پاشنه آشيل فيلم كوتاه

رفيق اهل دلي دارم كه دلبسته فيلم و سينماست و در واشينگتن دي‌سي زندگي مي‌كند. سال‌ها پيش كه ايران بود گاهگداري باهم براي تماشاي فيلم به سينما عصر جديد مي‌رفتيم (دوره‌اي كه اين سينما فيلم‌هاي خوب خارجي هم نشان مي‌داد و به نظر خيلي‌ها در رديف بهترين سينماهاي تهران بود). چند وقت پيش تماس گرفت و با خوشحالي گفت در محل سكونتش سينماي خوبي پيدا كرده كه نمايش فيلم‌هاش متنوع و جذاب است. مي‌گفت مرا ياد سينما عصر جديد مي‌اندازد. با آنكه نام سينما عصر جديد نيست هر وقت كه تماس مي‌گيرد از فيلم‌هايي حرف مي‌زند كه در سينما عصر جديد ديده. چند روز خوشحال از فيلم‌هاي درجه يك كوتاهي گفت كه در اين سينما ديده است. با تعجب از استقبال تماشاگران از فيلم‌هاي كوتاه پرسيدم. تعدادشان آنقدر زياد بود كه براي خود او هم باعث تعجب شده بود. تصميم داشت از آن به بعد برنامه تماشاي فيلم‌هاي كوتاه در سينما را در ليست برنامه‌هايش بگذارد. جالب اينجا بود كه روز قبلش در دورهمي و نشستي با افرادي مرتبط با فيلم كوتاه از دغدغه‌هامان پيرامون فيلم كوتاه حرف زده بوديم. دغدغه‌اي كه بيشتر از همه به دايره بسته‌اي برمي‌گشت كه تنوع را از فيلم كوتاه مي‌گرفت. تنوعي كه انگار بعضي وقت‌ها قرباني نگاه تعداد معدودي از آدم‌هايي مي‌شود كه در قالب هيات داوران جشنواره‌هاي فيلم كوتاه، مديران برنامه‌ريز، اساتيد شبه ديكتاتور و...ذهن فيلمسازان را بسته و به آنها جهت مي‌دهند. افرادي كه به‌رغم تغيير سليقه‌ها و رشد قابل توجه امكانات ساخت و عرضه فيلم كوتاه، هنوز گمان مي‌كنند فيلم كوتاه مكاني جز جشنواره‌ها براي عرضه ندارد و فيلم‌هاي كوتاه بايد با ساختار و نگرش تجربي و بدون توجه به خواست مخاطب ساخته شود. تفكري كه به تدريج باعث كمرنگ شدن تنوع در فيلم كوتاه شده و اغلب فيلمسازان فيلم كوتاه را به سمتي هدايت كرده كه بدون توجه به ژانرهاي مختلف موجود در سينما به آثاري تكراري (از نظر فرم، روايت، جذابيت، داستان و...) برسند. شايد با حذف يا تغيير سياست جشنواره‌ها، فراهم كردن امكان نمايش فيلم‌هاي كوتاه بيشتر (ايراني و خارجي)، دادن آزادي عمل و اعتماد به فيلمسازان جوان شرايط ايجاد تنوع در فيلم كوتاه فراهم شود و فيلمسازان جوان به تدريج بتوانند مخاطبان بيشتري را براي تماشاي فيلم كوتاه جذب كنند.