داستان ورود جنسيت به ورزش
تفكيك جنسيتي در ورزش
به خاطر ترس مردان از شكست برابر زنان است؟
گروه ورزش
خيلي‌ها امروز اين ايده را مطرح مي‌كنند كه آيا زمان آن نرسيده كه از جداسازي ورزش‌ها بر اساس جنسيت خودداري كنيم؟
در سال ۱۹۲۲ سيبل بائر دانشجوي دانشگاه نورث وسترن ۴۴۰ يارد كرال پشت را در زمان كمتر از ۶ دقيقه و ۲۵ ثانيه شنا كرد و ركورد يك مرد را شكست و تصورات مربوط به توانايي‌هاي ورزشكاران زن را از بين برد. اين دستاورد باعث شد تا اتلدا بليتري يك شناگر زن ديگر به مردان هشدار دهد چالشي از طرف همه زنان عليه برتري مردان در دنياي ورزش آغاز شده است. او در مقاله‌اي در سال ۱۹۲۳ نوشت: «در نهايت زنان به اندازه مردان برنده جوايز خواهند شد.»
خانم بائر كه در زمان شكستن ركورد شنا ۱۹ ساله بود، نزديك به دوجين ركورد شنا را به نام خود ثبت كرد و مدال طلاي كرال پشت زنان را در المپيك ۱۹۲۴ به دست آورد. اما قبل از اينكه به ۲۳ سالگي برسد بر اثر سرطان درگذشت.
در مورد پيش‌بيني خانم بليبتري تقريبا ۵ دهه طول كشيد تا بسياري از زنان فرصت‌هايي كه مردان براي رقابت در جهت كسب جايزه قهرماني داشتند به دست آورند.
قبل از سال ۱۹۷۲ و زماني كه كنگره امريكا تصويب كرد كه تبعيض بر اساس جنسيت در ورزش ممنوع است، حدود ۳۰ هزار زن به ورزش‌هاي دانشگاهي مي‌پرداختند. در سال ۱۹۷۱ و دبيرستان نسبت ورزشكاران دختر و پسر ۲۹۴ هزار به ۳.۷ ميليون بود.
حال بعد از گذشت نيم قرن اعداد بسيار نزديك شده‌اند. در سال ۲۰۱۹ ؛ ۳.۴ ميليون دختر در ورزش دبيرستاني شركت كردند و ۴.۵ ميليون پسر. در سال ۲۰۲۱ بيش از ۲۱۹ هزار زن در ورزش‌هاي كالج شركت كردند كه ۴۴ درصد كل ورزشكاران را تشكيل مي‌داد.
چه كسي تيم‌هاي ورزش زنان را راه‌اندازي كرد؟
سوزان كي‌كان، مورخ دانشگاه بوفالو و نويسنده كتابي در مورد جنسيت و تمايلات جنسي در ورزش زنان مي‌گويد: «در اواخر قرن نوزدهم معلمان زن در دبيرستان‌ها و كالج‌هاي امريكايي شروع به تشكيل تيم‌هايي براي زنان و دختران كردند تا ورزش‌هايي مانند سافت‌بال و بسكتبال انجام دهند. او گفت كه آنها به دنبال فضايي براي شكوفايي ورزشكاران زن بودند و مي‌خواستند از فسادي كه در ورزش مردان رو به افزايش بود، جلوگيري كنند. در آن برهه قمار به شدت در بين ورزش مردان رواج يافته بود.
كريس بنكه، استاد تاريخ دانشگاه بنتلي مي‌گويد: «قوانين ورزش زنان به گونه‌اي اصلاح شدند كه زنان به هنجارهاي اجتماعي سختگيرانه‌تري پايبند باشند.» به عنوان مثال در بسكتبال، زنان و دختران تا سال‌ها حق توپ‌ربايي در بازي را نداشتند. آنها در زمين به سه بخش تقسيم مي‌شدند و مجبور بودند در مناطق مشخص شده بمانند!
پروفسور بنكه مي‌گويد: «قوانين براي اين بود كه مطمئن شوند زنان با هم تماس زيادي برقرار نمي‌كنند، چراكه آنها واقعا نگران بودند زنان به اندام‌هاي خود آسيب مي‌زنند. به‌طور مشخص اندام‌هاي توليدمثل.»
