مردم از نظر اقتصادي تحت فشار بسيار زيادي هستند. از نظر اجتماعي، فرهنگي و سياسي احساس مي‌كنند كه گوش شنوايي براي اعتراضات و حرف‌هاي آنها وجود ندارد.
مستقل از بنزين مردم دلايل زيادي دارند براي اينكه عصباني باشند و هر بهانه ديگري مي‌تواند اين جامعه را دچار تنش كند.
من پيش‌بيني مي‌كردم كه دير يا زود اتفاق مي‌افتد و الان هم باز پيش‌بيني مي‌كنم كه دير يا زود باز هم اتفاق مي‌افتد. همچنان كه آبان 98 از دي‌ماه 96 گسترده‌تر، خشن‌تر و غارتي‌تر بود، بعدي هم گسترده‌تر، خشن‌تر و غارتي‌تر خواهد بود.
با گران شدن بنزين مشخص بود كه يك شوك به جامعه وارد مي‌شود؛ كما اينكه ما قبلا هم به مقامات پيغام داده بوديم كه افزايش قيمت بنزين مي‌تواند جامعه را به آتش بكشد.
اين اعتراضات همچنان حل‌ناشده باقي مانده است و تمام علل و عوامل و دلايلي كه موجب اعتراضات مردمي در بيش از 100 شهر ايران شد، همه به قوت خود باقي است.
در حال حاضر جامعه ما به هيچ عنوان توانايي تحمل شوك را نه تنها اقتصادي كه اجتماعي، فرهنگي و... و به ضرر مردم ندارد.
لزومي نداشت كه ما اين همه جانباخته داشته باشيم. مي‌توانستيم با هزينه‌هاي به مراتب كمتري مساله را پيش ببريم.
پيشگيري يعني اينكه كاري كنيم اين ظرفيت خشم و نفرت بين مردم كاهش پيدا كند، نه اينكه فضاي امنيتي را بيشتر و پليسي‌تر كنيم.
مردم عصباني‌تر هستند. مردم نسبت به ناكارآمدي اعتراض دارند، نسبت به آينده نااميد هستند، نسبت به حكومت بي‌اعتمادند.
پيش‌فرض پذيرش حق اعتراض يعني اينكه شما مخالف خود را به رسميت بشناسيد. حكومت مخالف خود را به رسميت مي‌شناسد؟ هرگز!
جراحي‌‌هاي بزرگ اقتصادي را مردم تحمل نمي‌كنند. ممكن است بتوان آنها را ساكت كرد اما به هيچ عنوان نمي‌توان آن را حل كرد.
وقتي آزادي باشد جامعه حرف حكومت را هم بهتر مي‌شنود.
انتخابات را بايد آزاد كرد. انتخابات راه نجات ايران و اين استراتژي ماست.
جنبش آبان‌ماه جنبش بدون شعار، رهبر و بدون سازماندهي بود. از بطن مردم بود. ممكن است دو گروه خرابكار هم در اين ميان، در شهرستاني، جايي، توانستند كاري كنند اما متن مردم بودند.
قشر متوسط جديد و مدرن تقريبا به اين اعترضات نپيوست. اينها كساني هستند كه ماهواره دارند، ارتباط دارند و فقط به تلويزيون جمهوري اسلامي بسنده نمي‌كنند. نه اينكه اعتراض نداشتند، اتفاقا و احتمالا آنها بيشتر از محرومان اعتراض دارند. براي اينكه نگران ايران هستند، نگران جنگ داخلي و هرج‌ومرج هستند. آنها با تحليل در اعتراضات حاضر نشدند نه اينكه بترسند يا نفهمند يا شبكه‌هاي خارجي با آنها سخن نگفته‌اند و آنها را مخاطب قرار نداده‌اند، نه! آگاهانه حضور نيافتند.