واجب شرعي و وظيفه انساني

«الّذِين آمنُوا وهاجرُوا وجاهدُوا فِي سبِيلِ‌الله بِأمْوالِهِمْ وأنْفُسِهِمْ أعْظمُ درجهً عِنْد‌الله وأُولئِك هُمُ الْفائِزُون؛ كسانی كه ايمان آورده و هجرت كرده و در راه خدا با مال و جان‌شان به جهاد پرداخته‏‌اند نزد خدا مقامی هر چه والاتر دارند و اينان همان رستگارانند». (انفال/72)  يكي از مزيت‌هاي اسلام به عنوان يك دين اين است كه از نوعي نگاه واقع‌گرايانه برخوردار است و در جزء جزء ساحات حيات بشري اين نگاه را همچنان حفظ كرده و به رسميت شناخته است.  به بيان ديگر قرآن حتي در مواردي كه امر به جهاد مي‌كند يا آن را مورد تاكيد قرار مي‌دهد، به همه امت نگاه مي‌كند و تمام اقتضائات و شرايطي كه هر كس ممكن است به آن مبتلا باشد را لحاظ مي‌كند. لذا وقتي از جهاد سخن مي‌گويد اين فضيلت را منحصر به مردان و كساني نمي‌كند كه توانايي رفتن به جبهه دارند و توفيق آن را خواهند يافت. علاوه بر آن، عمل كساني كه اهل انفاق در راه خداوند هستند و با حمايت مالي خود به اصطلاح پشت جبهه را تقويت مي‌كنند نيز در آيات متعددي -  از قبيل آيه‌اي كه در صدر اين نوشته آمد -  «جهاد» خوانده مي‌شود و حتي با كساني كه به لحاظ فيزيكي خودشان را به جبهه رسانده‌اند و به نبرد با دشمن پرداخته‌اند، در يك رديف قرار مي‌دهد. حال بگذريم از اينكه - حداقل بنابر ظاهر آيه مباركه - اموال مقدم بر نفوس قرار داده شده است: «ِأمْوالِهِمْ وأنْفُسِهِمْ». شايد هم منظور اين باشد براي رسيدن به آن مرتبه اعلي اول بايد از دارايي گذشت و جهاد با مال تمريني است براي جهاد با نفس و براي گذشتن از جان بايد اول بتوان از مال گذشت. حال اين روزها كه دل ما با مجاهدان سرافراز و ملت‌هاي مظلوم لبنان و فلسطين است و در عين حال از حضور در اين جبهه مقدس و نوراني محروم هستيم اما راه جهاد به وسيله اموال همچنان براي‌مان گشوده است و در ميان ما برخي به چه توفيقاتي در اين عرصه رسيدند. در صدر آنها البته بانواني قرار دارند كه با بخشيدن زيورآلات و طلاهاي‌شان سهم خود را به اين جبهه حق عليه خبيث‌ترين باطل‌ها ادا كردند. حقا چنين زناني شايسته الگو بودنند. حركت آنها هيچ كم از مجاهدت رزمندگاني ندارد كه رودروي قصابان غزه و غاصبان فلسطين به مبارزه مي‌پردازند.  چنين زنان و مرداني بايد تقدير شوند و مورد اكرام قرار بگيرند و ما نيز نبايد فراموش كنيم كه سهم خود را به اين مقاومت مقدس ادا كنيم.  ما در برابر بيماران، آوارگان و كساني كه از خانه‌هاي‌شان در اين ماه‌ها رانده شده‌اند، مسووليم. اين مساله هم به لحاظ اسلامي و هم به لحاظ انساني وظيفه قطعي ما است كه هيچ بهانه‌اي در مورد آن پذيرفته نيست. به تصريح رسول گرامي اسلام مسلمان نيست كسي كه نسبت به فرياد مظلوميت برادران و خواهران ديني و ايماني خود نوعي بي‌تفاوتي و بي‌خيالي در پيش گرفته باشد: «منْ سمِع رجلا ينادي يا للْمُسْلِمين فلمْ يجِبْهُ فليس بِمُسْلِمٍ.» بالاتر از آن حتي مي‌توان ادعا كرد بر اساس آموزه‌هاي بزرگان و مفاخر ما اهتمام به اين مساله و حساسيت داشتن نسبت به آن از شاخصه‌هاي مهم انسانيت است. چنانكه از شيخ اجل آموخته‌ايم: «بني آدم اعضاي يكديگرند / كه در آفرينش ز يك گوهرند / چو عضوي به درد آورد روزگار / دگر عضوها را نماند قرار...»  آري اكنون ما همان اعضاي اين پيكر واحد هستيم كه اساسا متصور نيست با اين حجم از جنايت و شناعت رژيم صهيونيستي آرامش و قرار داشته باشيم. لذا حمايت مالي از آوارگان و بيماران در لبنان و غزه هم واجب شرعي و هم  وظيفه  انساني ما   است. 
معاون  امور  بين‌الملل  مجمع  جهاني تقريب مذاهب  اسلامي