ادامه از صفحه اول
سلامت و عزاي حسين(ع)
همه اعضايش فدا شود. ماجراي عاشورا بايد براي تاريخ بشريت درس عبرت بزرگي مي‌شد تا خط سير زندگي بشر را با آن آباد مي‌كرد اما متاسفانه از همان سال‌هاي نخست مساله عاشورا و امام‌حسين(ع) دستخوش تحريف حكام اموي و عباسي شد و انسان‌هاي جاهل هم به عنوان تئوري‌پردازهاي اين جريان دست به دست هم دادند و داستان عاشورا را تحريف كردند و حقيقت عدالت‌جويانه و عقلاني را به سمت ديگري بردند. بسياري از علما طول تاريخ تلاش كردند مساله عاشورا را خرافه‌زدايي و جهالت‌زدايي كنند كه آخرين آنها شهيد مطهري بود كه درس‌هاي مهمي از تحريف عاشورا بيان كرد. بنابراين اگر با نگاه عقلاني به عاشورا بنگريم، مساله امروز ما كه كرونا و محرم است نيز حل مي‌‌شود. به اين معنا كه امام حسين (ع) شهيد شد براي اينكه انسان به عدالت، آزادگي و كرامت برسد و در نتيجه آن جامعه انساني به يك سلامت روحي و جسمي دست يابد. اگر به مساله عاشورا اين‌گونه نگاه كنيم، در نتيجه وقتي عزاداري براي امام حسين (ع) در تعارض با جسم و جان انسان قرار گرفت و باعث شد آسيب‌هاي بيشتري به جسم و جان مردم وارد آورد، عقلاني برخورد مي‌كنيم. كرونا، ويروس بسيار خطرناكي است كه نه امام‌حسين(ع) نه خدا و نه پيغمبر سرش نمي‌شود. هر جا زمينه ببيند، بروز پيدا مي‌كند و خودش را نشان مي‌دهد. چه در جامعه مذهبي و چه در جامعه غيرمذهبي باشيم، ويروس كرونا كار خود را مي‌كند. اگر ما در محرم و روز عاشورا و محافل عزاداري باعث شويم كه ويروس بيشتر سرايت كند و تلفات بيشتري بدهد، درست در تقابل با امام حسين (ع) قرار گرفته‌ايم. امام حسين (ع) شهيد شد كه جامعه از هر گزندي در امان بماند، حالا با اين كار باعث مي‌شويم كه جامعه گرفتار بلايايي شود. سخنان ديروز رهبري هم در اين راستا حكيمانه بود و اميدوارم كساني كه همواره با احساسات عجيب و غريب بر برگزاري مراسم عزاداري پاي مي‌فشردند به اظهارات رهبري دقت كنند كه فرمودند بايد تابع نظر كارشناسي بود. درواقع در چنين مسائلي نبايد از مداح و نوحه‌خوان و منبري‌ها پرسيد كه چه كنيم، بلكه بايد از كارشناس سوال كرد! برخي موضوعات علمي و كارشناسي است و بالطبع بايد كارشناسان نظر بدهند، نه مداحان. توجه داشته باشيد كه مراسم امام حسين (ع) مراسمي متعلق به قشر خاصي نيست. شايد بتوان مقوله برگزاري كنكور يا حضور در سينما را كنترل كرد اما مراسمي كه توده‌هاي مردم از اقصا نقاط كشور حضور پيدا مي‌كنند، بايد تعطيل شود. حتي اگر احتمال بدهيم خطر ابتلا با برگزاري برخي مراسم‌ها بيشتر شود، همين احتمال كافي است كه جلوي اين كار را بگيريم. با اين حال ما اغلب دچار احساسات مذهبي هستيم كه عقلانيت را تعطيل كرده و در نتيجه جوانان ما دين‌گريز مي‌شوند. كنار اين دنيا نيز اسلام‌هراسي را تبليغ مي‌كند؛ بنابراين اگر به نام امام حسين(ع) كرونا شيوع بيشتري پيدا كند، مفسده بيشتري دارد. شخصا در اين ايام سخنراني‌هايي داشتم كه در دوران كرونا تمام آنها را لغو كرده و با پروتكل‌هاي بهداشتي در هر جمعي حاضر مي‌شوم و اگر احتمال خطر وجود داشته باشد، حضور پيدا نخواهم كرد. نمي‌شود به نام امام حسين (ع) جامعه را به ويروسي خطرناك مبتلا كرد. كساني كه مي‌گويند، ما در راه امام حسين(ع) با اين روش مي‌ميريم و امام حسين (ع) ما را شفاعت مي‌كند، برداشت غلطي از دين دارند. نبايد فراموش كرد كه حتي اگر روزه يا حج هم براي سلامت كسي خطرناك باشد، حرام است؛ چراكه حفظ سلامت جامعه و انسان بر هر چيزي مقدم است.
