ادامه از صفحه اول
مديريت بحران در شرايط اضطراري كرونا
بعضا سازمان‌هاي دولتي و كاركنان مديريت حوادث با يك انتخاب بين نجات مردم از سوانح طبيعي و جلوگيري از گسترش همه‌گيري كرونا روبه‌رو هستند. استانداري‌ها بايد خطرات ناشي از آسيب‌پذيري در جريان وقوع زلزله و جاري شدن سيل را با خطر همه‌گيري كرونا مقايسه كنند تا طرح‌هاي پاسخ و پناهگيري را آماده كنند. در برابر سوانح خيلي بزرگ در مقياس توفان‌هاي بنگلادش يا سونامي‌ها در ژاپن(و به ويژه زلزله و سونامي 20 اسفند 1389 سنداي ژاپن) دولت‌ها بايد الزامات فاصله اجتماعي را برداشته و مردم را به پناهگاه ترغيب كنند تا از تهديدهاي مستقيم زندگي انسان در مقياس وسيع جلوگيري كنند. در عوض در صورت احتمال جاري شدن سيل معمول در داخل شهرها دولت‌ها بهتر است مردم را ملزم به ماندن در خانه كنند زيرا تخليه و تجمع مردم براي مدت طولاني در هنگام همه‌گيري كرونا در بدترين سناريو در محيط شلوغ و محدوديت خدمات بهداشتي نسبت مرگ و مير افراد را به چندين برابر افزايش مي‌دهد. مديران حوادث بايد منابع مالي را به مناطق داراي اولويت اختصاص دهند. رويكردهاي جديد به منابع مالي بيشتر از منابع قبلي قبل از دوره همه‌گيري كرونا نياز دارند. مديران بايد از ايمني كاركنان مديريت سوانح خود اطمينان حاصل كنند. همان طور كه در كانادا و ژاپن طي سال 2020 چنين شده است. دولت‌ها بايد از كارمندان و داوطلبان بخواهند تا هنگام امدادرساني در زلزله و با سيل و كارهاي مديريت فاجعه، فاصله اجتماعي را حفظ كنند تا از قرار گرفتن در معرض خطر عفونت همه‌گيري كرونا جلوگيري كنند. گروه‌هاي آسيب‌پذير مانند افراد مسن و بيماران بستري در منازل و بيمارستان‌ها نياز به توجه ويژه از طريق يك رويكرد متناسب در مديريت سوانح دارند. اين گروه‌ها اثر‌هاي منفي سوانح را به طور نامتناسب و بسيار بيشتر تجربه مي‌كنند. مهاجران غيررسمي در محله‌هاي فقيرنشين شهري بسيار متراكم نيز آسيب‌پذيرتر هستند زيرا آنها در خانه‌هاي شلوغ و فقيرنشين زندگي مي‌كنند و مي‌توانند به خدمات كمتري دسترسي داشته باشند. مديران بايد اقدامات مربوط به مديريت سوانح را در مراكز بهداشتي درماني كه بيماران يا افراد آلوده در آن اقامت دارند، تقويت كنند. هنگام كنترل همه‌گيري كرونا براي پاسخگويي به بلايا بايد رويكردهاي جديدي ايجاد شود. حوادث در كشورها و شهرها حتي تحت همه‌گيري كرونا اتفاق مي‌افتد. پاسخ نادرست باعث گسترش همه‌گيري كرونا و افزايش خسارات ناشي از فاجعه مي‌شود كه منجر به خسارات بيشتر انساني و خسارت اقتصادي مي‌شود. فعاليت‌هاي پاسخگويي بدون فاصله اجتماعي ممكن است همه‌گيري كرونا را بين اعضاي كاركنان مديريت حوادث گسترش دهد. اگر اقدامات همه‌گيري كرونا بيش از حد انجام شود ممكن است عمليات پاسخ براي كاهش خسارت ناكافي باشد. فعاليت‌هاي شهرنشيني و توسعه با تجمع دارايي‌ها و جمعيت در مناطق در معرض خطر در مناطق شهري، ريسك سوانح را افزايش داده است. اكنون مردم ساكن در اين مناطق در معرض ريسك بالاتر همه‌گيري كرونا نيز هستند.
