آثارش امضاي خودش را داشت

من از سال 1341 وارد هنرستان موسيقي شدم؛ در جلسه‌اي كه پيش از انتخاب ساز براي دانش‌آموزان هنرستان در نظر مي‌گرفتند، استاد حنانه به من پيشنهاد كرد ساز هورن را به عنوان ساز تخصصي‌ام انتخاب كنم؛ البته پيش از اينكه به من هورن را پيشنهاد دهند، گوش موسيقي‌ام را مثل ديگر شاگردان مورد آزمون قرار داده بودند. آن زمان مرتضي حنانه تازه از ايتاليا بازگشته بود و من كه هيچ آشنايي با هورن نداشتم جزو اولين شاگردان ساز او در هنرستان محسوب مي‌شدم.

مرتضي حنانه در همان سال‌ها اركستر فارابي را نيز در راديو بنيان نهاد؛ اركستري كه تفاوت‌هاي زيادي با اركسترهاي ديگر آن دوران داشت. هم ساختار اركستر علمي‌تر بود و هم قطعات اجرايي با هارموني‌هاي پيشرفته‌تري نوشته مي‌شدند. بعد از گذشت دو سال از زمان ورود من به هنرستان، در سال 1343 من و يكي از دوستانم (بيژن قادري) به پيشنهاد حنانه وارد اين اركستر شديم و به دليل سن و سال كمي كه داشتيم، جوان‌ترين افراد اركستر به حساب مي‌آمديم. اركستر فارابي روزهاي پنجشنبه تمرين مي‌كرد و روزهاي جمعه در استوديوي شماره 8 راديو ضبط مي‌كرديم.

البته لازم به ذكر است در آن دوران آهنگسازان ديگري نيز بودند كه با نگاه ايراني و ملي، فعالانه كارهايي را براي اركستر بزرگ مي‌نوشتند مثل اصلانيان، پژمان، سنجري و... اما هيچ‌ يك از اين آهنگسازان در راديو فعال نبودند. تفاوت مرتضي خان حنانه با سايرين در اين بود كه در عرصه عمومي‌ فعاليت مي‌كرد، حتي گاهي اوقات قطعاتي را براي خوانندگان مختلف مي‌نوشت يا آثار آهنگسازان مطرح را براي اركستر تنظيم مي‌كرد. از اين حيث جايگاه ويژه‌اي براي خود پيدا كرده بود كه هنوز هم پابرجاست. هنوز هم وقتي قطعه‌اي از راديو پخش مي‌شود به راحتي مي‌توان امضاي او را تشخيص داد. حنانه معتقد بود بايد شيوه آهنگسازي خود را به آهنگسازان جوان انتقال دهد و از اين رو به موضوع آموزش اهميت بسياري مي‌داد. او مي‌خواست كه اين شيوه در هنرستان موسيقي هم گسترش يابد تا هنرجويان موسيقي به طور علمي آن را فراگيرند.