برنامه همكاري ايران و چين
يك‌سال به درازا كشيد، نهايي شد. به علاوه، چين طي روندي مشابه، موافقتنامه‌هاي الزام‌آور مشابهي با 11 كشور ديگر و نيز با آسه‌آن و دو منطقه اداري ويژه (هنگ‌كنگ و ماكائو) و «يك طرف» يعني تايوان امضا كرده است.
3- در همه يا اغلب كشورها، ورود در مذاكراتي كه به امضا و تصويب يك سند الزام‌آور بينجامد، مستلزم يك مجوز پيشيني، معمولا از سوي هيات وزيران است. نشانه‌اي از اينكه در پكن يا تهران چنين مجوزي داده شده باشد، در دست نيست.
4- مقامات رسمي چين هنوز اظهارنظر محتوايي در مورد اين «برنامه» نكرده‌اند. تنها ژائو ليجيان سخنگوي وزارت خارجه چين در 6 جولاي در پاسخ به سوال خبرنگاري در مورد اظهارات وزير خارجه ايران راجع به «مذاكره» بين ايران و چين در مورد همكاري‌هاي 25 ساله، تنها از «دوستي سنتي» دو كشور و «تماس دو طرف براي توسعه روابط دوجانبه» و «آمادگي چين براي توسعه همكاري‌هاي عملي» سخن گفت. هوآ چانيانگ سخنگوي ديگر وزارت خارجه چين نيز در 13 جولاي در پاسخ به سوالي راجع به مقاله نيويورك‌تايمز در مورد «برنامه همكاري» ضمن تاكيد بر دوستي ايران و چين گفت: «اطلاعي در رابطه با سوال خاص شما ندارم.»
5- محتواي سند نيز گوياي يادداشت تفاهم بودن آن است. ضميمه شماره 1 تحت عنوان «اهداف اساسي»، حاوي تاكيد بر «توسعه همكاري‌ها» در بيش از 100 حوزه اقتصادي، تجاري، انرژي، زيست محيطي، سايبر، امنيتي، نظامي و... و مشاركت ايران در «ابتكار جاده، كمربند» است. لذا اگر «برنامه همكاري‌ها» همين باشد كه در دسترس است، به صرف آن آثار عملي چنداني قطعيت ندارد؛ مگر اينكه در مراحل بعد در هر يك از اين حوزه‌ها مذاكراتي تفصيلي انجام و توافقاتي دقيق حاصل شود. از اين‌رو اين سند با اين محتوا نيازي به تصويب مجلسين دو كشور نيز ندارد.
6- نقش تحريم‌هاي ظالمانه امريكا فاكتور ديگري است كه نهايتا بايد در معادله ديده شود. گزارش‌هاي منابع چيني حاكي است كه طي سه سال گذشته حجم سرمايه‌گذاري و تجارت چين با ايران در حال كاهش بوده و مطابق آمار گمرك چين خريد رسمي نفت از ايران در ژوئن به صفر رسيده است. برنامه همكاري‌ها بايد به اين مهم توجه كرده و به نحوي چين را به سهم خود متعهد به كمك به عادي‌سازي روابط اقتصادي ايران با جهان كند .
7- اين سند مشابه هيچ يك از انواع توافقات براي توسعه انواع همكاري‌ها بين كشورها نيست. «موافقتنامه‌هاي تجارت آزاد» يك دسته از اين توافقات است كه براي طرفين يا طرف‌ها الزام حقوقي جهت اتخاذ تدابيري در حوزه لغو يا كاهش تعرفه‌ها يا موانع غيرتعرفه‌اي و تشويق سرمايه‌گذاري در قالب كامله وداد يا «رفتار ملي» ايجاد مي‌كند. عهدنامه‌هاي مودت نوع ديگري از اين توافقات است كه امريكا طي بيش از 200 سال با طيفي از كشورها منعقد كرده كه محور اصلي آنها اعطاي امتيازات و آزادي فعاليت به اشخاص حقيقي و حقوقي دو كشور براي مراودات اقتصادي و كنسولي است. نوع سوم «موافقتنامه دوستي، همكاري و كمك متقابل» رايج در رابطه بين شوروي سابق و متحدان آن بود. سند همكاري‌ها بين ايران و چين شباهتي به هيچ يك از اين سه دسته ندارد. پرداختن تفصيلي به اين مهم فرصتي ديگر را مي‌طلبد.
و نهايتا اينكه به‌رغم آنكه سند «ويرايش نهايي» خوانده شده، اما با توجه به برخي نقصان‌هاي ويرايشي در سند به نظر نمي‌رسد كه اين متن ويرايش نهايي باشد.