اعتراضات گسترده زنان افغان
مژده احمدي
طي روزهاي گذشته، گروه‌هاي مختلف زنان افغان در سراسر اين كشور با شركت در تجمع‌هاي اعتراضي به وضعيت جاري حقوق زنان در اين كشور اعتراض كرده‌اند. اين اعتراضات روز پنجشنبه ۲۵ آذر از سوي گروهي از زنان زير نام «جنبش خود‌جوشِ زنان معترض افغانستان»كه براي رساندن صداي‌شان به سازمان ملل متحد در كوچه‌ها و خيابان‌ها داد مي‌زدند طالبان را به‌رسميت نشناسيد بر‌گزار شد.
اين زنان شرايط سختي را كه طالبان بر دانشجويان دختر و زنان شاغل جامعه تحميل كرده، به‌شدت محكوم مي‌كنند و اعلام مي‌دارند كه نقض حقوق بشري بر مردم افغانستان به ويژه بانوان غيرقابل قبول است و بايد فورا متوقف شود. در قطعنامه‌اي كه توسط اين زنان منتشر شد گفته‌اند، زنان امروز شغل‌شان را از دست داده‌اند كه اين امر باعث فقر و گرسنگي در خانواده‌ها
شده است.
در قطعنامه آمده است: «زنان را وارد بازي‌هاي سياسي نكنيد، كودكان در اين بازي دخيل نبودند، آزادي ما زن‌ها را نگيريد.» آنها مي‌خواهند زنان كشور حق كار و تحصيل داشته باشند و حق حضور آنان در همه عرصه‌هاي مختلف به رسميت شناخته شود. يكي از شعارهاي اين تجمع‌ها «زن‌ها را نمي‌توانيد به حاشيه برانيد» بود. زنان معترض افغانستاني از جامعه جهاني مي‌خواهند كه فشار سياسي و ديپلماتيك را بر رژيم طالبان وارد كنند تا حقوق شهروندي زنان و حق مشاركت سياسي، تحصيلي و اجتماعي اين قشر اجرا و حفظ گردد و خواهان باز شدن فوري دروازه‌هاي مكاتب دخترانه و حضور زنان شاغل براي شغل‌شان هستند.
اين تجمع از سوي ديگر، خواستار ايجاد يك حكومت فراگير، غير ايدئولوژيك و شايسته با مشاركت گسترده و معنادار زنان كشور بود. به گفته معترضان، زنان نيمي از بدنه جامعه هستند و تاكيد مي‌كنند زنان بايد حق انتخاب كردن و انتخاب شدن در سطوح سياسي و رهبري را
داشته باشند. در قطعنامه همچنين اشاره شده است كه بايد جلوي قتل‌هاي زنان نظامي هر‌چه سريع‌تر گرفته شود و براي مصونيت زنان خبرنگار هر چه سريع‌تر اقدام كنند. اين زنان از سازمان ملل و سازمان‌هاي حقوقي زنان، سازمان‌هاي حامي حقوق بشر مي‌خواهند كه جلو خشونت‌ها بر زنان را بگيرند و حكومت امارت طالباني را به رسميت نشناسند. شماري از زنان معترض در خيابان‌ها هجوم آوردند با شعارهاي نان، كار، آزادي و خواهان پرداخت معاشات‌شان شدند اما نيروهاي مسلح طالبان با آنها برخورد خشونت‌آميزي نموده و آنها را متفرق كردند.
مدينه دروازي يكي از زنان معترض مي‌گويد: «هيچ ملتِ در مقابل ظلم و بي‌عدالتي نبايد ساكت باشد. زنان اصل يك اجتماع است و ما نمي‌گذاريم ما را به حاشيه بكشانند.» هدا خموش نويسنده و جزو معترضين در گفته‌هايش طالبان را محكوم به رفتار نادرستي مي‌كند و مي‌گويد آنان اصلا برخورد انساني در مقابل ما زنان ندارند. او افزود: ما زنان حتا اجازه ورود به دفاتر خود را نداريم، هيچ گونه سهمي از طرف دولت براي زنان داده نشده و سازمان ملل هنوز لايه بي‌شرمي را برنداشته و پاسخگوي اعتراضات ما نيست.
او در لابه‌لاي گفته‌هاي خود تاكيد مي‌كند كودكان و زنان را قرباني سياست‌هاي خود نكنيد. يكي از اين زنان به حمله طالبان به زنان اشاره كرد و گفت: «طالبان با دستش يك دختر را زد و تلفن همراه او به زمين افتاد، او مي‌خواست تلفن خود را بردارد كه طالب پايش را روي دستش گذاشت. بعد از آن تفنگ‌هاي‌شان را كشيدند و تهديد به حمله كردند. بعد از آن، آنها را متفرق كرده و به دنبال آنها به كوچه‌ها مي‌دويدند.»
بانو ژوليا پارسي يكي ديگر از زنان معترض مي‌گويد: «طالبان همان طالبان بيست سال قبل است و هيچ تغييري نكرده‌اند و تا زماني‌كه ما زنان جزو دولت نشده و در تصميمات سهم نداشته باشيم امارت را به رسميت نشناسند.» در اين گفت‌وگو بانو ژوليا بزرگ‌ترين اشتباه امارت اسلامي را به حاشيه راندن زنان مي‌داند.