نگاهي به دو برد شيرين مقابل سوريه و عراق
گذر از آزمون‌هاي سخت فوتبالي و غيرفوتبالي
ابوالفضل نجيب
در نگاه اول مواجهه ايران با سوريه و عراق در اين مرحله حساس از مسابقات مقدماتي جام جهاني مي‌توانست بدترين قرعه در ترتيب بازي‌هاي ايران باشد. دو تيمي كه همواره و صرف‌نظر از حساسيت‌ها و حاشيه‌هاي بيرون از زمين، حتي به لحاظ نوع بازي فيزيكي و ايضا انگيزه‌هاي مضاعفي كه در رقابت با ايران دارند، مي‌توانستند مشكلاتي ايجاد كنند. به‌‍‌علاوه اينكه ايران در شرايطي به مصاف اين دو تيم مي‌رفت كه در مقايسه با دو رقيب خود نه اردوي منسجم و مناسبي پشت سر گذاشته بود و نه حتي يك بازي تداركاتي داشت. پيش از اين در يادداشت جداگانه‌اي به حساسيت‌هاي حاكم بر بازي با سوريه در گذشته و حال كه در واكنش به اعتراض ميزباني ايران از سوي سوري‌ها مطرح شده بود، پرداختم. آنچه در بازي با سوريه شاهد بوديم علاوه بر آن همه، معناي واقعي برخوردهاي بعضا غيراخلاقي را نشان‌مان داد. شايد بخشي از بازي ضعيف و محافظه‌كارانه ما با سوريه ناشي از ملاحظاتي بود كه بايد رعايت مي‌شد. آنچه در بازي با عراق شاهد بوديم اما بر‌خلاف انتظار صرفا تمركز بازيكنان عراق در ارايه يك بازي فيزيكي و متكي به قدرت بدني و درگيري‌هاي معمول فوتبالي بود. نكته جالب اين بود كه ايران در اين جدال نه‌تنها كم نياورد كه به شهادت آمار و ارقام خطاها و كارت‌هاي زرد بازي از اين حيث هم برتري خود را به رخ رقيب كشيد. انجام شانزده خطا از جانب ايران و پانزده خطا از سوي عراق و سه كارت زرد عراقي‌ها و دو كارت زرد بازيكنان ايران نشان از رقابت تنگاتنگ در جدال‌هاي فيزيكي ميانه ميدان داشت. جدالي كه باعث دو تعويض ناگزير و همچنين برخوردهاي فيزيكي از سوي بازيكنان دو تيم بود. كه به وفور از ستاره‌هاي لژيونر برخوردار بود، تيم قابل احترامي نشان داد. اين را حداقل آمار و ارقام و آناليز بازي نشان مي‌دهد. مالكيت 52درصدي عراقي‌ها و درصد مشابه 79درصدي پاس‌هاي سالم هر دو تيم و برتري پاس‌هاي رقيب عراقي اگرچه با اختلاف كم هجده پاس، نشان از نزديكي جدالي مي‌دهد كه اگرچه در نتيجه غيرمنتظره نهايي چندان به چشم نمي‌آيد، اما از ارزش‌هاي تيمي كه في‌الحال نه ليگ درست و حسابي دارد و نه از امكان ميزباني برخوردار است، چيزي نمي‌كاهد. فراموش نكنيم عراق همان تيمي است كه در اوج جنگ‌هاي داخلي و ناآرامي نه تنها موفق به ناكام گذاشتن ما در جام ملت‌هاي آسيا شد كه يك بار هم در نهايت به عنوان قهرماني دست يافت. آنچه اما از رويارويي با دو تيم سوريه و عراق مي‌خواستيم و شايد به مهم‌ترين گام‌هاي ايران براي صعود به جام جهاني آينده منجر شود، كسب شش امتياز از بازي با چنين رقبايي بود. توقف كره در نخستين گام در مقابل عراق در سئول شايد بيشتر ارزش پيروزي پرگل ايران كه به نوعي تبديل به حسرت شده بود را نشان مي‌دهد. اگر اولويت اين مرحله از بازي‌ها را كسب امتيازات حداكثري فارغ از دغدغه ارايه فوتبال زيبا قرار دهيم، مي‌شود نسبت به آنچه داشتيم و كاشتيم و درو كرديم خشنود باشيم. مضاف بر اينكه بازي مقابل عراق در مقايسه با سوريه به لحاظ كيفيت و ارايه بازي زيبا چندگام به جلو محسوب مي‌شود. نكته آخر اينكه انتظارات از تيمي با حضور اين همه لژيونر كه تمامي در بهترين شرايط و آمادگي به‌سر مي‌برند و در كنار چند بازيكن ليگ كه كم از لژيونرها ندارند بازي مي‌كنند، به جز نتيجه‌گيري ارايه بازي‌هاي زيبا و چشم‌نواز نيز هست. شايد در بازي‌هاي آينده و در مواجهه با امارات و لبنان و كره فارغ از حساسيت‌هاي يادشده فرصتي باشد براي آمادگي تيمي هر چه بيشتر و ارايه بازي‌هاي حتي به مراتب زيباتر.