چهل و يكمين
حسن لطفي
درست يادم نيست كدام‌شان گفت: جشنواره چهل و يكم فيلم فجر از امروز كليد خورد (يا چيزي شبيه به اين !) اما هر كدام شان كه بود پست و موقعيتي داشت. اگر وزير نبود، معاون وزير بود، اگر هم نبود حداقل دبيرچهلمين جشنواره فيلم فجر بود. جشنواره‌اي كه نتوانست به عدد چهلش احترام بگذارد و در قد و قواره عمر
درازش باشد.
اين ناكامي دلايل زيادي هم داشت. از شرايط كرونايي و اقتصادي گرفته تا تغيير دولت و سياست‌هايش! سياست‌هايي كه طبق معمول بي‌توجه به تجربيات مثبت دولت قبلي بود و روي شانه تغييرات ظاهري بالا رفته بود. تغييراتي كه اميدوارم در مدت باقي مانده تا جشنواره چهل و يكم سر و شكل عقلاني‌تر و مثبت‌تري پيدا كند.
براي جلسات علمي، بزرگداشت، مرور آثار ماندگار سينماي ايران و... با آزادگي بيشتري عمل شود و دايره افرادي كه انتخاب مي‌گردند متنوع‌تر باشد وفضا به سمت گفت‌وگويي آزادانديشانه‌تر
حركت كند.
براي اختتاميه به جذابيت بيشتري فكر شود و از بيان نظرات و پوشش طبيعي برگزيدگان هراسي نباشد. البته همه اينها لازمه يك اصل مهم است. اصلي كه در آن احترام به عقايد و آرا و خواست هنرمندان و مخاطبان جشنواره اهميت زيادي دارد. احترامي كه لزوما به معناي پذيرش آرا ايشان نيست ولي نشان‌دهنده اعتماد به ايشان و به تفكرات خود است. كسي كه به عقايد و باورهاي خودش باور داشته باشد، پاكدست، آزاده و قانونمدار باشد، از بيان نظرات و آراي ديگران هراسي
پيدا نمي‌كند.
خصوصا كه اغلب رسانه‌هاي تاثيرگذار كشور را درخدمت داشته باشد. البته اين احترام و آزادگي، نبايد، فقط به بخش جشنواره
محدود شود.
براي آنكه جشنواره‌اي با قدرت و جذابيت بالا به پايان برسد، بيش از هر چيزي نيازمند فيلم‌هاي خوبي هستيم. فيلم‌هايي كه بي‌شك در شرايط آزادتر و همراه با احترام بيشتر به فيلمسازان احتمال ساختش افزايش چشمگيري
پيدا مي‌كند.
گمانم بايد تا جشنواره چهل و يكم فيلم‌هايي ساخته شود كه در آن اگر نقدي هم صورت مي‌گيرد، فقط توسط فيلمسازان به قول معروف ارزشي و خودي نباشد. بايد بپذيريم هر فيلمساز ايراني خودي است و دلش براي مملكتش مي‌سوزد. اگر هم خلاف اين ثابت شود و تك و توك افرادي باشند كه تيشه به ريشه ايران مي‌زنند بايد با فيلم‌ها جواب‌شان داده شود. مي‌دانم اين خواسته‌ها كمي به رويا شبيه شده، اما گمانم دنياي بدون رويا و اميد جاي بدتري مي‌شود.