در ستايش دانشمندي كم‌نظير
حميدرضا ميرزاده
بايد در ستايشش نوشت و از افسوس نبودنش. نه فقط به اين خاطر كه عزيزي از ميان ما رفته كه دوستش داشتيم؛ پايه و شالوده‌اي مستحكم را از علم حفاظت محيط زيست از دست داده‌ايم. هنريك مجنونيان دانشمندي كم‌نظير بود كه تنها به تدريس در دانشگاه بسنده نكرد. تلفيقي از دانش تئوري، تجربه اجرايي و تربيت نسلي از كارشناسان از او مرجعي علمي و اجرايي ساخته بود كه ردپايش در حفاظت، راهنما و راهگشا بود. تأليف و ترجمه و انتشار بيش از ۵۰ عنوان كتاب تخصصي، ده‌ها مقاله و گزارش كارشناسي در زمينه حفاظت از عرصه‌هاي طبيعي و مباني حفاظت از او چهره‌‌اي بي‌بديل ساخته است. طراحي و تدوين برنامه حفاظت از مناطق بر پايه معيارهاي واقعي، قابل اندازه‌گيري و عملي، در كنار سختگيري در انتخاب و آموزش محيط‌بانان و كارشناسان، اصولي بودند كه اين معمار مناطق حفاظت شده را براي هميشه در حافظه تاريخي و علمي حفاظت محيط زيست كشور ماندگار كرد. هر چند علاقه‌اي به حضور در مطبوعات نداشت اما از ۱۳۵۴ كه به استخدام رسمي آموزشكده محيط زيست كرج تا واپسين لحظات حياتش، همواره پذيراي دانشجويان و پژوهشگران و علاقه‌مندان به محيط زيست بود و جامعه حفاظت محيط زيست را از راهنمايي‌هايش بي‌نصيب نگذاشته بود تا هر وقت در كار، درمانده و سردرگم شديم دست‌مان را بگيرد و چراغي بر راه‌مان روشن كند. همان قدر كه بايد از فقدانش افسوس بخوريم، از اينكه مجنونياني پا به جهان گذاشت و عمري بابركت را گذراند و بخشي از علمش را براي‌مان به يادگار گذاشت، بايد خوشحال باشيم. بايد خرسند باشيم كه انديشه مجنونيان در نوشته‌هايش و در ذهن صدها دانش‌آموخته و علاقه‌مند و فعال محيط زيست زنده است. يادش گرامي.