در اوايل دهه ۱۹۰۰ مردان شروع به مربيگري و توسعه تيم‌هاي ورزشي زنان كردند، زيرا عموم زنان علاقه‌مندتر شده بودند. پروفسور كان گفت كه همان موقع برخي سرمقاله‌ها زنگ‌هاي خطر را به صدا درآوردند. منتقدان ورزش زنان اين سوال را مطرح مي‌كردند كه «آيا يك زن مي‌خواهد مرد شود يا خير؟ آيا زنان بر مردان و حس برتري مردانه پيروز خواهند شد؟»
ماه گذشته شري بكر كه در مورد بهداشت و پزشكي ورزشي در دانشگاهي در انگلستان سخنراني مي‌كرد، استدلالي عجيب براي اينكه چرا تيم‌هاي ورزشي زنان تشكيل شد، بيان كرد: براي محافظت از مردان. او در يك بحث توييتري كه به‌طور گسترده به اشتراك گذاشت، گفت: «ورزش زنان به عنوان يك كتگوري جداگانه وجود دارد، زيرا تسلط ورزشكاران مرد در رقابت‌ها توسط ورزشكاران زن تهديد مي‌شود.»
با اين حال پروفسور بنكه گفت: اين ايده كه مردان از ترس شكست و تحقير شدن تيم‌هاي زنانه را تشكيل دادند، واهي است. او گفت: «من قصد ندارم نقشي كه تعصب در محدود كردن تلاش‌هاي ورزشي زنان در طول دهه‌ها ايفا كرده را كم كنم. اما اينكه مردان از ترس باختن مقابل زنان ورزش زنان را جدا كرده‌اند، اشتباه است.»
بازيابي داستان‌هاي تسلط زنان
پروفسور بكر گفت كه در تلاش است تا تفسير ديگري از اينكه چرا ورزش زنان جدا شده ارايه دهد. او گفت: «از نظر تاريخي دنياي ورزش وقتي يك زن توانسته بر مردان پيروز شود واكنش مثبتي نداشته.» در سال ۱۹۰۲ مج سايرز كه اسكيت‌باز بود تبديل به اولين زني شد كه در قهرماني اسكيت جهان شركت كرد و با شكست دادن چندين مرد به مدال نقره رسيد. پيتسبورگ پرس در گزارشي از آن مسابقه نوشته بود: «او تنها كسي بود كه بدون اشتباه حركت loop change loop را انجام داد.»
سال بعد اتحاديه بين‌المللي اسكيت، زنان را از مسابقه با مردان منع كرد. آنها توضيح دادند كه داور ممكن است با يك اسكيت‌باز زن رابطه عاشقانه برقرار كند و امتياز ناعادلانه به او بدهد. آنها گفتند به‌طور كلي «مقايسه زنان با مردان دشوار است.» در سال ۱۹۰۶ اولين مسابقه زنان برگزار شد. در مارس ۱۹۳۱ جكي ميچل دختر ۱۷ ساله اهل تنيس كه به خاطر پرتاب توپ به شكل منحني شهرت پيدا كرده بود، قراردادي يك‌ساله با تيم Chattanooga Lookouts كه يك تيم بيسبال مردان بود، امضا كرد. ماه بعد آنها مقابل نيويورك يانگيز قرار گرفتند و جكي توانست با پرتاب‌هايش بيب روث و لو گريك را شكست دهد.
در سال ۱۹۹۲ اتحاديه بين‌المللي تيراندازي تصميم گرفت آن المپيك آخرين المپيكي باشد كه در آن زنان و مردان در تيراندازي ساچمه‌اي رقابت مي‌كنند. در همان تورنمنت ژانگ شانگ از چين مدال طلا را كسب كرد و رقباي مرد خود را شكست داد. اين باعث شد برخي اميدوار شوند كه برگزار‌كنندگان اين ورزش نظرشان را تغيير بدهند. اما در سال ۲۰۰۰ ، زماني كه زنان مجددا براي حضور در المپيك مجاز شدند مسابقات بر اساس تفكيك جنسيت انجام شد.
پروفسور بيكر گفت: بسياري از اين داستان‌ها تا حد زيادي فراموش شده‌اند و اين نشان مي‌دهد كه داستان‌هاي ديگري هم وجود داشته كه تاكنون گفته نشده.
اين بحث همچنان وجود دارد كه آيا زمان آن نرسيده كه ورزش مردان و زنان مخلوط شود. برخي مي‌گويند مسابقه دادن مردان و زنان كنار هم سقف عملكردي همه را افزايش مي‌دهد و برخي معتقدند براي ايجاد فرصت بيشتر براي زنان بايد همچنان مسابقات جداگانه‌اي وجود داشته باشد. آنها استدلال مي‌كنند اگر فردا ليگ بسكتبال ان‌بي‌اي مخلوط شود چند زن شانس اين را پيدا مي‌كنند كه وارد تيمي شوند؟
نيويورك‌تايمز