مداخلات غيراصولي كار دست ارسباران داد

گروه اجتماعي | پرونده جنگل‌هاي ارسباران روز گذشته پس از بررسي در كميته ميراث جهاني يونسكو رد شد (defer) و ايران مي‌تواند با رفع ايراداتي كه IUCN (اتحاديه جهاني حفاظت از طبيعت) در پرونده مطرح كرده است، دوباره براي ثبت اين اثر اقدام كند. ارسباران دومين پرونده ميراث طبيعي ايران (بعد از بيابان لوت) است كه به يونسكو ارايه شده بود. محمدحسن طالبيان، معاون ميراث فرهنگي كشور در اين رابطه گفت: «با اين راي ايران مي‌تواند پس از رفع مشكلات از جمله ضرورت جابه‌جايي زمين‌هاي كشاورزي موجود در منطقه نسبت به ارايه پرونده و ثبت اثر اقدام كند.» امري كه چندان هم آسان به نظر نمي‌رسد، سوء مديريت در دوره‌هاي مختلف و همچنين صدور مجوزهاي غيراصولي براي ساخت و ساز و ايجاد زمين كشاورزي در اين محدوده ارزشمند طبيعي، باعث شد تا يونسكو با جهاني شدن آن مخالفت كند. 30 خرداد بود كه معاون ميراث فرهنگي كشور از رد پرونده ارسباران از سوي IUCN خبر داد و احتمال رد پرونده را در اجلاس مطرح كرد، اما با اين حال از باز بودن راه مذاكره و رايزني هم خبر داد و گفت: «مي‌توان با ديپلماسي و مذاكره اعضاي يونسكو را به راي مثبت در ثبت جهاني ارسباران متقاعد كرد.» اما روز گذشته بعد از شنيدن گزارش IUCN كشورهاي كويت، مجارستان، زيمباوه، استراليا، اسپانيا، اوگاندا، تانزانيا، چين، اندونزي، گواتمالا، آنگولا، سنت كيتس، بوسني و هرزگوين و تونس راي به ديفر شدن پرونده ارسباران دادند و در نهايت هم رييس جلسه اعلام كرد كه ايران مي‌تواند مجددا اين پرونده را دو سال بعد با اصلاحات مورد نياز به يونسكو ارسال كند. احمد جلالي - نماينده ايران در كميته ميراث جهاني يونسكو، پس از اعلام ديفر شدن پرونده گفت: «هر چند با اعضا در مورد رد اين پرونده موافق نيستيم، اما از آنها تشكر مي‌كنيم و تلاش خود را براي ثبت جهاني اين محوطه ادامه خواهيم داد.» در جلسه مربوط به بررسي پرونده ارسباران باز هم موضوع پلان مديريتي مطرح شد و اتحاديه جهاني حفاظت از طبيعت و يونسكو از ايران خواستند تا زمين‌هاي كشاورزي كه در محدوده اين اثر طبيعي قرار گرفته‌اند را تعيين تكليف كند. منطقه حفاظت شده ارسباران به مساحت 78 هزار هكتار در شمال غرب ايران در استان آذربايجان شرقي و در مجاورت كشورهاي آذربايجان و ارمنستان در كنار رود ارس قرار گرفته است. اين منطقه از سال 1973 به عنوان منطقه حفاظت شده اعلام و در سال 1977 به عنوان ذخيره گاه زيست كره به يونسكو معرفي شد.