گروه ورزش
در کوپا امریکا چیزی هست که به نظر درست نمی‌آید. درواقع به نظر می‌رسد کمبود فضا در زمین وجود دارد و بازیکنان به ویژه در مناطق وسیعی فشرده می‌شوند.
همان‌طور که چشمان شما به اطراف زمین می‌چرخد، نمی‌توانید متوجه شوید که چگونه لبه محوطه جریمه و خط میانه میدان به‌طور غیرعادی نزدیک به نظر می‌رسند. دلیلش این است که زمین‌ها به شکلی غیرعادی کوچک هستند.
کوپا امریکا در کوچک‌ترین اندازه زمین مجاز برای یک مسابقه بین‌المللی برگزار می شود: 100 متر طول و 64 متر عرض (109 در 70 یارد) .
یا به بیانی دیگر، تورنمنت معتبری با شرکت برخی از بزرگ‌ترین کشورهای فوتبال جهان در زمین‌هایی برگزار می‌شود که شبیه به ابعادی است که بازیکنان زیر 13 سال آکادمی در انگلیس از آن استفاده می‌کنند تا به آنها کمک کند تا با شرایط آشنا شوند. دلیلش ورود به کناره‌ها و کوتاه کردن طول برای کاهش فشار روی بدن بازیکنان است. مجموع فضای از دست رفته تقریبا معادل اندازه یک محوطه جریمه است. همه اینها برای بچه‌ها خوب است، اما برای فوتبالیست‌های بزرگ بین‌المللی عادی نیست.
دوریوال جونیور، سرمربی برزیل، پیش از تساوی بدون گل دوشنبه شب هفته قبل مقابل کاستاریکا گفت: «می‌خواهم توجه را به اندازه زمین‌ها جلب کنم. به این معنی است که در بازی‌ها رقابت نزدیک‌تری خواهیم داشت. تیمی که از محوطه جریمه خود دفاع می‌کند، می‌تواند در ضد حمله برود و خیلی سریع‌تر به نیمه زمین رقیب برسد. این مساله‌ای است که ارزش فکر کردن را دارد.»
او ادامه داد: «ما در تمرینات در مورد این موضوع زیاد صحبت کرده‌ایم. اینکه چگونه پیشروی و ضد حمله سریع را آسان می‌کند، اما همچنین چگونه یافتن راهی برای عبور از یک دفاع که توی عمق قرار گرفته را دشوارتر خواهد کرد. اینجا فاصله بین جایی که شما دوباره مالکیت توپ را به دست می‌آورید و دروازه حریف بسیار کمتر از مسابقات کشور ما است.» دانیلو، کاپیتان برزیل، پس از بازرسی از زمین بازی در استادیوم سوفای لس‌آنجلس، صدایی شبیه مردی شد که انکار می‌خواهد قالیچه‌ای که زیر پایش قرار دارد را متر و اندازه کند.
مدافع کناری یوونتوس گفت: «من از کیفیت زمین که به ما اجازه می‌دهد یک بازی فنی را انجام دهیم، شگفت‌زده شدم. اما با این ابعاد، انتظار نبرد، جنگ، چالش‌های فیزیکی زیادی را داشته باشید.»
برزیل به دلیل سایز زمین نبود که نتوانست کاستاریکا را شکست دهد، اما شکی نیست که این یک عامل در بازی بود. چیزی که گوستاوو آلفارو سرمربی کاستاریکا پس از آن اذعان کرد، بنابراین می‌توان گفت این پدیده تاثیر قابل‌توجهی در این مسابقات خواهد داشت. حتی آنهایی که در بازی افتتاحیه خود پیروز بودند نیز این واقعیت را پذیرفتند.
