ايوبي و نگاهِ فراسياسي
نيز عقبه مديريتي‌اش تا قبل از معاونت سينمايي ارشاد در دولت اول حسن روحاني، نشان از تجربه حضورش در مسووليت‌هايي منسوب به يك طيف سياسي خاص دارد. بنابراين بي‌راه نيست اگر بگوييم نشستن بر كرسي رياست سازمان سينمايي، هم به جهت نوع نگاه دولت يازدهم به مقوله فرهنگ و هنر و هم از نظر مشي سياسي آن دولت، براي ايوبي تجربه‌اي آشكارا متفاوت بود. او كه زماني در دانشگاه امام صادق معارف اسلامي و علوم سياسي خوانده بود، سال 77 در 35 سالگي عهده‌دار رياست دانشكده علوم سياسي آن دانشگاه شد. بعد از آن مديركل پژوهش‌هاي سياسي صدا و سيما شد و بعدتر، رايزني فرهنگي ايران در فرانسه. سال 92 در حالي پيشنهاد علي جنتي، وزير وقت را پذيرفت و به سازمان سينمايي آمد كه سينماي ايران بي‌هيچ مبالغه‌اي يكي از تاريك‌ترين دوره‌هاي خود را سپري مي‌كرد. خانه سينما به عنوان نهادي صنفي تعطيل شده بود، سالن‌ها دچار ركود بي‌سابقه‌اي بودند و سينما رفتن چنان به امري غريب در ميان مردم بدل شده بود كه بسياري مي‌گفتند ديگر دوره سينما تمام شده؛ چنان كه خودش مي‌گويد، سينمادارها به فكر تغيير كاربري و حتي در موردي خاص در سوداي تبديل سالن‌هاي‌شان به سرويس بهداشتي بودند. با اين حال ايوبي آمد و كار را دست گرفت و به گواه بسياراني از اهالي سينما از طيف‌هاي مختلف، دوره درخشاني را رقم زد. خبرنگار اعتماد درباره آن دوره، سازوكارهاي مديريت حجت‌الله ايوبي در سازمان سينمايي و در مقام معاون وزير ارشاد در سال‌هاي 92 تا 95، وضعيت امروز سينماي ايران و مسائل ديگر با او در دفتر كميسيون ملي يونسكو در ايران كه او اين روزها دبيركلي آن را به عهده دارد گفت‌وگو كرده است.