عاشقانه‌اي به لهجه مجاوران حرم
سيد عبدالجواد موسوي
یَک دِفه دِلم مِخه جونمه کُنُم فدای تو
وقتی پیدا مِرِ از دور گُنبذِ طِلای تو
گاهی وقتا با خُودُم مُگم چه حالی مُکنُی
ای همه مال ومنالِ می‌ریزن به پای تو
واز می‌بینم خداییش خیلی کمِ حتی اگه
سندِ همّه‌ی دنیارِ بِزِنن برای تو
آسمون به او بزرگی قفس خُردی مِره
بِرِ او کفتری که مچرخه تو هوای تو
مو مُخوام قاطی بُرُم با آهوها و کِفترا
بلکه یک وقتی نیگام بیفته تو نیگای تو
مثل داروخِنه‌ی شِبَنده‌روزی مِمِنه
هر مریضی بی‌معطلی میه سرای تو
کل دنیا دشمنش برن بازم خیالی نیست
بِرِی او که شده عاشق و مفتلای تو
نِه نِنِه مخه نه بابا، نِه رفیق نه قوم و خویش
او غریب عاشقی که رفته آشنای تو
همه‌ی زوّارای دنیا دعاشان همیه:
تو بشی رضای ما، ما هم بشم رضای تو