جايگاه دولت‌ها در نظام جمهوري اسلامي ايران
وحيد عذيري
پس از انتخاب شدن آيت‌الله خامنه‌اي (مدظله العالي) توسط مجلس خبرگان، به رهبري جمهوري اسلامي ايران، ايشان خط‌مشي حمايت همه‌جانبه از دولت‌هاي منتخب مردمي، به‌رغم همه مشكلات و اختلاف نظراتي كه با رهبري داشتند، را اجرا و پشتيباني زيادي از دولت‌ها و تصميمات آنان كردند. آيت‌الله خامنه‌اي ضمن حفظ راهبرد و استراتژي در سطح كلانِ نظام، سعي در همراهي هر چه بيشتر با تفكرات، تاكتيك‌ها و حتي راهبردهاي دولت‌ها كردند كه اين امر خود بر ظرفيت سياسي بازِ نظام، صحه مي‌گذارد. ايشان طبق اصول مديريتي‌شان (حمايت همه‌جانبه از دولت‌ها) از دولت حسن روحاني هم، به‌رغم اختلافات در موضع‌گيري‌هاي سياسي كه در امر سياست خارجي وجود داشت، حمايت و سعي كردند كه اهداف نظام و دولت را در مقوله عزت و استقلال كشور تجميع كنند. اما سياست خارجي دولت‌هاي يازدهم و دوازدهم كه مبتني بر روابط با غرب بنا شده بود، كمتر اجازه ارتباط با كشورهاي همسايه و منطقه را مي‌داد و اين امر موجب از دست رفتن فرصت‌هاي بي‌شماري در راستاي همكاري و همگرايي منطقه‌اي و در نتيجه صلح منطقه‌اي شد. اما پس از پيروزي آيت‌الله رييسي و اعلام موضع‌گيري‌هاي سياسي ايشان (مبني بر عدم ديدار با مقامات امريكايي و اولويت بخشيدن روابط با همسايگان)، مي‌توان از رهنمودهاي بي‌دريغانه رهبري (كه موافق اين ديدگاه و عملكردند)، بيش از دولت‌هاي قبلي (11 و 12) بهره‌مند شد، چراكه در اين راستا منافع دولت و نظام تقريبا يكسان شده و در عرصه عمل صدايي واحد در امر سياست خارجي كه روندي همكاري‌جويانه و به تبع آن، صلح منطقه‌اي در پي دارد، به گوش خواهد رسيد. حمايت ايشان از دولت سيزدهم، موجب ثبات قدمِ هر چه بيشتر دولت رييسي مي‌شود و قدرتي را به دولت جديد خواهد بخشيد كه نمودهايي از صلح منطقه‌اي مانند: بازگشايي سفارت عربستان سعودي و جمهوري اسلامي ايران در تهران و رياض، شروع گفت‌وگوهاي ملي (يمني-يمني، سوري-سوري و ...) و نيز فراملي (مذاكرات جمهوري اسلامي ايران با عربستان سعودي در موضوعات مختلف منطقه‌اي، همكاري بيشتر با همسايگان صلح‌جو مانند قطر و عمان و...) در پي داشته باشد. آنچه بديهي است موضع نظام و رهبري در راستاي حمايت از دولت‌هاي منتخب است و در صورتي كه اهداف و راهبردهاي نظام و دولت به هم نزديك شوند، بي‌شك موجب دستاوردهاي بي‌شماري در زمينه سياست خارجي مي‌شود.