاليشاه براي پيدا كردن فضا نكردند. مهدي عبدي در ادامه روزهاي نااميد‌كننده‌اش در پرسپوليس تنها به ايستادن در محوطه جريمه اكتفا مي‌كرد و منتظر بود توپي روي تير دو به او برسد تا استفاده كند. توپ‌هايي كه البته رسيد اما مهاجم اين روزها بي‌تمركز پرسپوليس آنها را يكي پس از ديگري از دست داد. رفتن كاميابي‌نيا به خط دفاع، حضور نوراللهي در باكس حريف و حركات علي شجاعي در سمت چپ هيچ‌كدام چيزي نبود كه بتواند گره بازي پرسپوليس را باز كند. به هر حال پرسپوليس فعلا با ۱۲ امتياز صدرنشين گروهش است و در صورت كسب حتي يك تساوي در بازي آخر مقابل الريان صعودش را به عنوان تيم نخست به دور بعد قطعي مي‌كند. صعود پرسپوليس از اين گروه با توجه به نتايج ساير گروه‌ها حداقل به عنوان تيم دوم قطعي شده است.