شير دالكت حلالت بو

شير دالكت حلالت بو؛ «شيرمادرت حلالت باشد». مطمئنا وقتي تير آرش ايراني به خال نشست و طلاي المپيك را شكار كرد، اين جمله كه ميان كرد‌ها رايج است بيشترين عبارتي بود كه بين ايراني‌ها به زبان آمد؛ شير دالكت حلالت بو. 
فروغي در سرزمين آفتاب تابان كاري كرد كارستان؛ مردي كه از نقطه صفر مرزي و از روزگار جنگ، خودش را به بام دنيا رسانده. در ميانه روزگاري كه جنگ، دود و خمپاره هم‌سفره مردم بود و خيلي‌ها به بهانه جنگ روياهاي‌شان را دفن مي‌كردند، فروغي توانسته پله‌پله بالا بيايد، پرستاري بخواند، به طبقه منفي دو بيمارستان برود و از منفي دو خودش را به مثبت قله المپيك برساند تا يك دنيا يك صدا او را تشويق كند. 
فروغي شواليه نيست، اما جنگيدن را خوب بلد است. جنگندگي‌اي كه به نظر مي‌رسد آن را از لباس سفيد پرستاري يا از روزهاي سخت جنگ در دهلران با خودش آورده و حالا آن را در ژاپن هجي مي‌كند تا همه از هنر نابش انگشت به دهان بمانند. فروغي تا همين دو، سه سال قبل ركورد و رنكينگ مورد توجهي نداشته اما توانست در سكوت خودش را به طلا برساند. 
او در دوران شيوع ويروس كرونا، دو بار مبتلا شده و سرسختي‌اش را هم از همان جا آورده. از لباس سفيدي كه اين روزها بر تن كادر درمان است و لباس رزم‌شان شده تا با آن به قلب آتش بروند اما زندگي ما را گلستان كنند. آنها شايد در اين راه خودشان زمين بخورند، به ويروس مبتلا شوند و حتي جان‌شان را از دست بدهند اما نمي‌گذارند ما زمين بخوريم. 
فروغي هم با همين پيشينه، نمادي از همه ما ايراني‌هاست. به نمايندگي از همه ما كه به دل مشكلات زندگي مي‌رويم، لباس رزمش‌ را از بيمارستان به ميدان مسابقه آورده، فشنگ‌هايش را در خشاب گذاشته و به دل مسابقه زده تا در اين روزهاي سخت كه مشكلات بر رنگ زندگي‌مان گرد خاكستري پاشيده، براي‌مان پيام‌آور غرور باشد و افتخار. پسري كه توانسته در 41 سالگي رشته‌هاي رويا را به واقعيت گره بزند تا نشان دهد در اين سن و با وجود شغلي سخت مانند پرستاري هم مي‌توان به موفقيت رسيد. بذر اميد را كه بكاري، با جان و دل كه از آن مراقبت كني و از سختي‌ها هراسي نداشته باشي، اميد و موفقيتي بي‌مانند را درو مي‌كني؛ اين سرگذشت مردي است كه از غرب ايران خود را به قلب ژاپن رساند و بوسه زد بر پرچم سه رنگ ايران؛ حالا ايراني‌ها و كردها يك‌صدا برايش زمزمه مي‌كنند؛ شير دالكت حلالت بو، شير مادرت حلالت باد.