ارتقاي اعتماد عمومي و سرمايه اجتماعي كليد گذر از بحران

مردم ايران در حالي به استقبال سال1394 رفتند كه مجاهدت‌ها و تلاش‌هاي تيم مذاكره‌كننده هسته‌اي موجب شد گامي بزرگ در رفع مسائل سياست خارجي و بازگشت دوباره گفتمان ملت بزرگ ايران در عرصه بين‌الملل برداشته شود و اميد به آينده بيش از هميشه باشد. ليكن توفيق مذاكرات هسته‌اي پايان راه براي تحقق اين اميد و حصول اهداف توسعه‌اي كشور نيست بلكه آغاز راهي بس دشوار و سخت در مسير توسعه است. اعتماد عمومي به دانش و مسوولان حوزه سياست خارجي دولت يقينا بزرگ‌ترين سرمايه دولت تدبير و اميد در اين مسير بود. همان كاستي كه حاكميت براي رفع چالش‌هاي حوزه سياست داخل بدان سخت نيازمند است تا جايي‌كه مقام معظم رهبري يكي از مهم‌ترين شروط حصول به اهداف توسعه و پيشرفت را ايجاد اعتماد بين مردم و دولت مي‌دانند و در پيام نوروزي معظم‌له همكاري‌هاي صميمانه ميان ملّت و دولت را پيش‌زمينه دستيابي به آرزوهاي كشور معرفي مي‌فرمايند. امروزه موتور رشد و توسعه اقتصادي سرمايه‌هاي فيزيكي و فني نيست، بلكه توسعه نيازمند انباشت سرمايه اقتصادي، سرمايه انساني،  سرمايه اجتماعي و سرمايه نمادين است. سرمايه اجتماعي اگرچه مفهوم جديدي در مباني معرفتي بشر نيست و سبقه طرح اين مفهوم به زمان سقراط در قرن پنجم پيش از ميلاد مسيح برمي‌گردد وليكن ظهور و بروز اين مفهوم به شكل امروزي و تمركز علماي توسعه مرهون تلاش‌هاي افرادي چون جيمز كلمن، پيربورديو، رابرت پاتنام و فرانسيس فوكوياما طي نيم قرن اخير بوده است.  
ادامه در صفحه 4