تعدادي از ستاره‌هاي تاريخ فوتبال فرصت حضور در بزرگ‌ترين تورنمنت فوتبالي كه هر چهار سال يك‌بار برگزار مي‌شود را پيدا نكردند. آنها با حسرت حضور در جام جهاني كفش‌هاي خود را آويختند كه هم خبر بدي براي خودشان بود هم براي دنياي فوتبال. بدشانسي، تيم‌هاي ملي ضعيف يا محروميت و مصدوميت ازجمله دلايلي است كه اين بازيكنان بزرگ را از جام جهاني دور كرد. فورفورتو در گزارشي به تعدادي از اين ستاره‌ها اشاره كرده است كه در ادامه مي‌خوانيد.
كريستين چيوو (روماني)
اگر او يك يا دو سال زودتر شروع كرده بود، احتمالا كريستين چيوو به تيم ملي روماني در جام جهاني 1998 راه مي‌يافت. مدافع مياني سابق آژاكس و اينترميلان كه در فصل
10-2009 با اينتر سه‌گانه را به دست آورد اولين بازي ملي بزرگسالان خود را تا سال 1999 به دست نياورد و كشورش در طول 12 سال نتوانست به بزرگ‌ترين تورنمنت فوتبالي برسد. اگرچه او در يورو 2000 و يورو 2008 بازي كرد.
پائولو دي كانيو (ايتاليا)
پائولو دي كانيو تنها بازيكن اين ليست است كه هرگز در سطح بين‌المللي با كشورش بازي نكرد و بنابراين اصلا اهميتي نداشت كه در جام جهاني بازي نكند. با حضور امثال روبرتو باجو، الساندرو دل پيرو و كريستين ويري، ايتاليا در دهه 90 و اوايل دهه قرن جديد دي‌كانيو از گزينه‌هاي تهاجمي كلاس جهاني كم نداشت ولي او هرگز از بازي در تيم ملي زير 21 سال فراتر نرفت.
اندي كول (انگليس)
اندي كول، يكي از گلزنان بزرگ ليگ برتر انگليس است. او ركورد بيشترين گل در يك فصل را در اين رقابت‌ها داشت تا اينكه ارلينگ هالند در فصل
23-2022 آن را شكست. او هرگز نتوانست فرم پربار خود را براي نيوكاسل و منچستريونايتد به سطح بين‌المللي انتقال دهد. با اين حال، تنها يك‌بار در
15 بازي ملي انگليس گلزني كرد و هرگز به تيم حاضر در جام جهاني راه پيدا نكرد.
كاخا كالادزه (گرجستان)
كاخا كالادزه كه احتمالا بهترين بازيكن تاريخ گرجستان است، طعم شكوه سري آ و ليگ قهرمانان اروپا را با آث‌ميلان در دهه نخست قرن 21 چشيد، اما اين مدافع همه فن حريف كه كاپيتان باسابقه تيم ملي كشورش بود و پنج‌بار بهترين بازيكن سال گرجستان شد هرگز به جام جهاني نرسيد. البته كشورش به نزديك‌ترين فاصله با آن رسيد، زيرا آنها شش امتياز كمتر از حضور در پلي‌آف براي مسابقات 2002 داشتند.
سامي هيپيا (فنلاند)
او مدافعي بسيار محبوب در ليورپول بود. جايي كه او جام‌هاي مهم متعددي ازجمله ليگ قهرمانان اروپا در فصل 05-2004 را به دست آورد.
Hyypia با 105 بازي يك بار به حضور در جام جهاني نزديك شد، اما فنلاندي‌ها يك امتياز كمتر از حضور در پلي‌آف براي فرانسه 98 كسب كردند و از حضور در اين مسابقات باز ماندند.
ديميتار برباتوف (بلغارستان)
ديميتار برباتوف در بين بهترين بازيكنان تمام دوران بلغارستان سرآمد است. او كاپيتان آن تيم از سال 2006 تا 2010 بود با 48 گل در 78 بازي ملي. برباتوف با بلغارها در يورو 2004 حضور داشت. با اين حال، بلغارستان در طول 11 سال فعاليت بين‌المللي مهاجم سابق منچستريونايتد، تاتنهام و بايرلوركوزن هرگز نتوانست به جام جهاني راه يابد.
