نمایشگاه عکس نرگس زاهد در پاریس

نمایشگاه عکس نرگس زاهد با نام هنری « نارسیس» از ۱۳ تا ۳۰ آوریل در کتابفروشی گالری le pot common پاریس برگزار می‌شود.

این هنرمند ایرانی که سابقه برگزاری نمایشگاه‌های مختلف عکس را در تهران، رشت و پاریس دارد، در این نمایشگاه ۸ عکس خود را با محور تنهایی به نمایش گذاشته است. پاریس همواره الهام‌بخش هنرمندان پیشگام بوده است. نارسیس زاهد علاوه بر برپایی نمایشگاه‌های عکس در سابقه خود، کارگردانی و نویسندگی تئاتر در ایران را هم دارد. وی تحصیلکرده گرافیک در ایران و فارغ‌التحصیل رشته کارگردانی سینما از پاریس ۸ است.

متنی را که ملاحظه می‌کنید نوشته وی درباره تنهایی در جهان است که در بروشور این نمایشگاه آمده است.

«تنها در جهان»

انسان‌ها اغلب در طول زندگی خود بارها تنهایی را تجربه می‌کنند. ما اقداماتی را برای تسکین این احساس انجام می‌دهیم. ما محیط خود را گسترش می‌دهیم، با افراد جدید ملاقات می‌کنیم و مرزهای خود را تغییر می‌دهیم، اما گاهی اوقات صحبت‌های ما با کسانی که ملاقات می‌کنیم برای ازبین بردن این احساس کافی نیست. من اغلب در جلسات و مهمانی‌های بزرگ احساس تنهایی می‌کنم. گاهی حتی در بین دوستانم این تنهایی را حس می‌کنم. من در زیستن این احساس تنها نیستم؛ زیرا همه انسان‌ها به نوعی لحظات مالیخولیایی را تجربه می‌کنند. همان‌طور که همه ما در زمان‌های خاصی از زندگی خود با سکوت مواجه می‌شویم.

عکاسی برای من شبیه یک جلسه تراپی است. احساس می‌کنم یک تسکین درد در مسیر زندگی من است. گاهی که عمیقا غمگین می‌شوم شروع به عکس گرفتن می‌کنم. مدت‌هاست که احساس می‌کنم چیزی را از دست داده‌ام که دیگر به من باز نخواهد گشت. برای تسکین این احساس درونی که گاهی مرا به ‌شدت عذاب می‌دهد، با دوربینم در خیابان‌های پاریس قدم می‌زنم، بنابراین من به مردم از پشت لنز دوربینم نگاه می‌کنم. این مشاهدات گاهی اوقات سوژه‌های استثنایی را جلوی چشمانم می‌آورد که کنجکاوی مرا تسخیر می‌کند. من باید قبل از ناپدید شدن‌شان آنها را ثبت کنم. آنها بازتاب لحظه‌ای از دلتنگی هستند. این حس بیانگر یک خاطره است، لحظه‌ای بی‌نظیر از شادی در زندگی یک فرد که فقط یک‌بار اتفاق می‌افتد. درنهایت، اندیشیدن به دلتنگی، انسان را درگیر نوعی تامل می‌کند و گاهی اوقات می‌تواند او را غمگین کند. ما قبل از مرگ خود بارها در زندگی خود مرگ را تجربه می‌کنیم. با گذشت زمان، چیزهایی را از دست می‌دهیم که نمی‌توان آنها را دوباره به دست آورد و دوباره تجربه کرد. ما هرگز آنها را فراموش نمی‌کنیم.

مجموعه عکس «تنها در جهان» به تنهایی انسان‌های امروزی می‌پردازد. مطمئنا او مانند مردمان دهه 60 که زندگی ساده‌تری داشتند، زندگی نمی‌کنند. به مرور زمان انسان امروزی به برکت پیشرفت‌های علمی، فنی، سیاسی، هنری و... وارد دنیای جدیدی شده است. این زندگی اگرچه جنبه‌های مثبتی دارد، جنبه‌های منفی هم با خود به همراه داشته است. هر چه زمان بیشتر می‌گذرد، انسان بیشتر احساس تنهایی می‌کند. این احساس به تنهایی او در محیط زندگی‌اش مربوط نمی‌شود، زیرا گاهی حتی در کنار خانواده هم احساس تنهایی می‌کند.

بزرگ‌ترین هنرمندان جهان به خاطر داشتن این حس و در ستایش این حس آثار هنری خود را خلق کردند. پازولینی کارگردان ایتالیایی از تنهایی خود تا آخرین لحظات زندگی‌اش حرف می‌زد. ژان لوک گدار کارگردان فرانسوی موج نو می‌گوید: «حتی امروز هم ساختن یک فیلم برای من آسان‌تر از زندگی کردن به سبکی است که برای من نیست. اگر می‌توانستم زندگی را داشته باشم که فکر می‌کنم حقش را دارم، فکر نمی‌کنم سینماگر می‌شدم.» و در جای دیگر می‌گوید: «سینما زندگی است و من واقعا عاشق آن هستم. من در آن به شیوه‌ای زندگی می‌کنم که دوستش دارم.»

درنهایت کمبودها ما را به سمت هنر سوق
می‌دهد. مجموعه «تنها در دنیا» پیامد دوران سختی از زندگی‌ام است که با تماشای غریبه‌ها و رهگذران در خیابان به پایان رسید. این مجموعه به اتمام رسید، احساس تنهایی من شاید به گونه‌اي کم شد. از دوره‌ای به دوره دیگری رسیدم. تولدی دوباره در زندگی من اتفاق افتاده است. هر کسی را که در این مجموعه می‌بینیم ارتباط عمیقی با درون من دارد، انگار بازتاب درونی من است. من معتقدم که انسان به همنوعان خود نیاز دارد. وقتی به همنوعان خود عشق می‌ورزد، زندگی بهتری دارد. این سریال لحظاتی را نشان می‌دهد که شاید ما آنها را در واقعیت روزمره نادیده می‌گیریم. اکثر افراد این مجموعه تنها هستند و در فکر فرو رفته‌اند. برخی از آنها همدیگر را در آغوش گرفته‌اند اما به ‌طور کلی، همه آنها احساسی را داشته‌اند و خواهند داشت که همه ما گاهی تجربه می‌کنیم: تنهایی، زیرا همه ما آن را به صورت مشترک تجربه می‌کنیم، گاهی اوقات احساس تنهایی ما را تغییر می‌دهد. برای من این مجموعه و به پایان رسیدنش مانند یک زایمان بوده است.