گزاف لاف

خجل است سرو بستان بر قامت بلندش                           همه صيد عقل گيرد خم زلف چون كمندش
چو درخت قامتش ديد صبا به هم برآمد                           ز چمن نرست سروي كه ز بيخ برنكندش
اگر آفتاب با او زند از گزاف لافي                                                     مه نو چه زهره دارد كه بود سم سمندش
نه چنان ز دست رفته‌ست وجود ناتوانم                           كه معالجت توان كرد به پند يا به بندش
گرم آن قرار بودي كه ز دوست بركنم دل                         نشنيدمي ز دشمن سخنان ناپسندش
تو كه پادشاه حسني نظري به بندگان كن                     حذر از دعاي درويش و كف نيازمندش
شكرين حديث سعدي بر او چه قدر دارد                       كه چنو هزار طوطي مگس است پيش قندش
سعدي