اوضاع نامطلوب سينماي اجتماعي

كمي بيش از ۵۰درصد از فروش 6 ماهه امسال سينما متعلق به يك فيلم است و چنانچه فروش ساير فيلم‌هاي كمدي را به اين درصد اضافه كنيم نزديك به ۸۰درصد فروش متعلق به سينماي كمدي و طنز است. البته در دو دهه گذشته سينماي طنز رقيب بلامنازع در ميان ساير مضامين سينماي ايران بوده است و اين پديده جديدي در سينماي ايران نيست و فروش ۴۵۰ ميليارد توماني و مخاطب ۱۰.۵ ميليون نفري ۶ ماهه امسال نسبت به سال گذشته نشان از بهتر شدن حال سينماي ايران دارد. ميانگين بهاي بليت حدود ۴۶ توماني سينماي ايران و افزايش ۳۵درصدي اين بهاي بليت به نسبت سال گذشته توانسته فروش كل سال گذشته را در 6 ماهه امسال محقق كند. اما در 6 ماهه دوم تنها 3 تا ۴ فيلم است كه مي‌تواند اين روند رشد فروش را نسبت به سال گذشته ادامه دهند و البته سينما به دليل ماهيت غيرقابل پيش‌بيني خود ممكن است مخاطب سينما را نهايتا همانند سال گذشته در مخاطب ۱۴ ميليون نفري متوقف كند، اما بايد نشست و نظاره كرد كه هتل مسعود اطيابي، ويلاي ساحلي كيانوش عياري و انيميشن بچه زرنگ و قيف محسن اميريوسفي مي‌توانند سينماي ايران را به مرز ۲۰ ميليون مخاطب برسانند يا خير؟
البته تجربه اقتصاد سينماي ايران در اكران نشان داده است كه هميشه ۶ ماهه دوم هر سال شاهد كاهش فروش و جذب مخاطب سينماي ايران بوده است، عمدتا دو ماه بهمن و اسفند به دليل جشنواره فجر و پايان سال فروش سينماها به پايين‌ترين ميزان خود خواهد رسيد و ۳ ماه مهر و آبان و آذر و فصل پاييز براي سينماي ايران تعيين‌كننده هستند كه سينما بتواند تجربه 6 ماهه اول سال را در 6 ماهه دوم تكرار نمايد.
و البته ناگفته نماند كه آنچه بر سينماي ايران مي‌گذرد مرثيه‌اي دردآور است كه نبايد از آن به راحتي گذشت، فروش نسبتا خوب فيلم سه كام حبس به عنوان تنها نماينده ۲۰ ميليارد فروش 6 ماهه سينماي اجتماعي به عنوان يك استثنا نبايد به منزله حال خوب سينماي اجتماعي باشد، اتفاقات نمايش‌هاي نسخه قاچاق فيلم‌هاي جنگ جهاني سوم، برادران ليلا، تفريق و بي‌رويا به عنوان مطرح‌ترين فيلم‌هاي سينماي اجتماعي را اگر برنامه‌ريزي شده ندانيم قطعا اتفاق عجيبي است در سينماي ايران كه فقط در زمان 6 ماهه جولان سينماي كمدي، 4 فيلم مهم سينماي اجتماعي در شبكه غيررسمي نمايش خودنمايي مي‌كنند! بايد نشست و نظاره كرد كه در 6 ماهه دوم سال آيا مي‌توانيم نظاره‌گر نماينده سينماي اجتماعي مطرح باشيم و شايد دو فيلم ويلاي ساحلي و قيف بتوانند در اين ۶ ماه اين سينما را به درستي نمايندگي كنند. سينماي ايران در سال ۱۴۰۳ تمام‌قد نماينده سياست‌هاي دولت سيزدهم خواهد بود و محك خوبي است براي به نظاره نشستن اين سياست‌ها كه هم اقتصاد آن را بايد نگريست و هم مضامين مورد علاقه اين دوران افول سينماي معترض اجتماعي را ...