دولت پزشكيان در عصر گذار انرژي
شما در يكي از مناظره‌هاي‌تان اشاره كرديد كه ضريب بازيافت ما از نفت نسبت به جهان خيلي كمتر است. حالا نكته اين است كه تزريق كربن به مخازن، ضريب بازيافت را در حد سرسام‌آوري افزايش مي‌دهد و مخارن تخليه شده قديمي مانند مسجد سليمان را نيز بار ديگر احيا و به چرخه توليد بازمي‌گرداند. به ويژه اگر كربن‌هاي تزريق شده با سيا‌ل‌هاي تسهيل‌كننده ديگري هم همراه باشد.
موضوع ديگر تبديل نفت به مواد و فرآورده‌هاي پتروشيميايي است. كاري كه عربستان با اختصاص ۴ ميليون بشكه در روز به آن پرداخته است.
موضوع ديگر برق تجديدپذير است. امروز در كشور چين تمام خانه‌هاي مسكوني از برق خورشيدي بهره مي‌برند. پنل‌هاي خورشيدي به پايين‌ترين قيمت ممكن و بالاترين حد كارايي رسيده‌اند به گونه‌اي كه در هلند، آلمان و كشورهاي ديگر از اين پنل‌ها براي ديواركشي باغ‌هاي‌شان استفاده مي‌كنند كه كاركرد دوگانه دارد. در كشور ما بيابان‌ها و كويرهايي وجود دارد كه تاكنون پاي بشر به ميانه‌هاي آنها نرسيده است. حتي به ببابان‌هاي بين تهران و قم توجه كنيد كه فقط شعله‌هاي سركش آفتاب در اين كرانه‌هاي بيكران مي‌تابد. با ايجاد نيروگاه‌هاي خورشيدي در اين بيابان‌هاي مملو از آفتاب، مي‌توانيد برق خانه‌هاي مسكوني در سرتا سر كشور را به برق خورشيدي تبديل كنيد و نفت و گاز صرفه‌جويي شده را براي فروش در نظر بگيريد.
مساله ديگر موضوع گاز است. در دنياي گذار انرژي، گاز همچنان در محور امنيت انرژي و بسترساز روابط ژئوپليتيك خواهد بود. در نظر داشته باشيد كه عربستان سعودي با صرف ميلياردها دلار سعي در كشف ميادين گازي و تبديل كشورش از يك صادركننده بزرگ نفت، به صادركننده گاز و ال‌ان‌جي دارد. اين در حالي است كه كشور ما با ذخيره ۳۲ تريليون مترمكعب گاز و نيز استعداد كشف ميادين جديد گاز در خليج فارس و ديگر نقاط، اكنون به واردكننده گاز تبديل شده است. بدتر آنكه توليد كنوني سالانه ۲۷۷ ميليارد مترمكعبي گاز تا هشت سال ديگر به حدود نصف يعني ۱۴۲ ميليارد مترمكعب كاهش مي‌يابد.
شما با توسعه پارس جنوبي و ايجاد پرشتاب كارخانه‌هاي ال‌ان‌جي مي‌توانيد كشور را مانند قطر به قطب گاز جهان تبديل كنيد.
افسانه و فريبي كه اين سال‌ها در كشور باب شده، اين است كه مي‌گويند مي‌خواهيم ايران را به هاب گازي منطقه تبديل كنيم. اين سخن واقعيت ندارد. هاب منطقه‌اي شدن هيچ معنايي جز واردات گاز از خارج براي جبران ناترازي داخلي و سپردن بازارهاي صادراتي پاكستان، تركيه و عراق به روسيه را ندارد.
اميد آن است كه با فوريت و با هموارسازي سياست خارجي و پيوستن به اقتصاد جهاني بتوانيد به اين برنامه‌هاي حياتي براي اداره كشور دست يابيد.