اين يك‌كيفرخواست است
بهروز بهزداي
آلودگي فقط ناشي از آلاينده‌ها و ذرات معلق نيست، از سال گذشته شاهد اتفاق جديدي بوديم و آن هم بوي نامطبوع در شهر تهران است و بعد از گذشت يك‌سال سازمان‌ها و نهادهاي مرتبط هنوز نتوانسته‌اند منشأ آن را پيدا كنند و ظاهرا تلاش هم براي اين امر نمي‌كنند. درباره هيچ يك از اين وقايع شاهد تحرك خاص، ابتكار يا فعاليت ويژه‌اي از سوي مسوولان اجرايي نيستيم. به همين دليل احساس كردم شايد اين وقايع از نظر آنان تكراري به نظر برسد. اگر مسوولان نگاهي متفاوت به اين وقايع داشتند...
طبيعتا مي‌توانستند با اقدامات اجرايي و پيگيري مستمر آنها را حل كنند. بي‌تفاوتي و كرختي نسبت به مشكلات بزرگ‌ترين آسيبي است كه مي‌تواند يك مديريت را دچار كند. تاكنون با وجود همه شعارها و وعده‌هايي كه در دهه‌هاي گذشته داده شده، مساله پسماند تهران بدون تفكيك و به صورتي غيربهداشتي جمع‌آوري و در كهريزك دفن مي‌شود. براي كاهش آلودگي وظايفي براي دستگاه‌هاي حاكميتي و دولت وجود دارد كه بايد هر دو در خصوص آن به وظايف خود عمل كنند. آنچه تا اينجا خوانديد، اهم سخنان محسن هاشمي‌رفسنجاني، رييس شوراي شهر تهران است كه مي‌توانيد كامل آن را در «مطبوعات» بخوانيد. به اين سخنان اضافه كنم كه آلودگي هواي تهران دوشنبه‌شب از مرز 200 پي‌پي‌ام گذشت و به شرايط اضطرار رسيد و مدارس تهران براي سومين روز متوالي تعطيل شد و اين باران بود كه به داد مردم تهران رسيد و كمي از آلودگي هوا كاست. پرسش اصلي اين است كه چه بخواهيم و چه نخواهيم سخنان رييس شوراي شهر تهران شبيه يك كيفرخواست براي مديراني است كه درباره شهر تهران مسووليت دارند.