در غياب فرهنگ‌سازي
اميرحسين علم‌الهدي
اميرحسين علم‌الهدي
تعجب از قاچاق فيلم «خروج » را نمي‌فهمم!
به قانون مالكيت معنوي‌مان مي‌نازيم؟ يا به مجموعه قوانين بازدارنده قضايي قاچاقچيان؟ يا به رده اول بودن‌مان در قاچاق فيلم و سريال در دنيا؟ به فرهنگ‌سازي بين مردم مي‌نازيم كه ديدن يك فيلم بدون پرداخت حقوق مالي مالك فيلم حرام است؟ يا به زيرساخت‌هاي قوي مراقبت از فيلم‌هاي‌مان مي‌نازيم؟ به چه بايد بنازيم كه الان متعجبيم از قاچاق يك فيلم سينمايي؟ براي اولين‌بار است اين اتفاق در ايران مي‌افتد؟ تا حالا فيلمي از طريق نمايش آنلاين لو نرفته است؟ در خارج از كشور و حتي در امريكا مگر فيلم قاچاق نمي‌شود و چند ساعت بعد نمايش مگر در اينجا فيلم‌ها قابل مشاهده نيست؟
خود ما تا حالا چند صد فيلم خارجي و ايراني را بدون پرداخت حقوق مالك فيلم ديده‌ايم؟ نديده‌ايم؟ قابل پيش‌بيني نبود كه در اينترنت ديوار آهني معنا و مفهومي ندارد؟
متعجبيم از چه؟ كمي واقعيت را ببينيم خوب است و همه چيز را مثل فضاي مجازي، مجازي تحليل و تفسير نكنيم؟
تا اطلاع ثانوي ضريب خطاي نمايش فيلم در سينما كمتر است و بپذيريم كه تا درست و حسابي فرهنگ‌سازي نكنيم و قوانين سفت و سخت در حوزه قاچاق محصولات تصويري نداشته باشيم و از ديگر سو به جامعه جهاني احترام نگذاريم در پيوستن به كنوانسيون حقوق معنوي، آش همين آش است و كاسه همين كاسه...
و در آخر يادمان باشد نمايش «آنلاين» يعني نمايش «در پيش چشم همه» پس جلوگيري از قاچاق يك فيلم غيرممكن است و فقط مي‌توانيم ضريب گسترش آن را تا حدودي «كم» كنيم و نه به «صفر» نزديك كنيم! دنياي آنلاين، دنيايي در برابر چشمان ميلياردها نفر بدون مزاحمت است...