نقابِ آزادي بيان
اكنون اگر بخواهيم رعايت آزادي بيان را توسط شخص امانوئل مكرون رييس‌جمهور فرانسه بررسي كنيم، نكات قابل توجهي پديدار مي‌شود. در روزهاي گذشته مكرون در مراسمي سخناني به زبان آورده كه نوعي فرصت‌طلبي و كينه‌توزي با آن آميخته شده بود. مكرون به جاي آنكه در اين مراسم، كدورت به وجود آمده را تلطيف كند و اصطلاحا اصلاح ذات‌البين نمايد، در آتش اختلافات دميد و بسيار ناشيانه و شيطنت‌آميز باعث موج جديدي از اسلام هراسي غير منصفانه در فرانسه شد. اينكه عده‌اي خودسرانه و بدون برگزاري محكمه‌اي عادلانه راسا اقدام به اجراي حكم مورد نظر خود مي‌كنند، محكوم و غير اسلامي است اما در كشوري كه خود را پرچم‌دار آزادي بيان مي‌داند، به مقدسات و اعتقاداتِ بخش اعظمي از جهانيان توهين و هتاكي مي‌شود بايد هزينه‌هاي پيش‌بيني نشده آن هم پرداخته شود و منتظر اقدامات احساسي و تند هم باشند. حال به دو مورد از تناقضات آزادي بيان در رفتار مكرون بپردازيم. چندي پيش فيلمي منتشر شد كه در يك مراسم عمومي چند جوان مكرون را با اسم كوچك و صميمانه خطاب قرار دادند، ناگهان مكرون با برافروختگي به جوان مي‌گويد: [اينگونه من را خطاب نكن و بگو «آقاي رييس‌جمهور»] در كشوري كه به مقدسات و اعتقادات به راحتي اهانت مي‌شود چه مي‌شود كه سردمدار آزادي بيان با يك لحن صميمانه هم كنار نمي‌آيد و برآشفته مي‌شود؟ اخيرا هم پس از واكنش اردوغان به سخنان مكرون، دولت، سفير را فراخواند. اين چگونه آزادي بياني است كه همه شؤونات و حريم‌ها را مي‌توان دستاويز قرار داد اما وقتي كه با رييس‌جمهور به اصطلاح حامي آزادي بيان برخورد مي‌كنيم بايد تمامي پروتكل‌هاي باب ميل او رعايت شود؟
چه شده كه در يك كشور پيشرفته به راحتي مي‌شود به ساحت مقدس بهترينِ مخلوقات اهانت كرد اما به رييس‌جمهور كشور نه؟! چه شده كه در يك كشور، به رحمت جهانيان مي‌شود اهانت كرد اما به دولت آن كشور نه؟! چه شده كه در يك كشور به مراد و معشوق قريب به دو ميليارد انسان مي‌شود اهانت كرد اما به رييس نه چندان محبوب آن كشور نه؟! و اين بي‌انصافي‌ها همه هست، ...
اما محمد، رسول مكرم اسلام(ص) پيامبر رحمت و دوستي است و روزي كه ديد مردِ هتاك بر سر او زباله نريخت، جوياي حال او شد و به عيادت او رفت.
به همين دليل است كه پس از گذشت۱۴۰۰ سال از آن دوران با پيشرفت فرهنگ و تمدن بشريت انتظار اينگونه رفتار‌هاي هتاكانه، جاهلانه و غيرانساني نيست و طبيعي است كه با مشاهده اينگونه رفتار‌ها، عشاق محمد(ص) گريان و خشمگين شوند. اميد است كشورهايي مانند فرانسه كه مكررا خود را حامي حقوق بشر مي‌دانند بفهمند كه ضربه زدن به اعتقادات بخش زيادي از مردم و جريحه‌دار كردن روح انسان‌ها نيز نمونه‌اي از نقض حقوق بشر است و قانوني در كشور خود تصويب كنند كه توهين به مقدسات آدميان كه خود نوعي سلاح كشتار احساسات ملت‌هاست، ممنوع و غيرقانوني اعلام شود.