بيتا فرهي شور زندگي داشت
مراسم رونمايي از كتاب زندگينامه بيتا فرهي به نام «بيتا؛ درخت‌ها ايستاده مي‌ميرند» به مناسبت سالگرد درگذشت اين هنرمند سينما در كتابفروشي راوي برگزار شد. در اين مراسم هنرمنداني چون داريوش فرهنگ، عباس ياري، هوشنگ گلمكاني، احترام برومند، گلاب آدينه، فريبا كوثري، آزيتا موگويي، سهيلا رضوي، همايون ارشادي، مهوش وقاري، اكرم محمدي، هانيه توسلي، ستاره اسكندري، آرش فلاحت‌پيشه، پوريا شكيبايي، مژده لواساني و... حضور داشتند. احترام برومند بازيگر سينما و تئاتر در ادامه مراسم گفت: اين مساله را به فال نيك مي‌گيرم كه در نخستين سالروز نبودن بيتا ما از كتاب زندگينامه او رونمايي مي‌كنيم. به نظرم بهتر است درباره خود بيتا فعلا صحبت نكنم، زيرا در اين كتاب مفصل درباره او گفته شده است. ياسمن خليلي‌فرد، نويسنده اين كتاب، رمان‌نويس بسيار متبحري است و من كتاب‌هايي مانند «انگار خودم نيست»، «بنفش مايل به ليمويي» و... را از او خوانده‌ام. اين هنرمند درباره ويژگي شاخص اين كتاب گفت: براي من جالب بود كه بيشتر زن‌هاي داستان زندگي بيتا فرهي بسيار قوي هستند و به آنها نگاه ويژه‌اي شده است. حشمت مادربزرگ، منير مادرش و مهسا دخترش شخصيت‌هايي بسيار مقتدر داشتند، اما اتفاقا بيتا فرهي كسي بود كه چنان درگير احساسات و عواطف زيبا و هنرمندانه خودش بود كه سعي نمي‌كرد خودش را يك زن قوي نشان دهد يا عقايد و خواسته‌هايش را به ديگران تحميل كند. در اين قصه نيز اين ويژگي كاملا مشهود است و در سال‌هاي پاياني زندگي‌اش مهسا نقش مهمي در زندگي او ايفا كرده است. داريوش فرهنگ، بازيگر سينما نيز عنوان كرد: مهساي عزيز، دختر بيتا فرهي همت بلندي كرده است و طي اين يك سال من شاهد و ناظر تلاش او براي پيگيري مراسم مادر عزيزش بودم. بحث بر سر عشق دختر به مادر نيست، بحث من اين است كه اين حركت زيبا فراموش نشود. وي افزود: يكي از اقدامات مهم مهسا اين بود كه به وسيله كتاب زندگينامه، اين هنرمند را ماندگار كرد و چه كسي بهتر از ياسمن خليلي‌فرد براي نگارش اين كتاب؟
اين بازيگر تاكيد كرد: من پس از خواندن كتاب متوجه شدم كه بسيار شنيدني، جذاب و خواندني است. اين كتاب پر از جزييات، ظرافت و نگاه هنرمندانه است.
او سپس قسمتي از اين كتاب را خواند و گفت: يك كار جذاب اين كتاب اين است كه نويسنده داستان را از زبان خود بيتا فرهي روايت كرده است. درخواست من اين است كه كتاب را حتما با دقت بخوانيد، زيرا كتابي پر از ذوق، احساسات و جزييات است. شما در اين كتاب با شور، شوق، تنهايي، اضطراب و... در زندگي بيتا فرهي همراه مي‌شويد.
پوريا شكيبايي بازيگر و فرزند زنده‌ياد خسرو شكيبايي بيان كرد: متاسفانه من هنوز اين كتاب را نخوانده‌ام اما فكر مي‌كنم كه بسيار هوشمندانه تنظيم و نوشته شده است. در خاطرم هست كه ارتباط پدرم با خانم بيتا فرهي در فيلم «هامون» ارتباط عجيبي بود، در واقعيت هم مانند خود فيلم خيلي دعوا داشتند. خانم فرهي رانندگي بلد نبودند و آقاي مهرجويي از پدر خواسته بودند كه رانندگي به ايشان ياد بدهد. وي افزود: اولين‌باري كه به اتفاق پدرم به منزل خانم فرهي رفتم بسيار كوچك بودم. ايشان خيلي زيبا بودند و من به عنوان يك پسربچه بسيار مجذوب ايشان شده بودم.
شكيبايي در پايان گفت: فيلم «بانو» با بازي بيتا فرهي هشت سال توقيف بود و ايشان در آن زمان بسيار لطمه خوردند. بيتا فرهي بودن كار بسيار سختي است و او انساني بسيار قوي بود. وقتي به گذشته نگاه مي‌كنم اقتدار زنانه ايشان را واقعا ستايش مي‌كنم. عباس ياري، منتقد سينما نيز در اين مراسم گفت: بسيار خوشحالم كه در اين شهر پر از غبار و دود و ترافيك محفلي براي نكوداشت يك بانوي سينما برگزار شده است. اين كتاب با بيتا شروع شده است، زيرا او واقعا آدم خاصي بود و همتا نداشت. برخلاف بسياري از زندگينامه‌ها ما در اين اثر با يك رمان بسيار شيرين و خواندني مواجهيم كه يك بخشي از تاريخ مملكت‌مان را روايت مي‌كند و چهار نسل از كساني كه در اين كشور زندگي كرده‌اند، در اين كتاب حضور دارند. ياري عنوان كرد: عكسي از پيام ايرايي روي جلد اين كتاب قرار گرفته است، زيرا خانم بيتا فرهي بسيار به عكس‌هاي او علاقه داشت. شايد اگر من جاي دوستان بودم عكسي از بيتا فرهي را انتخاب مي‌كردم كه به مخاطب نگاه كند، زيرا او در تمام كتاب با ما صحبت مي‌كند. وي تاكيد كرد: او در اين كتاب از بيماري و شيمي‌درماني ناله نمي‌كند، اما از رفتن آتيلا پسياني، داريوش مهرجويي و وحيده محمدي‌فر ناله مي‌كند. بزرگ‌ترين غم او توقيف فيلم «بانو» بود كه مانند سرطان به او ضربه زد. اي كاش ما بيشتر مراقب هنرمندان‌مان باشيم. ياري در پايان تصريح كرد: شايد اگر داريوش مهرجويي، بيتا فرهي را پيدا نمي‌كرد اصلا «هامون» را نمي‌ساخت؟ زيرا او وقتي بازيگري را انتخاب مي‌كرد معتقد بود كه فقط او مي‌تواند آن نقش را بازي كند. فريبا كوثري، بازيگر سينما ديگر سخنران مراسم بود و گفت: من سعادت اين را نداشتم كه با خانم بيتا فرهي كار كنم. وقتي سال ۶۷ وارد عرصه سينما شدم ايشان را در فيلم «هامون» ديدم. شايد در آن زمان به عنوان يك زن به اين همه وقار، زيبايي و هنر بازيگري كه داشتند حسادت كردم. همواره ناراحتم كه در سالگرد درگذشت اين هنرمندان به يادشان هستيم. كاش ايشان امروز اينجا بودند و كتاب‌شان را امضا مي‌كردند و مي‌ديدند كه ما چقدر براي‌شان احترام قائليم.