تصويرگري براي مردم
مصطفي رحماندوست
صادق صندوقي گرچه اين روزها به عنوان تصويرگر كتاب‌هاي دهه 60 معرفي مي‌شود، اما از دهه 50 به اين كار مشغول بود. مشخصه كار اين هنرمند در اين دوره طرح‌هاي رئال و شبيه مينياتور بود كه در دهه 50 در ايران رواج داشت. اما در دهه بعد كه نقاشي‌هاي هنري باب روز شدند، كساني كه خود را تصويرگر هنري مي‌ديدند، چندان اقبالي به كار صندوقي نشان نمي‌دادند و گاه انتقادهايي را به طرح‌هاي او وارد مي‌كردند.
من به مدت هشت سال در مجله رشد همكار صندوقي بودم.
در طول اين دوره بارها مشاهده كردم كه بچه‌ها اقبال بيشتري به كارهاي صندوقي نشان مي‌دهند و ارتباط بهتري با كارهاي او نسبت به سايرين برقرار مي‌كنند.
در مراسم تشييع اين هنرمند آقاي دهستاني به نكته خوبي اشاره كردند و آن اينكه در دنيا براي تصويرگراني كه مردم عادي مي‌پسندند احترام ويژه‌اي قائل هستند، اما ما در ايران متاسفانه چنين رتبه‌اي را براي آنها درنظر نمي‌گيريم. صندوقي هنرمندي محبوب براي بچه‌هاي دهه شصت بود و بي‌اقبال ميان همكارانش. اما او تا آخر عمر شيوه مختص خود را
رها نكرد و براي نسل بزرگي از كودكان ايراني جاودانه شد.
از كارهاي مهم او مي‌توان به طراحي و ساخت كارت‌هاي صدآفرين اشاره كرد كه براي همه كساني كه متولد دهه شصت هستند و در اين دوره مدرسه رفته‌اند، خاطره‌ساز است. در آن دوره بچه‌ها تلاش بسياري مي‌كردند تا اين كارت‌ها را داشته باشند. برخي از اين كارت‌ها بدون امضا بودند و گروه ديگري امضاي صندوقي را با خود داشتند كه نشان آن را مي‌توان در دفتر مشق‌ها و برگه‌هاي آن دوره ديد. روحش شاد.