عابدي پله (غنا)
پله بيش از هر بازيكن ديگري در تاريخ اين بازي در جام جهاني اثر گذاشت و عابدي پله هم اگر حضور مي‌داشت مي‌توانست احتمالا چراغي در اين مسابقات روشن كند. اين هافبك هجومي ماهر كه سه بار به عنوان بهترين بازيكن سال آفريقا انتخاب شد، در سال 1982 با غنا قهرمان جام ملت‌هاي آفريقا شد اما ستاره‌هاي سياه هرگز در طول 16 سال فوتبال بين‌المللي خود به بزرگ‌ترين مسابقه فوتبال نرسيدند.
ديويد ژينولا (فرانسه)
ديويد ژينولا يكي از بااستعدادترين فوتباليست‌هاي نسل خود بود، بنابراين تا حدودي سخت است كه باور كنيم او فقط 17بار در تيم ملي فرانسه بازي كرده است. توجه داشته باشيد وقتي واكنش به سانتر بي‌كيفيت او را كه منجر به ضدحمله بلغارستان شد و به قيمت يك عدم حضور در جام جهاني 1994 تمام شد در نظر مي‌گيريم، تعجب‌آور نيست كه بشنويم سرمربي جرارد هوليه، ژينولا را «قاتل تيم» ناميد.
برند شوستر (آلمان غربي)
برند شوستر، قهرمان اروپا و برنده توپ طلا در سال 1980، بايد به عنوان يكي از بهترين بازيكنان آلماني در تمام دوران شناخته شود اما او هرگز نتوانست در جام جهاني به چيزهايي كه لياقت داشت دست پيدا كند. شوستر پس از، ازدست دادن تورنمنت 1982 به دليل مصدوميت، هرگز حتي به خود فرصتي براي رسيدن به رقابت‌ها نداد و در سال 1984 در بحبوحه درگيري با يوپ دروال، سرمربي آلمان غربي و هم‌تيمي‌اش پل برايتنر، از فوتبال بين‌المللي كناره‌گيري كرد.
ايان راش (ولز)
يان راش در ميان سرشناس‌ترين مهاجمان در دهه 80، براي ليورپول براي سرگرمي گلزني كرد و او 28 گل در 73 بازي ملي براي يك تيم ولزي به ثمر رساند. به دليل ضعف كلي ولز است كه راش هرگز نتوانست در جام جهاني يا يورو بازي كند.
دانكن ادواردز (انگليس)
داستان دانكن ادواردز داستاني دلخراش از «چه مي‌شد اگر» است. ادواردز كه قرباني فاجعه هوايي مونيخ در سال 1958 بود، زماني كه در سن 21 سالگي به طرز غم‌انگيزي درگذشت، خود را به عنوان يكي از شگفت‌انگيزترين بازيكنان جوان معرفي كرد. ادواردز كه توسط هم‌تيمي‌اش در منچستريونايتد بابي چارلتون به عنوان «تنها بازيكني كه تا به حال به من احساس حقارت داد» توصيف شد، تقريبا به‌طور قطع يكي از اعضاي اصلي تيم انگليس در جام جهاني 1958 مي‌بود.
اريك كانتونا (فرانسه)
اريك كانتونا، اولين فوق ستاره خارجي ليگ برتر، نابغه فرانسوي مرموز منچستريونايتد، بايد يك سابقه بين‌المللي به همان اندازه تاثيرگذار داشته باشد. همان‌طور كه بود، يورو 92 اما تبديل به تنها تورنمنت مهم كانتونا شد. فرانسه نتوانست به جام جهاني 1990 يا 1994 راه پيدا كند و زماني كه آنها بزرگ‌ترين نمايش فوتبال را در سال 1998 ميزباني كردند، كانتونا از صحنه خارج شده بود، زيرا او محروم شده بود، آن‌هم به خاطر آن ضربه معروف كونگ‌فويي كه به يك هوادار زد.
گونار نوردال (سوئد)
گونار نوردال، ركورددار گلزني در آث‌ميلان با فاصله كمي، ممكن است بهترين بازيكن سوئدي تمام دوران باشد. 43 گل در 33 بازي ملي عدد قابل‌توجهي است. متاسفانه براي نوردال، او پس از پيوستن به ميلان مجبور به بازنشستگي از فوتبال بين‌المللي شد، زيرا در آن زمان، سوئد به بازيكنان حرفه‌اي اجازه بازي براي تيم ملي را نمي‌داد. به اين ترتيب، او براي جام جهاني 1950 برزيل واجد شرايط نبود. جايي كه سوئدي‌ها سوم شدند.
