«دستِ بده» داشت و «اخلاقِ خوش»
عباس حسين‌نژاد|
شنيده‌ام كه ژاپني‌ها گل كامليا را به مرگ در جواني و شكوفايي و نماد ناپايداري دنيا مي‌شناسند از اين نگاه كه گل‌هاي كامليا در اوج زيبايي و بدون پژمردگي، ناگهان به خاك مي‌افتند. در مقام قياس مي‌توانم بگويم روح‌الله رجايي هم كامليا شد در همين روزگار كرونايي پرگريه، روح‌الله كه گلي بود شاداب و خوشبو در زمانه اين همه بوي ناخوش و از زيبايي‌اش محظوظ بوديم در عصر به رخ كشيده شدن زشتي‌ها، مردي كه به شهادت همه دوستانش، خستگي‌ناپذير بود و مهربان و در تلاش براي كمك به ديگران لحظه‌اي به ايستادن فكر نمي‌كرد و به ياد ندارم دستي را رد كرده باشد و براي مراجعه كسي پيگير نباشد تا رسيدن به نتيجه كه انگار اين كلام مولاي ما علي عليه‌السلام در او ظهور كرده كه فرمود:
«دستِ بده» داشته باش و «اخلاقِ خوش»
اين دو صفت، هم روزي‌ات را زياد مي‌كند و هم ديگران را عاشقت.
و اين، حكايت قلب بزرگ آدمي است كه چهل روز است ما از ديدن و شنيدنش محروم شده‌ايم و جز گريه بر اين سياهچاله پديد آمده در قلب ما، چاره‌اي نداريم كه لايسدّها شيء.
دلم برايت تنگ شده مرد و گريه تسكينم نمي‌دهد. نمي‌توانم بپذيرم آن همه صداي خنده را ويروس پليد كرونا از ما گرفته و خاك پذيرنده آن همه مهرباني را در آغوش گرفته و مرگ، روح‌الله رجايي را براي ما تبديل كرده به خاطره‌اي مه‌آلود، كه راهش به دوردست‌هاي آسمان است.
روح‌الله عزيز در كنار شيخ احمد خسروي عزيز، تو نيز شريك گريه‌هاي من در محرم ۱۴۴۲ هستي، محرمي كه انگار امام حسين(ع) (كه جانم فداش) رودخانه پرتلاطم اشك را به سمتي ديگر و به سبكي ديگر صلاح ديده است.
اللهم ارحمنا بالحسين