وقتي هر روز فقيرتر مي‌شويم
صحبت از سياستگذاري مسكن شوخي است
محمود اولاد، پژوهشگر اقتصاد شهري و مسكن با يادآوري اينكه مسكن جزو نيازهاي اساسي و ضروري بشر است كه تنها سرپناه نيست و قرار است در كنارش امكانات و خدمات و قابليت‌هاي ديگري را هم به ما بدهد، خاطرنشان كرد: تملك و مالكيت مسكن اساسا سرمايه‌گذاري است و در واقع مسكن يك سرمايه‌گذاري است ولاغير. بنابراين بحث درباره اينكه مسكن كالاي مصرفي يا كالاي سرمايه‌گذاري است محلي از اعراب ندارد. علاوه بر اين، همجواري‌هاي مشترك و هم‌افزايي‌ها هم جزيي از مسكن است و وقتي صحبت از مسكن يا اراضي مسكوني مي‌كنيم، صحبت از زمين‌هاي مسكوني است كه در يك شهر تجميع پيدا مي‌كنند. بنابراين اينكه گفته مي‌شود سهم زمين در مسكن يا هزينه زمين را به صفر برسانيم، اساسا ملغي مي‌شود.
صحبت از سياستگذاري مسكن شوخي بيش نيست
اين كارشناس اقتصاد مسكن با تاكيد بر اينكه ضرورت مداخله دولت‌ها در بخش مسكن، به دليل ايجاد حداقل استانداردها براي سكونت مطرح شده است، اضافه كرد: در تمامي جوامع اصل اساسي اين است كه رفع فقر اولي بر همه چيز است. رشد اقتصادي و بهبود درآمد افراد الزام اول است. اما در شرايطي که سياست‌هاي ما به سمتي است كه افراد روزبه‌روز در حال فقيرتر شدن هستند، صحبت از سياستگذاري مسكن و مداخله براي تامين مسكن شوخي بيش نيست. فقر در جامعه از حدود 20درصد به بالاي 30 درصد افزايش پيدا كرده و جامعه روز به روز فقيرتر شده است. با اين سياست‌ها، سر مردم كلاه گذاشته مي‌شود.
نياز و تقاضا در جنوب تهران است
به گزارش جماران، اين كارشناس اقتصاد مسكن با بيان اينكه اين رانت‌ها به سرمايه‌گذاران نشان مي‌دهد كه در كدام مناطق مسكن بسازند، گفت: سرمايه‌گذار در شمال شهر تهران، به ازاي هر يك مترمربع اضافه تراكم، يك ميليون تومان مي‌گيرد، اما در جنوب تهران، 500 هزار تومان مي‌گيرد. در صورتي كه در شمال تهران با يك ميليون توماني كه مي‌گيرد، 13ميليون تومان رانت ايجاد مي‌كند. سال 95، براي ساخت در جنوب تهران، 200 هزار تومان رانت ايجاد مي‌شد كه در واقع به تمام سرمايه‌گذاران بخش مسكن مي‌گويد كه جنوب تهران را رها كنيد، در شمال تهران بسازيد! در نتيجه 40 درصد پروانه‌هاي ساختماني در مناطق يك، دو، سه و 22 متمركز مي‌شوند و واحدهاي بزرگ و لوكس را آنجا مي‌سازند، در حالي كه نياز و تقاضا در جنوب تهران است.
سياستگذاري‌هاي مسكن هيچ اثري براي مردم فقير ندارد
اولاد ادامه داد: بعد معاونت مسكن، صحبت از عدم دسترسي مردم فقير به مسكن و ضرورت تدوين سياست‌هاي بخش مسكن مي‌كند. 400ميليون تومان براي خريد خانه 3 ميليارد توماني وام مي‌دهند. 400 ميليون تومان 10 درصدش هم نمي‌شود! بعد همين سياست، تورم ايجاد مي‌كند. بعد مي‌گويند بايد وام بيشتر شود ببريم روي يك ميليارد. خوب يك ميليارد قسطش شانزده ميليون تومان مي‌شود، يعني بايد 30 ميليون تومان درآمد داشت. جنوب تهراني، چنين درآمدي ندارد. پس عملا سياستگذاري‌هايي مي‌كند كه هيچ اثري براي مردم فقير ندارد. قبل از آن هم، ده‌ها برابر رانت را با سياستگذاري‌هاي شهرسازي به سمت شمال كشانده است. يعني در واقع سياست‌ها به جاي اينكه فقرزدايي كند و به آنها دسترسي و امكانات دهد، سمت ثروتمندان و رانت دادن به آنها را هدف قرار داده است.