نستور لورنزو، سرمربی کلمبیا پس از پیروزی 2-يك آنها مقابل پاراگويه در روز دوشنبه گفت: «اندازه زمین بسیار محدود است. صد (متر) در 63 درست است؟ علاوه بر این، پرتاب‌هایی را می‌بینید که به‌طور دايمي به محوطه شش قدم می‌رسند. حتی من، بدون هیچ قدرتی، می‌توانستم توپ را به آنجا برسانم. تقریبا هر بازیکنی عادت دارد در زمینی بسیار وسیع‌‌تر بازی کند. گسترده‌تر و طولانی‌تر و این تقریبا همیشه به تیمی که پرس می‌کند، کمک می‌کند.»
اگر تعجب می‌کنید که چرا این اتفاق افتاده است، پاسخ نسبتا ساده است.
CONMEBOL، هیات حاکمه فوتبال امریکای جنوبی و سازمان‌دهندگان مسابقات، می‌خواستند همه زمین‌ها به یک اندازه باشند که کاملا منطقی است. نباید یک تیم فقط با بازی در یک استادیوم خاص به برتری برسد، اما زمانی که از استادیوم‌های NFL (فوتبال امریکایی) برای میزبانی مسابقات فوتبال استفاده می‌شود، این کمی مشکل‌ساز می‌شود. به‌طور خاص، استادیوم‌های NFL زمین‌هایی است که در آنها فضای محدودی برای بازی وجود دارد. هر زمین NFL 110 متر طول دارد اما تنها 49 متر عرض دارد.
فقدان فضای کافی برای دورخیز، مثلا روی ضربات کرنر که در بازی پرو - شیلی به وضوح قابل رويت بود، می‌تواند تجربه‌ای جالب برای هر کسی باشد. در استادیوم SoFi در کالیفرنیا، استادیوم MetLife در نیوجرسی و استادیوم AT&T در دالاس چنین چیزی دیده شد. اما به هر حال این وضعیتی است که برای همه وجود دارد و هر بازیکنی مجبور شده است مطابق با محدودیت‌ها باشد. حتی اگر این به معنای دورخیز کم یا فضای اندک در یک زمین کاملا خوب باشد. خطوط مربوط به بازی‌های دیگر امریکایی‌ها در برخی استادیوم‌ها نظیر کانزاس به وضوح در طول بازی روز سه‌شنبه بین پرو و کانادا قابل مشاهده بود. این یکی از مثال‌های زیاد در این زمینه است. به‌طور خلاصه، این یک رویکرد برای همه تیم‌ها در کوپا امریکا 2024 است. رویکرد زمین‌های کوچک!
سخنگوی CONMEBOL به The Athletic گفت: «همه زمین‌ها دارای چمن طبیعی هستند (ما سطوح مصنوعی را در شش استادیوم به چمن طبیعی تبدیل کردیم) و ابعاد هر زمین 100 متر در 64 متر است.»
وقتی دو سال دیگر جام جهانی مردان در ایالات‌متحده، مکزیک و کانادا برگزار شود، داستان متفاوتی خواهد بود. همه مکان‌ها باید با مقررات سختگیرانه فیفا در مورد اندازه زمین مطابقت داشته باشند - سطح بازی 105 متر در 68 متر (همان‌طور که در لیگ برتر است) و دارای یک منطقه کنار زمین قابل توجه است. در برخی از استادیوم‌ها، این بدان معناست که صندلی‌ها باید برداشته شوند و کارهای ساختمانی بزرگ انجام شود. در واقع، این اقدامات در حال حاضر در استادیوم MetLife با هزینه 16 میلیون دلار (12.7 میلیون پوند با نرخ فعلی) آغاز شده است.
لورن ناتان گفت: «در اوایل این فرآیند، ما یاد گرفتیم که استادیوم MetLife، مانند بسیاری از استادیوم‌های دیگر NFL، کمی بیشتر شبیه به یک بیضی ساخته شده است، اما زمین فوتبال باید کمی مستطیل شکل باشد.»
