خاطرات شش دهه روزنامه‌نگاري
علي اكبر قاضي‌زاده
برخلاف بسياري از نقاط دنيا عمر روزنامه‌نگاري در ايران بالا نيست و در سال‌هاي اخير نيز شاهد كاهش بيشتر آن هستيم.
اغلب روزنامه‌نگاران پس از 5 يا 10 سال فعاليت حرفه‌اي در اين حوزه را كنار مي‌گذارند و به مشاغل ديگر روي مي‌آورند. دلايل اين امر را مي‌توان در دو دسته معيشتي و امنيت شغلي دسته‌بندي كرد.
روزنامه‌نگاران عموما درآمد اندكي دارند در حالي كه همين درآمد حداقلي هم به واسطه ناپايداري رسانه‌ها همواره در معرض خطر است. از اين‌رو شاهد تغيير مداوم تحريريه‌ها در ايران هستم كه خطر بزرگي براي مطبوعات است. روزنامه‌نگاران چندين سال زمان صرف مي‌كنند تا كار را درست ياد بگيرند و بعد جاي‌شان را به يك فرد تازه‌كار مي‌دهند كه تا وقتي بخواهد كار ياد بگيرد از اين حوزه خارج مي‌شود.
در اين شرايط انتشار كتاب محمد بلوري با عنوان «خاطرات شش دهه روزنامه‌نگاري» اتفاق مهمي است. بلوري 60 سال سابقه روزنامه‌نگاري دارد، او سال‌ها در حوزه حوادث كار كرده و از آن جنس روزنامه‌نگارهايي نبوده كه در دفتر بنشيند تا خبر برايش بيايد.
رفت و آمد مداوم او در كلانتري‌ها، پزشكي قانوني، دادگاه‌ها و... سبب شد ارتباط زيادي با روساي دادگاه‌ها، دادستان‌ها و... داشته باشد و بتواند هر نوع خبر حوادثي را به دست
آورد. از پرونده‌هاي جنجالي كه بلوري در دوران حرفه‌اي فعاليتش منتشر كرد پرونده «فلور» و «پدرام تجريشي» بود كه خواندن جزييات آن مي‌تواند براي خوانندگان كتابش الهام‌بخش باشد.
او جزو نسلي از روزنامه‌نگاران است كه تعدادشان به انگشتان دو دست هم در ايران نمي‌رسد، كساني كه با همه دشواري‌هاي اين حوزه كه برشمرديم همچنان به روزنامه‌نگاري وفادار مانده‌اند.
خواندن اين خاطرات براي من كه علاوه بر روزنامه‌نگاري با بلوري آشنايي نزديك و دوستي دارم، بسيار خاطره‌انگيز است.
به همه روزنامه‌نگاران هم توصيه مي‌كنم آن را تهيه كرده و خاطرات كسي را ورق بزنند كه 60 سال پيش روزنامه‌نگاري را انتخاب كرد و از اين تصميم بازنگشت.