با خودمان مهربان باشيم

دو، سه روز قبل از ماجراهاي بنزين و اتفاق‌هايي كه در دوهفته اخير رخ داد، ويديويي از يكي از برنامه‌هاي خبري رسانه ‌ملي دست به دست مي‌شد كه در آن گزارشگر آقاي دزدي را مقابل دوربين وادار مي‌كرد از يك دسته صددلاري، چند صد دلاري را «كف‌ ببرد». بعد ديگر اينترنت قطع شد و به مددآن ، اين ويدئو دست به دست نشد تا همين روزها كه دوباره اينترنت بازگشته و اين‌بار ويديويي دست به دست مي‌شود كه در آن كارشناس برنامه‌اي از نحوه برخورد با اغتشاشگران صحبت مي‌كند. امثال اين ويديوها بسيار است. منتخبي از يك برنامه در رسانه‌ ملي كه در هر حوزه‌اي حداقل يك مورد عجيب دارد؛ فرقي نمي‌كند موضوع سياسي باشد، اقتصادي يا فرهنگي. رسانه ‌ملي هميشه موردي براي اعجاب در آستين دارد. آنقدر كه نقد و اعتراض به رفتارهايش هم تبديل به يك عادت همگاني شده. از اردوگاه‌هاي مختلف سياسي تا كارشناسان ارتباطات و مردم عادي، همه به اين رفتارها انتقاد دارند و ظاهرا قرار نيست كه اينها درست شود. از همان روزهايي كه دوربين‌ها موقع «بگم بگم» و تهديدهاي سياسي خاموش نشد تا همين ‌روزها، شيب اين نزول كيفيت در رسانه‌ ملي هر روز بيشتر شده و ريزش مخاطب هم تاثيري به حال بزرگ‌ترين و قدرتمندترين رسانه رسمي كشور نداشته و ندارد. ما روزنامه‌نگاران حوزه فرهنگ به اندازه كافي نوشتيم و هشدارهايي كه همه بي‌توجه به كناري نهاده شده و...حالا و در اين شرايط شايد تنها كاري كه از دست ما برمي‌آيد، ايستادن مقابل تعدد بازنشر ويديوهاي عجيب از برنامه‌هاي رسانه‌ ملي است. اين ويديوها و واكنش‌هاي بعدش تاثيري در اصلاح روند صداوسيما ندارد، اما ديدن دزدي كه دزدي مي‌كند، شمردن فشنگ‌ها از يك آلت قتاله، شنيدن نحوه شكنجه، رويارويي با مردي كه چند همسر دارد و... هيچ يك ارزش ديدن ندارد. در جامعه‌اي با فشارهاي مختلف اجتماعي و اقتصادي، ارسال ويديوهايي از اين دست، آزاري است كه ما به ديگران مي‌رسانيم. به اصلاح رسانه ملي كه اميد چنداني نيست، لااقل خودمان با خودمان مهربان باشيم حداقل.