لاروسو، مدیر شهر میزبان و مشاور عمومی کمیته میزبان نیویورک نیوجرسی، دو هفته پیش توضیحاتی داد. او گفت «در گوشه های زمین ها، برای استادیوم های مورد استفاده نیاز به گسترش اطراف خطوط داشتیم. این کار امسال آغاز شد و ما یک طرف ورزشگاه را انجام دادیم و سال آینده (سمت) بعدی را انجام خواهیم داد.»
پس مشکل جام جهانی حل شد. اما حالا چطور؟ یعنی در کوپا امریکا! راه حل این است که مربیان و بازیکنان کوپا آمریکا باید با این وضعیت کنار بیایند و سازگار شوند.
ابعاد محوطه جریمه نمی‌تواند تغییر کند. در واقع، لازم نیست ریاضیدان باشید تا بفهمید منطقه‌ای که به نسبت، بیشترین فضا را از دست داده است، در کناره‌ها است (خواه این درک باعث شود که وینیسیوس جونیور بعد از عملکرد ناامیدکننده اش در بازی، احساس بهتر یا بدتری داشته باشد) .
دوریوال جونیور پس از بازی برزیل گفت: «اگر به یارگیری بازیکنان (کاستاریکا) نگاهی بیندازیم، متوجه می شویم که بسیار سریع بود و این طبیعی است، زیرا زمین کوچکتر از لحاظ عمودی و افقی است و این بر دفاع تاثیر می‌گذارد و حمله را دشوارتر می کند. البته برای تیمی که چشم به ضد حملات دارد دفاع و حمله را تسهیل می‌کند، بنابراین یارگیری دوگانه راحت تر اتفاق می‌افتد. زمانی که وینی توپ را در اختیار داشت، او دو بازیکن من تو من روی خود داشت و یار سوم در حال نزدیک شدن بود. رافینیا همین عذاب را تجربه کرد.»
توافق عمومی این است که تیم‌های دفاعی یا همان‌طور که لورنزو اعلام کرد، آنهایی که دوست دارند پرس کنند، از زمین بازی کوچکتر بیشترین سود را خواهند برد. به همین ترتیب، کاملا بدیهی به نظر می‌رسد که فقدان عرض برای بازی فوتبال گسترده و هر چیزی که همراه با آن است، مناسب نیست.
در کتاب عالی الکس بلوس فوتبول با نام شیوه زندگی برزیلی، سوکراتیس فقید بیش از 20 سال پیش نگرانی‌هایی را در مورد نحوه تسلط ویژگی‌های فیزیکی بر بازی مدرن و از بین بردن بسیاری از زیبایی‌های آن مطرح کرد. «فضا بین بازیکنان نسبتا کوچکتر است. این باعث تماس فیزیکی بیشتر می‌شود و ایجاد حرکات را برای بازیکن سخت‌تر می‌کند... در نتیجه، فوتبال زشت‌تر شده است.»
سوکراتس، مردی فرهیخته که عمیقا به فوتبال فکر می‌کرد، راه‌حلی داشت: اندازه زمین را ثابت نگه دارید و تیم‌ها را به 9 نفر کاهش دهید. اما هر چه در مورد پیشنهاد بازیکن سابق برزیلی فکر کنید، سخت است بفهمید که چگونه این پیشنهاد سرگرمی را افزایش می‌دهد.
البته به نظر می‌رسد برخی از بازیکنان کوپا امریکا مشکل خاصی با این موضوع ندارند. «من واقعا تا الان به این موضوع فکر نکرده بودم.» گیو رینا، هافبک USMNT در پاسخ به سوال The Athletic گفت: «خیلی تنگ به نظر نمی رسید.»
وستون مک کنی، هم تیمی رینا، موافقت کرد. «بدیهی است که ممکن است افرادی باشند که بیشتر به این موضوع اهمیت می‌دهند و بیشتر به آن توجه می‌کنند، اما این چیزی نیست که من نگران آن باشم.»
