صبر سخت!
اگر واقعا از جايي كه بر اقتصاددانان پوشيده است قرار است گشايشي پديد آيد چرا حداقل سربسته به آن اشاره نمي‌كنند و اگر قرار است تورم همچنان بتازد و حد يقفي براي آن متصور نيست چرا وعده‌هاي توخالي مي‌دهند و با مردم صادقانه اوضاع كشور را بازگو نمي‌كنند؟ اينكه همه روزه مردم چون از خواب بيدار مي‌شوند و براي كوچك‌ترين خريد‌ها شاهد قيمت‌هاي متفاوت مي‌شوند خود مستقلا موجب تشويش اذهان است و روح و روان خلق را به جد مي‌خراشد و به اميدها لطمه‌هاي بسيار مي‌زند. در شرايط كنوني حتي از كساني كه مشكلات را سطحي مي‌دانستند و انتظار نشان مي‌دادند كه بدون تغييرات عميق در نوع سياست‌ها امكان سامان دادن اوضاع وجود دارد سر به شكايت برداشته بعضا از ديگران تندتر شده‌اند. به عبارت ديگر گستره و عمق نارضايتي‌ها رو به تزايد است و هر روز كاربرد شعارها و وعده‌ها كمتر و احتمالا زمان براي اصلاح امور كمتر مي‌شود. با اين اوصاف چگونه كسي توان و جرات و شهامت آن را دارد كه از خلايق صبر بخواهد؟ در شرايط كنوني توصيه به صبر و تحمل از سخت‌ترين كارهاست و گوينده را آماج حملات سرزنش‌آسا مي‌كند ولي مگر گزينه‌هاي مختلف جلوي پاي‌مان هست كه هر وقت اراده كنيم توان انتخاب يكي از آنها را داشته باشيم؟ متاسفانه چنين نيست و به جز گزينه‌هاي حداكثري و پرخسارت يا صبر و تحمل آگاهانه و فعاليت‌هاي قانوني و خون جگر خوردن راهي جلوي پاي‌مان نيست. اگر مجموع شرايط و فشار حوادث كنار انتقادهاي صريح و مشفقانه بتواند مسوولان و تصميم‌گيران را متقاعد به تغيير جدي مسيرهاي غلط بكند به تعبيري همه پيروز شده‌اند و خواهيم ديد كه حتي صرف آغاز روندهاي اصلاحي اثرات عظيم و گشايش‌هاي بي‌سابقه در زندگي مردم ايجاد خواهد كرد. همزمان با روشن شدن آثار منفي سياست‌هاي غلط و خسارت‌هاي روزانه بر اثر اصرار غيرمنطقي تصميم‌گيران بر روش‌هاي كليشه‌اي و پرهيز از انعطاف‌هاي عقلاني فشار نخبگان، عالمان، اساتيد و صاحبان نفوذ امكان مجاب كردن حاكمان به تغييرات مثبت را دور از ذهن نشان نمي‌دهد. در كنار صبر سخت و مشقت‌بار نبايد از اصلاح امور نااميد شد و ميدان را به افراطيون اين سو و آن سوي ماجرا داد تا از طريق تخريب و خشونت بخواهند فيصله‌بخش همه بن‌بست‌ها و ناكارآمدي‌ها و تنگناها و تهديدها شوند و اوضاع را صد درجه از اينكه هست بدتر كنند. موفقيت قطعي وابسته به آغاز تغييرات دروني و حفظ ايران و اولويت دادن به رفاه و آسايش و امنيت مردم است. انتخاب صبر و شكيبايي اگرچه سخت و طاقت فرسا است ولي تنها راه مثبت و نتيجه‌بخش و كم‌هزينه است و فعلا راه ديگري به چشم نمي‌خورد. مخاطب صبر مسوولانه و آگاهانه مردم ،مديران كشورند كه آن را چون فرصتي بزرگ بنگرند و در اصلاح كژي‌ها زمان را از دست ندهند. صبر مردم يك سرمايه استراتژيك است كه بايد آن را پاس داشت و نگذاشت كه بيگانگان آن را عبث نشان دهند. همچنان‌كه نبايد از اين صبر نجيبانه برداشت غلط صورت گيرد و تصور شود كه شكيبايي‌ها نوعي انفعال و رضايت در برابر هر نارسايي و ناكارآمدي و خطا و جفاست. صداقت و اذعان به كمبودها و پرهيز جدي از خودمحوري و منفعت‌پرستي و بدزباني و درگير نشدن با حاشيه‌ها و اكرام واقعي همه اقشار جامعه و نشان دادن اراده رفع عيب‌ها، صبر مردم را خردمندانه و مستدام خواهد کرد .