چاره‌اندیشی در مورد تاثیرات یک فعالیت روی حیات وحش
رضا گلجانی
در مورد آفرود مساله این است که نگاه صفر و یکی لزوما راه‌حل بهینه نیست. در این مورد خاص باید به این سوال جواب داد که آیا آفرود خطری برای جمعیت‌های پازن در این ریگزار هست یا نه. اینکه از یک اتفاق برای یک سیستم استنباط کنیم و راه‌حل ارائه بدهیم، باعث ایجاد بی‌نظمی در تصمیم‌گیری خواهد شد. من فقط نکته‌ای را خاطرنشان می‌کنم تا عزیزان دوستدار طبیعت و حیات وحش اگر صلاح دیدند نه تنها در این مورد بلکه در موارد مشابه هم گوشه چشمی به آن داشته باشند:
تعطیلی یا محدود کردن آفرود به عنوان یکی از معدود فعالیت‌های توریستی بقا یافته در این دوران کرونا می‌تواند بر این بخش‌های صنعت آفرود تاثیر بگذارد(منظور از صنعت یعنی فعالیت اقتصادی که زنجیره‌های آن از طریق چرخش مالی به یکدیگر متصل هستند): وارد کننده ادوات آفرود و لوازم یدکی- فروشنده لاستیک، لنت و غیره- تعمیرکار و شاگردان- واردکننده و فروشنده تجهیزات طبیعت‌گردی- تور لیدر و دفاتر خدمات مسافرتی و کارکنان مربوطه- بلد محلی- مهیا کننده مراکز اقامتی و مشاغل محلی مثل خواربارفروشی.
لذا بد نیست در زمان تحلیل و چاره‌اندیشی در مورد تاثیرات یک فعالیت روی حیات وحش، تاثیرات فعالیت‌های مدیریتی خودمان را بر اجزاي زنجیره اقتصادی آن فعالیت هم بسنجیم. در این بحران اقتصادی و رکود اگر نمی‌توانیم بخشی از راه‌حل نباشیم حداقل به مشکلات اضافه نکنیم یا کمتر اضافه کنیم.
شاید خیلی از ما، آفرود را یک تفریح لاكچری و مختص به قشر مرفه جامعه بدانيم و محدود شدن یا ممنوع شدن آن را خواستار باشیم اما افراد علاقه‌مند به آفرود می‌توانند به راحتی این تفریح را با یک تفریح دیگر جایگزین کنند و ممنوعیت آفرود حتی می‌تواند شکاف‌ها را بین دست‌اندرکاران حفاظت و آفرودسوارها عمیق‌تر کند. با قطع منبع درآمدی زنجیره ذکر شده در بالا ، ما بخشی از جامعه(هرچند کوچک) را از بخشی از منبع درآمدشان(اگر نگوییم همه) محروم می‌کنیم و بدین‌ترتیب مشکل بزرگی ایجاد می‌شود. باید از خود بپرسیم که آیا حاصل چنین رویکردی افزایش علاقه به محیط زیست و حیات وحش خواهد بود؟
کارشناس حیات وحش
از دانشگاه داکوتای جنوبی