ايستادگي بيهوده

خانم‌ها و آقايان دلواپس، ايستادگي شما در برابر علم و روزآمدي سابقه بلندي دارد. شما در طول تاريخ، در برابر هر پيشرفت فني و هر انقلاب تكنولوژيك ايستادگي كرديد تا بالاخره «مجبور» به پذيرش كامل شويد. مثل اينكه از اجبار لذت مي‌بريد. همين «ويديو»ي بيچاره را چقدر حرامش كرديد؟ اصلا تمام فيلم‌هايي كه از شما گرفته مي‌شد با همين دوربين ويديو بود. كدام‌تان گفتيد: استغفرالله، فيلم نگيريد حرام است! حالا چه شد؟ ماهواره را حرام كرديد و كلي خرج براي جمع‌آوري بشقاب‌هاي ماهواره روي دست ملت و دولت گذاشتيد. بعد چي شد؟ شرح مبسوط تحريم‌هاي شما را نمي‌خواهم بنويسم، چون مثنوي صدمن خواهد شد. اين چند قلم را از خبرگزاري ميزان نقل مي‌كنم. برويد بخوانيد! به هيچ پيشرفتي رحم نكرديد. از قند و لامپ و برق و آمپول و قرص و دكتر و دوا و دوش حمام و تلفن و بانك و راه‌آهن و هواپيما و كارخانه و راي دادن خانم‌ها و… تحريم كرديد تا حالا كه رسيديد به «اينترنت» كه براي مردم حرام كرديد و مي‌خواهيد آن را قانوني كنيد. حالا هم چون كل اينترنت را نمي‌توانيد حرام كنيد، پهناي باندش را كم مي‌كنيد. خانم‌ها و آقايان دلواپس، دلواپس خودتان باشيد. علم راه خودش را مي‌رود و روسياهي مي‌ماند براي شما. مثل تمام مواردي كه نوشتم و خودتان بهتر مي‌دانيد. نگذاريد «مجبور» به پذيرش شويد. جلوي انقلاب صنعتي ايستاديد، بي‌خيال از روي شما گذشت. حالا در برابر انقلاب ديجيتال ايستاده‌ايد. مطمئن باشيد از روي شما رد مي‌شود!

مردم با پيشرفت جهان تعامل دارند! شما به كجا و چي چسبيده‌ايد؟ 
اين همه سال گذشت، درس نگرفتيد؟ ايول داريد.
بروبچه‌هاي هفتاد و هشتاد و نود به شما مي‌خندند. كار خودشان را مي‌كنند. راستي فال حافظ گرفتم اين غزل آمد. مطلعش را مي‌نويسم. بقيه‌اش را خودتان بخوانيد: 
اي كه مهجوري عشاق روا مي‌داري
عاشقان را ز بر خويش جدا مي‌داري
اين غزل را بخوانيد و از اين طرح به اصطلاح «صيانت» دست‌ برداريد.
به قول سعدي سخنور بزرگ
من آنچه شرط بلاغست با تو مي‌گويم
تو خواه از سخنم پند گير و خواه ملال