نترسيد، ما همه با هم هستيم
محسن آزموده
روزهاي خوبي نيست، تقريبا اكثريت انسان‌هاي كره‌زمين درگير بيماري كرونا شده‌اند؛ مرد و زن، كوچك و بزرگ، فقير و غني، شهري و روستايي، مسلمان و غيرمسلمان، مومن و كافر، ايراني و غيرايراني، فرادست و فرودست. همه به يكسان درمعرض اين بلاي فراگير قرار گرفته‌اند و هيچ‌كس نمي‌تواند ادعا كند كه به دام آن دچار نمي‌شود. با كمال تاسف شمار معدودي از انسان‌ها به اين بيماري مبتلا شده‌اند كه خوشبختانه تعداد قابل‌توجهي از آنها بهبود يافته‌اند يا مي‌يابند و متاسفانه برخي نيز از دنيا رفته‌اند. اكثريت جامعه نيز نگران و مضطرب هستند و مي‌كوشند به طريقي از ابتلا به اين بيماري يا گسترش آن جلوگيري كنند. آنها كه دست‌شان به دهان‌شان مي‌رسد، حقوق‌بگيران يا كساني كه اندوخته‌اي دارند، در خانه‌هاي‌شان پناه گرفته‌اند و تا سر حد امكان تماس‌شان را با دنياي بيرون كم كرده‌اند، اما انبوهي از آدم‌ها هم هستند كه اين امكان را ندارند و ناچارند سر كار بروند يا توان تهيه وسايل ضدعفوني و رعايت همه‌جانبه مسائل بهداشتي را ندارند و به حداقل‌ها اكتفا مي‌كنند. عده‌اي هم به قدري گرفتار و مصيبت‌زده‌اند كه كرونا براي‌شان شوخي است، معدودي از آنها حتي اسم اين بيماري را هم نشنيده‌اند و اكثريت ايشان هم چنان مصيبت زده‌اند و دردديده كه اگر جلوي‌شان از كرونا بگوييد، با تلخندي در جواب مي‌گويند، «بي خيال!»
در اين ميان ستاينده و قابل تقدير كار پزشكان و پرستاران و مددكاران و خدمه مراكز درماني و مسوولان و زحمت‌كشان و خبرنگاران و روزنامه‌نگاراني است كه هر يك متناسب با وظايف خود براي مقابله با اين بيماري و بهبود مبتلايان تلاش مي‌كنند، به‌خصوص آنها كه با شجاعت و ايثار در صف اول مبارزه با اين ويروس تلاش مي‌كنند. كرونا نشان داده كه با كسي تعارف ندارد و اهل تبعيض نيست. بلاي همه‌گيري است مثل مرگ محتوم، مهماني ناخوانده كه براي مبارزه با آن نمي‌توان به راه‌حل‌هاي فردي اميد بست. وقتي دامنه‌هاي اين مشكل اين‌چنين فراگير و همگاني است، روشن است كه نمي‌توان به تنهايي بر آن غلبه كرد. براي جلوگيري از پيشرفت، به همت جمعي و اجتماعي نياز است. اگر مشاركت همگاني نباشد، هيچ‌كس قسر در نمي‌رود. حتي فرض كنيم فرد يا افرادي اين توانايي و امكانات را داشته باشند كه براي مدت زماني طولاني به‌طور كامل از عالم و آدم‌هاي ديگر فاصله بگيرند و خود را قرنطينه كنند، بالاخره كه مجبور مي‌شوند از پناهگاه‌هاي خود بيرون بيايند. اگر به فرض محال همه بشريت هم از دست رفته باشد، باز اين غارنشين‌ها پيش وجدان خودشان مسوول خواهند بود كه براي نجات همگان كاري نكردند و در روزگار عسرت فقط به فكر خودشان بودند. خلاصه آنكه مقابله با ويروس كرونا نه يك اقدام فردي و نه مسووليتي بر دوش اين فرد يا آن نهاد است. براي مبارزه با آن همه بايد دست به دست هم بدهيم. متاسفانه در روزهاي اخير برخي به اقدامات خودخواهانه و حقير دست مي‌زنند و اصول اخلاقي را به كل كنار گذاشته‌اند. البته كه همه ترسيده‌اند و از اين حيث بر كسي حرجي نيست. اما بايد به خاطر داشت كه خودخواهي مفرط و رفتار و گفتار خودپسندانه حتي اگر هم ما را از شر كرونا نجات دهد، در برابر وجدان اخلاقي مصون نمي‌دارد. رستگاري بشر امري جمعي است و بايد به فكر همه بود، به ويژه آنها كه فرودست‌تر و به لحاظ اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي ناتوان‌ترند.