البته خطر چنین چیزی این است که این تبدیل می‌شود به یک بهانه. یعنی شما شروع به غر زدن در مورد کوچک شدن زمین می‌کنید و برای هر چیزی و هر اشتباهی آن را بهانه می‌کند و به بازیکنانی که ضعیف ضعیف ظاهر شده‌اند این فرصت را می‌دهید که از خود دفاعی کنند که مستحق آن نیستند. با این حال، لحظات عجیبی در نیمه اول بازی برزیل و کاستاریکا وجود داشت که نمی توان نادیده گرفت.
با گذشت کمی کمتر از هفت دقیقه، رافینیا یک کرنر زد که به دلیل عرض کم زمین توپ خیلی فراتر از محوطه شش قدم در سمت دیگر دروازه فرود آمد. در آن مرحله، او قبل از کرنر سعی کرده بود جناح بازی را به سمت رودریگو تغییر دهد ولی به دلیل عدم درک درست از ابعاد زمین پاس او به مقصد دیگری رسید و فرصت از دست رفت.
در این بین، خوان پابلو وارگاس از کاستاریکا، سعی کرد یک ضربه آزاد معمولی به سمت راست بزند که هاکسل کویروس، مدافع کناری خود را صاحب توپ کند اما همان اتفاقی که برای برزیلی‌ها رخ داده بود برای آنها رقم خورد. سپس ضربه شروع مجدد دروازه بود که پاتریک سکویرا، دروازه‌بان کاستاریکا زد و مستقیما روی پای مربی تیم برزیل فرود آمد.
متوجه می‌شوید که برخی از مربیان از همه اینها غافلگیر شده‌اند چون اطلاعات کمی در این مورد داشتند. آلفارو، مربی بسیار باتجربه و کنجکاو کاستاریکا، پس از بازی برزیل، داستانی را تعریف کرد که چگونه از راننده اتوبوس تیم خواسته بود تا خروجش را از استادیوم پس از کنفرانس مطبوعاتی پیش از بازی که روز قبل از مسابقه برگزار شد را به تعویق بیندازد، زیرا او به تازگی فهمیده بود زمین خیلی کوچک است و می‌خواست آن را تجربه کند. آلفارو گفت: «می‌خواستم نگاهی به چمن بیندازم تا وضعیت و ابعاد آن را ببینم و متوجه شدم که فضای کمی بین محوطه جریمه و کنار زمین وجود دارد. اگر بخواهید بازی خود را گسترش دهید، همان‌طور که برزیل انجام می دهد، این بسیار مهم است. بنابراین از نظر دفاعی همان‌طور که کاستاریکا در دفاع مقابل برزیل انجام داد، برای تیم مهاجم فضاها کمتر است.
البته راهی برای اجتناب از همه اینها وجود داشت: بردن بازی‌ها به استادیوم‌های Major League Soccer. جایی که کمبود فضا هرگز مشکل ساز نمی شد (بعضی از زمین‌های MLS بزرگ هستند - 120 متر طول و 70 متر عرض دارند) .
با این حال، این به‌شدت ظرفیت تماشاچیان را محدود می کرد و خدای ناکرده درآمد را کاهش می داد. علاوه بر این، کوپا آمریکا به عنوان یک‌سری مسابقات آزمایشی برای مکان‌های جام جهانی عمل می کند تا مشکلات خارج از زمین برطرف شود.
رودریگو مهاجم برزیلی افزود: «موضوع پیچیده‌ای است. ما قطعا متوجه آن شده‌ایم و سعی می‌کنیم در تمرینات هر چه سریع‌تر به آن عادت کنیم. در بازی دوستانه مقابل امریکا (قبل از کوپا امریکا)، فضای زیادی وجود نداشت. من دوست دارم بین خطوط شکاف پیدا کنم، اما جایی وجود نداشت. بازیکنان حریف همیشه نزدیک بودند. سخت است، اما ما داریم به آن عادت می کنیم. ما راه درستی برای مقابله با آن پیدا خواهیم کرد.»