انتقاد محمد رحمانيان به ادامه حذف «تله تئاتر» از تلويزيون
تفاوتِ بين مخاطب و بيننده را متوجه شويد
محمد رحمانيان، نمايشنامه‌نويس و كارگردان تئاتر در گفت‌وگويي به انتقاد از حذف ساختار «تله تئاتر» در تلويزيون پرداخته است. اين هنرمند مي‌گويد: «تلاش‌هايي كه به شكل فردي توسط يك تهيه‌كننده و بدون انسجام در جهت توليد تله‌تئاتر انجام مي‌شود، اسمش كار نيست.»
آقاي رحمانيان كه سابقه كارگرداني آثار متعدد تلويزيوني به صورت تله تئاتر را در كارنامه دارد در ادامه اين گفت‌وگو كه با خبرگزاري ايسنا انجام شده، مي‌گويد: «ساخت تله تئاتر از سال ۸۸ حذف شد و گروه‌هاي فيلم و سريال كه مسوول تهيه و توليد
تله تئاتر بودند، اعلام كردند كه از نظر اقتصادي و تعداد مخاطب دچار مشكلاتي هستند؛ در صورتي كه اين افراد تفاوتي بين بيننده و مخاطب را درك نمي‌كردند. به تدريج نيز با توجه به فضاي صدا و سيما تعدادي از تهيه‌كننده‌هايي كه در اين حوزه مشغول به كار بودند، كنار گذاشته شدند. دوستان تازه‌اي كه آمدند هم رغبتي به تله تئاتر نداشتند. همه اين موارد دست به دست هم داد تا اين ساختار از تلويزيون حذف شود.»
حواس‌تان هست؟ ۱۰ سال است تله تئاتر نداريم!
رحمانيان در ارتباط با آسيبي كه حذف شدن تله تئاتر به تلويزيون وارد مي‌كند، تصريح كرد: تلويزيون دايما در حال آسيب زدن به خودش است. سال‌هاست كه با حذف هنرمندان كاربلد و برنامه‌هاي پرمخاطب مثل «نود»، بيشتر از هر كسي به خودش آسيب مي‌زند و به نظر مي‌رسد براي مديران فعلي تلويزيون كه از سال ۸۸ به بعد در اين ساختار مشغول فعاليت هستند، موضوع مهمي نيست. ريزش مخاطبان، اقبال مردم به شبكه‌هاي خارجي و شبكه‌هاي نمايش خانگي گويي براي تلويزيون اهميتي ندارد و بيشتر به فكر يكدست كردن مواضع و ديدگاه‌ها هستند. همين امر باعث شده تكثرآرايي كه تا حدي هم وجود داشت، ازبين برود. برنامه‌نويسي‌ها نيز از لحاظ كمي و كيفي نزول كرده است.
تلويزيون به تازگي از راه‌اندازي مركزي جديد به نام «سيمرغ» خبر داده كه قرار است توان توليدي اين رسانه در ژانرهاي مغفول مانده نمايشي و غيرنمايشي را بالا ببرد؛ يكي از اين ساختارهاي فراموش شده
تله تئاتر است. رحمانيان در اين زمينه ضمن ابراز اميدواري براي ساخت دوباره تله تئاترها گفت: اميدوارم دوستاني كه در تلويزيون هستند به خودشان بيايند و با جذب تهيه‌كنندگان و كارگردان‌هايي نظير حسن فتحي كه اين كار را بلدند و بازيگراني كه توانايي احياي تله تئاتر را دارند، اين ساختار را به قاب تلويزيون برگردانند.
كارگردان مجموعه‌هاي تلويزيوني «در گوش سالمم زمزمه كن» و «نيمكت» در ادامه به افرادي كه در محل زندگي شان به سالن‌هاي تئاتر دسترسي ندارند، اشاره كرد و گفت: اين افراد از طريق ديدن تله تئاتر به رشته‌هاي تحصيلي مرتبط مثل تئاتر، بازيگري، نويسندگي و نمايشنامه‌نويسي علاقه‌مند مي‌شدند؛ بنابراين مي‌توان گفت اين اتفاق (حذف تله تئاتر) در جريان آموزشي ما تاثير منفي گذاشته است.
محمد رحمانيان بازگشت اين ساختار به تلويزيون را راه نجاتي براي اين رسانه دانست و تاكيد كرد: تلويزيون نسبت به شرايط موجود آگاه نيست و دنبال راه نجات نمي‌گردد. بازگشت تله تئاتر مخاطبان ريخته تلويزيون را باز مي‌گرداند. او با اشاره به بازيگران مطرحي كه در حال حاضر مشغول به كار هستند و اتفاقا از طريق تله تئاتر معرفي شده‌اند، گفت: با نگاه به سابقه بسياري از بازيگران مي‌توان متوجه اين موضوع شد. بسياري از هنرمندان درجه يك كمدي از اين طريق معرفي شده‌اند. هنرمند بزرگي چون اكبر عبدي در سريال «مثل‌آباد» كه ساختار تله تئاترگونه داشت، به جريان هنري ايران معرفي شد و مورد اقبال كارگرداناني چون علي حاتمي و ناصر تقوايي قرار گرفت.
رحمانيان در ارتباط با ضبط تئاتر صحنه و پخش آن از تلويزيون گفت: اين هم نوعي از تله تئاتر است، اما امكانات صوتي و تصويري زيادي نياز دارد. خيلي از نمايش‌هايي كه در دهه ۶۰ از تلويزيون پخش مي‌شد از روي صحنه ضبط مي‌شدند. بسياري از آثار عليرضا مجلل، اسماعيل خلج «از نو شكفتن و مرگ»، بهروز غريب‌پور «حضور در آينه پريشان» و «تو» كه روي صحنه مي‌رفتند با كيفيت بسيار بالا ضبط و در تلويزيون پخش مي‌شد و مورد استقبال قرار مي‌گرفت.
او در آخر بار ديگر ابراز اميدواري كرد و گفت: اميدوارم شرايط به گونه‌اي فراهم شود كه هنرمندان به خصوص هنرمندان جوان كه در زمينه تئاتر و تله تئاتر حرفي براي گفتن دارند، بتوانند كارهاي‌شان را در تلويزيون ارايه كنند.