زاكاني- آقاتهراني؛ يك زوج دردسرساز
اگرچه محمدباقر قاليباف به عنوان نفر نخست تهران و مهم‌ترين گزينه رياست پارلمان آينده، وارد يازدهمين دوره مجلس شوراي اسلامي مي‌شود، ولي پيش از برگزاري انتخابات و در روزهاي تلاش اصولگرايان براي دستيابي به ليستي مشترك، مشخص بود كه مرتضي آقاتهراني و اعضاي جبهه پايداري قصد واگذاري زمين بازي به او و يارانش را ندارند. اين جريان سياسي كه از آنها به عنوان تندروهاي اصولگرا ياد مي‌شود، طول دوره‌هاي گذشته بارها و بارها ثابت كرده جز ياران محمود احمدي‌نژاد، سر سازش با ساير اصولگرايان، از سنتي‌ها گرفته تا نواصولگرايان و سايرين را ندارد و همواره تفكرات خود را بر ملزومات اقدامات تشكيلاتي كه از آن به عنوان «پدرسالاري» ياد مي‌كند، ارجح مي‌داند.
آقاتهراني كه پس از قاليباف و ميرسليم به عنوان نفر سوم از حوزه انتخابيه تهران وارد پارلمان شده، اين روزها و به لطف شيوع كرونا از برگزاري جلسات حضوري به‌طور منظم و همچون سياق سابق با ساير منتخبان بازمانده اما با همراهي جمعي ديگر از نمايندگان، سازوكاري را شكل داده كه الحق‌و‌الانصاف اين روزها منظم‌ترين سازوكار منتخبان مجلس يازدهم‌ها محسوب مي‌شود. هر شب راس ساعت 9 شب اصولگرايان مجلس يازدهم فارغ از نزديكي‌شان به قاليباف و احمدي‌نژاد و ميرسليم، در نشستي شركت مي‌كنند كه مديريتش برعهده آقاتهراني است. نشستي كه اخيرا عادل آذر، رييس ديوان محاسبات نيز در آن شركت كرده بود تا جديت آن برهمگان اثبات شود.
با اين حال احتمال آنكه آقاتهراني مقام خود به عنوان نفر اول پايداري‌ها در مجلس را رها كند و شخصا براي رقابت با قاليباف وارد ميدان شود، باتوجه به خلق و خوي آقاتهراني و البته علاقه‌اش به ايفاي نقش پدر معنوي و نصيحت سايران، بعيد است اما حضور عليرضا زاكاني از حوزه انتخابيه قم در مجلس و سابقه همراهي‌هاي گذشته‌اش با آقاتهراني از يك‌سو و اختلافاتش با قاليباف ازسوي ديگر به خوبي اين فرصت را براي نفر اول پايداري‌ها در پارلمان يازدهم فراهم كرده كه از دور، نقش رهبري را برعهده بگيرد و كار قاليباف را براي رياست سخت‌تر از آنچه هست، كند. با اين حال اما اگر قرار بر وزن‌كشي ميان نواصولگرايان و پايداري‌ها در پارلمان يازدهم باشد، كفه ترازو احتمالا به سوي قاليباف و ياران سنگين‌تر خواهد بود ولي پايبندي تشكيلاتي پايداري‌ها سبب شده تا آنان در هر دوره پارلمان، حتي مجلس دهم كه به معناي واقعي كلمه «اقليت» بودند، عملكرد مناسبي از خود نشان دهند.
اينكه زاكاني بتواند راه قاليباف براي تكيه بر كرسي يك نهاد انتخابي را سد كند، حداقل در سال نخست، تا حدودي دور از ذهن است اما زوج زاكاني و آقاتهراني آنقدر خطرناك هستند كه قاليباف را مجبور به تن دادن به خواسته‌هاي‌شان كنند؛ خواسته‌هايي كه احتمالا در رياست كميسيون‌ها و فراكسيون‌ها متبلور خواهد شد.
با اين حال بايد ديد پايداري‌ها و ياران احمدي‌نژاد در فراكسيوني مشترك به فعاليت مي‌پردازند يا با تشكيل دو فراكسيون كم تعداد اما پراهميت فعاليت خواهند كرد. نتيجه هر چه باشد آنچه عيان است، نوع ارتباط آنان با دولت دوازدهم است. زاكاني و آقاتهراني يا در عبارتي صحيح‌تر فراكسيون متبوع آنان باتوجه به اظهارات گذشته‌شان، احتمالا كمترين همراهي ممكن را با دولت حسن روحاني خواهند داشت ولي احتمالا ارتباط‌شان با نهادهاي اطلاعاتي و امنيتي، مجمع تشخيص مصلحت نظام، شوراي نگهبان و البته قوه قضاييه، آنقدر حسنه خواهد بود كه يك‌سال كش و قوس‌شان با دولت تدبير و اميد چندان به چشم نيايد.