جورج وه‌آ (ليبريا)
اولين بازيكن آفريقايي كه برنده جوايز توپ طلا و بهترين بازيكن سال فيفا شد، هر دو جايزه را در سال 1995 پس از گلزني در ليگ قهرمانان اروپا براي آث‌ميلان، به دست آورد. جورج وه‌آ درست در آنجا بهترين نسل خود بود. متاسفانه براي وه‌آ، حضور او به تنهايي هرگز براي رسيدن به جام جهاني براي ليبريا كافي نبود. در 2002 ليبريا به شدت به جواز صعود به جام جهاني نزديك شد و تنها يك امتياز كمتر بود.
رايان گيگز (ولز)
در ميان پرافتخارترين بازيكنان تاريخ فوتبال، رايان گيگز 13 عنوان قهرماني ليگ برتر و دو قهرماني ليگ قهرمانان دارد. در ميان افتخارات بي‌شمار ديگر. گيگز اين افتخارات را در طول 24 سال دوران حرفه‌اي خود به طور كامل در منچستريونايتد به دست آورد. گيگز در بيشتر آن دوره درگير طلسم ولز بود. او در مجموع 64 بازي ملي به دست آورد، اما تنها يك‌بار اژدها آن‌هم به طور مبهمي به راهيابي به جام جهاني نزديك شدند؛ در سال 1994 ولي هرگز به آن نرسيدند.
والنتينو مازولا (ايتاليا)
والنتينو مازولا كه برخي او را بهترين فوتباليست ايتاليايي در تمام دوران مي‌دانند، در 30 سالگي به طرز غم‌انگيزي درگذشت. او در فاجعه هوايي سوپرگا جان باخت. فاجعه‌اي كه كل تيم گرند تورينو را در سال 1949 كشت. اين تيم ستون فقرات تيم ملي ايتاليا را در آن زمان مي‌ساخت و مازولا شماره 10 كاپيتان آنها بود و اگر فاجعه رخ نمي‌داد، ممكن بود قهرمان جام جهاني 1950 شود.
لازلو كوبالا (چكسلواكي/مجارستان/اسپانيا)
لازلو كوبالاي بزرگ متولد مجارستان، در واقع اكثريت قريب به اتفاق بازي‌هاي ملي خود را براي اسپانيا به انجام رساند. در زماني كه قوانين تغيير مليت بسيار كمتر از آنچه كه اكنون هستند سختگيرانه‌تر بود. اسطوره مطلق بارسلونا، مهاجمي كه چهار بار قهرمان لاليگا شده بود با اسپانيا به جام جهاني 1962 رفت اما مصدوميت او را از حضور در زمين باز داشت.
جورج بست (ايرلند شمالي)
ايرلند شمالي شش سال قبل از اولين بازي بين‌المللي جورج بست و پنج سال پس از بازنشستگي بين‌المللي او به جام جهاني راه يافت. براي مسلما بهترين بازيكني كه بريتانيا تا به حال توليد كرده است، اين فقط يك زمان‌بندي بد بود. جادوگر تكرار نشدني منچستريونايتد كه 37بار براي ارتش سبز و سفيد بازي كرد، براي لحظه‌اي براي جام جهاني 1982 مورد توجه قرار گرفت، اما او در آن زمان با بهترين روزهاي خود فاصله داشت و بيلي بينگهام، سرمربي را واداشت كه او را دعوت نكند.
آلفردو دي استفانو (آرژانتين/اسپانيا)
پله او را بهترين بازيكن تمام دوران ناميد. اما آلفردو دي استفانو هرگز نتوانست در جام جهاني بازي كند. ستاره آرژانتيني به خاطر رئال‌مادريد مجبور شد در ميان اعتصابات بازيكنان از حضور در مسابقات 1950 انصراف دهد. در سال 1954 موفق به كسب سهميه نشد. در سال 1958 اين عدم كسب سهميه با اسپانيا، چهار سال بعد رقم خورد. سپس، در سال 1962، تيمش به جام جهاني رسيد اما او در مرحله مقدماتي آسيب ديد و مجبور شد از كنار زمين تماشا كند كه اسپانيا در مرحله گروهي سقوط مي‌كند.